خیانت تدریجی اوباما به غرب!

تازه ترین دور مذاکرات هسته ای ایران با گروه 1+5 هفته گذشته کاملا به دور از هیاهویی که سابقا مذاکرات هسته ای را احاطه می کرد، انجام شد.

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از مجله کامنتری، مسائل بین المللی دیگر، از جمله حمله روسیه به اوکراین و مفقود شدن هواپیمای مالزیایی باعث شده مسئله ایران طی ماه های اخیر دیگر اخبار یک سیاست خارجی نباشد. این مسئله در کنار حضور ناآرام روسیه در مذاکرات، به دولت اوباما و شرکای اروپایی اش اجازه داد دستورکار سازش با ایران را پیگیری کنند، بدون آنکه مجبور به پاسخگویی به سوالات بی شمار در مورد مسیر این مذاکرات باشند.

پس از دو روز نشست های متوالی در وین، طرفین روز چهارشنبه با تعهد به برگزاری دور بعدی این نشست طی ماه آینده، مذاکرات را ترک کردند. با وجود آنکه طرفین معترف به وجود شکاف ها و اختلاف نظرها هستند، با این حال اعتماد خود نسبت به اینکه در نهایت به یک توافق دست خواهند یافت را بیان می دارند، حتی اگر دستیابی به این توافق بیش از ضرب الاجل شش ماهه ای که در توافق موقت ماه نوامبر تعیین شد، به طول انجامد.

اگر همانطور که نیویورک تایمز در گزارش روز گذشته خود آورد، غرب به واسطه توافقی که مهر تاییدی بر توسعه زیرساخت های هسته ای این کشور که می تواند تولید سلاح هسته ای را به دنبال داشته باشد، زده باشد، آیا کنگره یا رسانه ها اهمیتی به این واقعیت می دهند که این مسئله خیانت به تمام تعهداتی است که اوباما از زمان آغاز تلاش خود برای کسب پست ریاست جمهوری ابراز داشته است؟ با توجه به اینکه بی نتیجه ماندن فشارهای کنگره جهت اعمال تحریم های بیشتر علیه ایران، شرایط سختی را ایجاد نکرد و از سوی دیگر اظهارات هفته جاری جان کری واکنش جدی را به دنبال نداشت، سخت است کاخ سفید را متقاعد کنیم که در صورت هسته ای شدن ایران، پیامد بدی در انتظارشان خواهد بود.

طی مناظرات و بحث های زمستان گذشته در مورد افزایش تحریم ها در صورت ناکامی گزینه دیپلماتیک، ما نه تنها از تمایل دولت برای اطمینان از عدم دستیابی تهران به تسلیحات هسته ای مطمئن بودیم، بلکه به ما قول داده شده بود که رئیس جمهور با یک توافقنامه بد موافقت نخواهد کرد یا گرفتار مذاکرات بیهوده بی پایان نخواهد شد. شکی نیست که اوباما نمی خواست تحریم های اقتصادی جامعی بر ایران اعمال کند، اما نگران بود که به عنوان پایمال کننده تعهداتش در این مسئله دیده شود.

با این حال مشخص است که در طول مذاکرات محرمانه ای که منجر به توافق موقت با ایران شد، کری نتیجه گرفته بود که راه خروج از این بحران، یک «راه حل» دیپلماتیک است که به اوباما و غرب اجازه می دهد وانمود کنند بدون آنکه کار زیادی کرده باشند، اقدامی در جهت متوقف کردن نظام ایران از هسته ای شدن انجام داده اند. تنها سوال باقی مانده این بود که آیا ایرانیان آنقدر باهوش و زیرک هستند که پیشنهاد غرب را بپذیرند. به نظر می رسد آیت الله خامنه ای به این سوال پاسخ مثبت دادند.

منتقدان این خیانت متهم هستند که در حالی در مورد ایران هشدار می دهند که به طور همزمان به دنبال ممانعت از عملی شدن راه حل دیپلماتیک برای این تهدید هستند. اما مشکل این است که رویکردی که دولت اوباما در پیش گرفته، به هیچ وجه یک راه حل نیست. پیامدهای «موفقیت» این مسیر دیپلماتیک، هم برای آینده خاورمیانه و هم برای امنیت غرب نامعلوم هستند. هیچ شکی نیست که اگر غرب شرایطی را بپذیرد که بر اساس آن زیرساخت های هسته ای ایران همچنان پابرجا بمانند، تنها مسئله ای که در مورد دستیابی ایران به تسلیحات نامعلوم خواهد بود، زمان است.

علاوه بر این، پایان دادن به تحریم هایی که جزئی از توافق با ایران خواهد بود، بازگرداندن اهرم اقتصادی که جان کری سال گذشته به دور انداخت را غیرممکن می کند. مدافعان این سیاست در حالی برچیدن برنامه هسته ای ایران را «غیرواقع بینانه» می خوانند که به یک نکته توجه نکرده اند و آن اینکه ترجیح آشکار دولت اوباما برای تسکین دادن تهران باعث شده دیپلماسی سخت غیرقابل تصور شود.