اعراب به پای قدرت ایران نمی‌رسند

دیپلماسی ایرانی: درباره چگونگی مبارزه با تروریسم در خاورمیانه کارمند عالی رتبه سابق امریکایی در کاخ سفید که امور کشورش را به دقت دنبال می کند و ارتباطات دیپلماتیک امریکا را کاملا زیر نظر دارد به روزنامه لبنانی النهار می گوید: «باید کمک های لازم به پناهندگان و مخالفان معتدل سوری رساند. باید به طور مستقیم ضرباتی را متوجه تروریست ها از طریق نیروهای ویژه یا ابزارهای دیگر وارد کرد. به هر حال سوریه، عراق، لبنان و لیبی در پنج سال آینده کشورهای ناموفقی خواهند بود. عربستان نیز به زودی شاهد فعالیت های تروریست ها خواهد بود، همچنین دامنه فعالیت های تروریستی تا کویت و بحرین نیز کشیده خواهد شد. بعد از توافق هسته ای با ایران درگیری های منطقه ای به قوت خود باقی خواهند ماند. همچنین شاهد درگیری ترکی – ایرانی، فلسطینی – اسرائیلی و عربستانی – ایرانی نیز خواهیم بود. مدت ها پیش گفتم که جنگ شیعه – سنی در منطقه در خواهد گرفت. حالا این جنگ شروع شده است و ادامه خواهد داشت. قطعا "هلال شیعی" که منطقه نفوذ ایران است به یک منطقه جنگی تبدیل شده است. در گذشته این منطقه، منطقه صلح و نفوذ ایران بود. اما ایران همچنان در آن قدرتمند است و برای حفظ آن می جنگد. کشورهای دیگر از جمله عربستان همانند ایران قدرتمند نیستند و به قدرت آن نمی رسند. قطعا ترکیه نیز کشور مهم و قدرتمندی است اما در بسیاری از پرونده ها شکست خورد برای این که نتوانست مواضع خود را در سوریه پیش ببرد. مدت ها است که از مشکل کردی رنج می برد. همواره تلاش کرده است که به طور مستقیم با ایران رویارو نشود، ایران نیز همین تلاش را می کند. برای همین همیشه نوعی از زندگی مسالمت آمیز میان آنها وجود دارد. بعد از جنگ جهانی اول حکومت عثمانی فروپاشید. بعد از آن سایکس و پیکو نظام منطقه ای برای خاورمیانه ایجاد کردند که یک صد سال دوام آورد. اما الآن این نظام به پایان می رسد. نظام جدیدی متولد خواهد شد. شاید کشورهای کوچک تقویت شوند چرا که کشورهای بزرگ برای پیگیری جاه طلبی های خود و همچنین تمایل بسیارشان به تسلط بر کشورهای کوچک می توانند برخی از کشورهای کوچک را به سود خود تقویت کنند. کردستان عراق مستقل خواهد شد. و این حق آنها است. شاید این وضعیت برای ایران و ترکیه متفاوت از عراق باشد. اما به خاطر آن وارد جنگ نخواهند شد. این احتمال وجود دارد که محوری عربی متشکل از کشورهای عربی حوزه خلیج فارس به همراه اردن و مصر به مواجهه با اسلام گرایان تندرو و تروریست برخیزند.»

وی که روزنامه النهار نامی از او به میان نیاورده است درباره چگونگی تقسیم بندی های شدید جریان های تندروی اسلامی نیز می گوید: «دو نوع اسلام گرا وجود دارد. اسلام گرایان سیاسی مثل اخوان المسلمین و اسلام گرایان جهادی مثل القاعده و جریان های مشابه آن. اسلام گرایان سیاسی تلاش می کنند که بر مصر و سوریه و لیبی و تونس مسلط شوند، آنها همچنین نفوذ گسترده ای در کشورهای دیگر دارند. در عین حال امکان توقف نفوذشان نیز ممکن است. با این حال باید از آنها افرادی شاید هم اکثرشان به عنوان حکام منطقه انتخاب شوند. عربستان سعودی و امارات متحده عربی از اخوان المسلمین متنفرند.»

وی درباره تحرکات اخوان در مصر نیز می گوید: «رئیس جمهور محمد مرسی که از اخوانی ها بود اشتاباهات بسیار و بزرگی در مصر مرتکب شد. برای همین جلوی او ایستادند تا جلوی اخوانی شدن مصر گرفته شود. مصر به 5 سال برای بازسازی اوضاع خود زمان نیاز دارد. ارتش امنیت آن را تامین خواهد کرد. ارتش مصر تلاش می کند تا در شبه جزیره سینا به تروریست ها ضربه بزند. در مسائل مختلفی نیز اسرائیل به آن کمک می کند. در این اثنا مشکلات اصلی آن نیز اقتصاد و پول نقد است. شاید مصر در دوران ریاست جمهوری السیسی که به زودی آغاز خواهد شد، کمک های مهمی دریافت کند. مصر بزرگ است و همیشه صاحب نقشی مهم در جهان عرب بوده، مصر هیچ گاه تقسیم نخواهد شد. حکومتی که جای حکومت اخوان خواهد نشست به حداقل ثبات و حقوق و آزادی ها پایبند خواهد بود و صاحب نقشه ای منطقه ای خواهد شد.»

این کارمند سابق عالی رتبه امریکایی درباره اوضاع اردن نیز می گوید: «وضعش بهتر از سابق شده است. از مشکلات اخوان المسلمین در آن کمی کاسته شده است. اما همچنان منبع خطری علیه حکومت باقی خواهند ماند. ملک عبدالله دوم آسوده تر از گذشته است. البته مشکلات بسیاری مثل پناهندگان سوری موجود در کشور و القاعده و تروریست ها و اسلام گرایان را دارد. نیاز به پول دارد تا بتواند مشکل پناهندگان را حل کند. در اردن پناهندگان عراقی بسیاری نیز وجود دارند. اما مشکلات آنها کمتر است برای این که آنها عموما خود پول در اختیار دارند. اردن همیشه مورد حمایت امریکا و اسرائیل بوده است.»

وی درباره اوضاع صلح فلسطین و اسرائیل نیز می گویند: «شاید فلسطین تقسیم شود. غزه تحت کنترل حماس باقی بماند تا زمانی که تحرکات آن پایان یابد. بعد از آن تحت نفوذ مصر خواهد بود. اسرائیل با کرانه باختری همان برخورداری را خواهد کرد که پیش از این اریل شارون با غزه کرد. شاید به طور یک جانبه از برخی مناطق عقب نشینی کند. دیوار فاصل باقی خواهند ماند و در آخر به کنترل فلسطینیان در خواهد آمد. اما اسرائیل مرزهای خود با اردن (اغوار) را رها نخواهد کرد. اساسا شمار فلسطینی ها در این منطقه کم است و بیش از 20 هزار نفر نیست. تعداد شهرک نشینان نیز شش هزار نفر است. شاید این افراد بعد از عقب نشینی اسرائیل از این منطقه با فلسطینیان باقی بمانند.»