شکست بزرگترین عملیات مخفی و تحریم تاریــخ

دیپلماسی ایرانی: پیمان و توافقنامه ظریف-اشتون که بعد از مذاکراتی فشرده با گروه 1+5 بالاخره در صبح یکشنبه 92/9/3 حاصل شد از جهات مختلف مورد ارزیابی و نقد های سیاسی بدبینانه و خوش بینانه قرار میگیرد .هر چند پس از این مذاکرات و توافقات هر یک از طرفین  بیشتر سعی میکند نکات و نقاطی از توافقنامه را که بیشتر ناظر به منافع خود می داند برجسته کند ولی بدون شک یک دست آورد بزرگ توافقنامه برای کشورمان شکست و ایجاد ترک  هایی در بزرگترین تحریم تاریخ است.

در مدت اجرای سیاست تحریم کشورهای زیادی مجبور شدند به شبکه ی تحریم ها بپیوندند و صدها بانک و موسسه و شرکت های نفتی و پتروشیمی ،بیمه ها،موسسات ترابری زمینی،دریایی و هوایی تا موسسات علمی و دانشگاهی و نهادهای بین المللی بسیاری دیگر در طی 3 دهه  بسیج شدند تا تحریم ها موفق شوند و ایران را به زانو در آورد .

تاریخ تحریم در سیاست های آمریکا به قرن 18 علیه رقبای داخلی(جنگهای شمال و جنوب)و خارجی(علیه انگلیس) بر میگردد .جنگ کره 53_1950 و جنگ ویتنام 75_1963 منجر به شکل گیری رویکرد دائم عملیات مخفی و تحریم علیه رقبا و مخالفین سیاست های واشنگتن در نقاط مختلف جهان شد .

از 4 نوامبر 1979 که دیپلمات های آمریکایی در سفارت این کشور در تهران به گروگان گرفته شدند ، تحریم های همه جانبه به عنوان اصلی ترین بخش ابزار سیاست خارجی آمریکا در قبال ایران شکل گرفت.از این تاریخ تا کنون بیش از 30 تحریم علیه کشور ها و گروه های سیاسی و نظامی مخالف سیاست های آمریکا ثبت شده است.سوریه آخرین آن میباشد.واشنگتن بکارگیری تحریم ها را با هدف دیکته کردنِ سیاستهای ِ خود به طرف مقابل و جلوگیری از تحقق  سیاست های مخالف منافع خود در پیش میگیرد،تحریم های کوبا وآفریقای جنوبی در دوره آپارتایــد که با عقب ماندگی و انزوای شدید اولی و با تغییر سیاسی در  دومی در سال 1994 همراه شد از این جمله است .

اما دقت به تحریم ایران که آمریکا سعی کرده است با همکاری و پشتیبانی موئتلفین خود در ابعاد بین المللی بکار گیرد،نشان میدهد که بی سابقه ترین،وسیع ترین ،سازمان یافته ترین و در عین حال خشن ترین عملیات مخفی و تحریم علیه کشور و مردم آن بکار گرفته شده است .عملیات بزرگ سیاسی که در تاریخ روابط بین الملل شبیه نداشته است.در این رابطه آمریکا در طول بیش از 3 دهه روش های مختلفی را بنابر مقتضیات  زمان و مطابق افکار تیم های روسای جمهور در این کشور از فرمان  کارتر تا صدور 4 قطعنامه  شورای امنیت سازمان ملل با هدف فلج کردن اقتصاد و داد و ستد بین المللی ایران بین سالهای 2006 تا 2010 در پیش گرفته است .

لذا  هدف  بزرگ طرف ایرانی  نه تنها ایجاد ترک بزرگی در  دیوار بین المللی تحریمها بلکه توقف تحریمها و امکان جهش اقتصادی و سیاسی ایران در منطقه و توسعه ملی کشور در همه ابعاد است.تحریم های فوق علاوه بر  حوزه های سیاسی وبین المللی ورزش و دارو و غذا را نیز در بر گرفته  وبا عملیات دائم ترور ،بمب گذاری و اطلاعاتی خصومت آمیز پیش رفته است  .و  با دور زدن آن که هزینه های صدها میلیارد دلاری برای هر دو طرف در بر داشته است در تاریخ سیاسی جهان بی نظیر نیز شده است.

بنظر میرسد زمینه های حرکت طرف ایرانی از وارد شدن در این مذاکرات به شرح زیر باشد:

اطمینان از غیر قابل برگشت بودن چرخه غنی سازی سوخت اتمی و ناچار بودن گروه غرب به پذیرش مفهومی این فرآیند

رفع تحریم ها و جلوگیری از مواجهه غیر ضروری و بحران سازی منطقه ای و بین المللی و حفظ مصالح بزرگتر ملی کشور

آزاد شدن انرژی کشور در مواجهه با افرا ط گرایی فزاینده و تروریزم قومی - مذهبی در هر دو سوی مرزهای غربی و شرقی کشور

و لذا نرمش تاریخی و بزنگاه در موضوع هسته ای نه تنها مقابله و مدیریت سیاستهای منفی و خصومت آمیز علیه مصالح ملی را  هدف قرار داده است بلکه فرصت گران قیمتی را نیز نصیب کشور میکند که ابعاد ان با گذشت زمان بیشتر روشن خواهد شد.

انتشار اولیه:شنبه 9 آذر 1392/ باز انتشار: چهارشنبه 13 اذر 1392