ظن امریکایی‌ها بر تاثیر روس‌ها بر ایران در مذاکرات

دیپلماسی ایرانی: روزنامه لبنانی النهار در گفت وگو با مسئول اداره سوم کاخ سفید که می گوید اوضاع اخیر در منطقه را به خوبی زیر نظر دارد درباره مذاکرات ایران با 1+5 پرسیده است. وی پاسخ می دهد: «من بدبین نیستم. مذاکرات بین المللی بر سر برنامه هسته ای ایران جریان دارد. مهم این است که ایران به این مذاکرات پایبند باشد. ایرانی ها جدی هستند. قبل از انتخاب حسن روحانی به سمت ریاست جمهوری ایران آنها به مذاکرات در وین می آمدند در حالی که ذهنیت متفاوتی داشتند و بعضی وقت ها به گونه ای برخورد می کردند که این گونه برداشت می شد آنها نمی خواهند مذاکرات به نتیجه برسد. اما الآن کاملا بر عکس است. آنها کاملا حرفه ای و دقیق و جدی عمل می کنند. مذاکرات تنها حول یک موضوع مندرج در دستور العمل مذاکرات یعنی همان مذاکرات هسته ای ایران می چرخد برای این که موضوعی بین المللی است. هم زمان مذاکراتی دو جانبه میان امریکا و ایران نیز برگزار می شود تا هم ایرانی ها نظر امریکایی ها را دریابند و هم امریکایی ها بفهمند که ایرانی ها چگونه فکر می کنند.»

خبرنگار النهار در ادامه درباره مذاکره ایران و امریکا درباره پرونده های دیگر می پرسد و این که آیا در مذاکرات دو جانبه درباره موضوعات دیگر نیز صحبت شده است، وی جواب می دهد: «نه. شاید بهتر باشد مذاکرات دو جانبه میان تهران و واشنگتن بر سر موضوعات منطقه ای در جای دیگر انجام شود. برای همین شاید مذاکرات جدی بر سر این موضوعات بعد از رسیدن به توافق نهایی هسته ای انجام شود.»

مقام سوم کاخ سفید که روزنامه النهار نامی از او به میان نمی آورد، در ادامه می افزاید: «ایران به دلایل مختلف پای میز مذاکره آمد که بارزترین آنها اقتصادی بود. اقتصاد ایران به مرحله بسیار سختی رسیده بود. احمدی نژاد، رئیس جمهوری سابق کشور را به ورشکستگی کشانده بود یا این که در زمان او کشور می رفت ورشکست شود. جانشین او، روحانی تلاش می کند اوضاع اقتصادی را به سرعت بهبود ببخشد. البته صندوق بین المللی پول از او می خواهد که عجله نکند و این قدر سرعت به خرج ندهد مبادا که سیاست هایش برای بهبود اوضاع اقتصادی کشور به شکست بینجامد. شکست تلاش های روحانی در مسائل اقتصادی تاثیرات بدی بر ملت و حکومت ایران خواهد گذاشت.»

وی در پاسخ به این سوال خبرنگار النهار که آیا حوادث اوکراین و اختلاف های روسی – امریکایی تاثیری بر این مذاکرات خواهد گذاشت و آیا ممکن است امریکایی ها به توافقی فوری با ایران دست یابند، می گوید: «بعضی ها این ظن را دارند که اختلاف های روسی و امریکا بر سر اوکراین بر مذاکرات تاثیر بگذارد. شاید هم روسیه تلاش کرد به شکلی بر ایران تاثیر بگذارد. امریکایی ها از این موضوع در جلسات کلی شان در وین نگران شده اند. اما وقتی که کار و مناقشه ها شروع شد فهمیدند که ایرانی ها همچنان ایجابی و جدی هستند و همان طور که در رسانه ها هم می گویند برای رسیدن به توافق عجله دارند. به رغم آن ما شریک روسیه در ژنو 2 بودیم و هستیم.»

وی سپس به موضوع افغانستان می پردازد و در پاسخ به این سوال خبرنگار النهار که آیا امریکا نیروهای خود را از افغانستان خارج خواهد کرد یا خیر پاسخ می دهد: «توافقی که امریکا و افغانستان برای تحکیم روابط با یکدیگر می خواستند امضا کنند تا بعد از خروج نیروهای امریکایی از این کشور تا پایان سال جاری روابط امنیتی میان دو کشور مستحکم شود هنوز به امضا نرسیده است. حامد کرزای، رئیس جمهوری افغانستان که این روزها روزهای آخر دوران ریاست جمهوری اش را می گذراند هنوز آن را امضا نکرده است. می گوید رئیس جمهوری جدید آن را امضا خواهد کرد. اما با این حال دو توافق دیگر با حامد کرزی امضا شده است. اول، آموزش نیروهای پلیس و ارتش افغانستان و نیروهای سازمان امنیت در این کشور. دوم، همکاری های دو جانبه برای مبارزه با تروریسم و جنگ با آن به ویژه با طالبان. هر دوی آنها نیاز به حضور محدود نیروهای امریکایی در افغانستان دارد. کرزی با وجود موافقت لوئی جرگه با امضای توافق نامه امنیتی مخالفت کرده است. وعده داده است که رئیس جمهور بعدی آن را امضا می کند. شاید دلیل این موضعش تمایل برای گفت وگو با طالبان یا برگزاری کنفرانس صلح به همین منظور با میزبانی امریکا باشد. امریکایی ها چنین چیزی نمی خواهند و تمایلی هم به انجام ندارند شاید برای این که طالبان از این گفت وگو استقبال نمی کند.»

وی در ادامه می افزاید: «طالبان اساسا با امریکا و کرزی مشکل دارند. طالبان کرزی را غیر قانونی می دانند. شاید رئیس جمهوری که به جای او سر کار بیاید را قانونی بدانند و حاضر به گفت وگو با او بشوند. حقیقت این است که مشکل در داخل طالبان است. گروهی تندرو در میان آنها وجود دارد که گفت وگو و آشتی را رد می کند و معتقد است که در صورت عقب نشینی امریکا می توان بر کل کشور مسلط شد یا این که حداقل بخشی از استان ها را گرفت با این تصور که برخی قبلیه ها و گروه های مذهبی هستند که حاضر به قبول رهبری آنها می شوند. گروه دیگری وجود دارد که معتدل است و اعتقاد دارد که الآن فرصتی پیش آمده است که می توان مذاکره کرد و به نتیجه رسید. اما این گروه در اقلیت است، گروه تندرو قوی تر است و از لحاظ تعداد طرفداران بیشتری دارد. علاوه بر آن خارج از طالبان هم گروه های تندرویی وجود دارند که مواضع این گروه تند را در درون طالبان تقویت می کنند.»

تحریریه دیپلماسی ایرانی/11