فیگارو: شاید روحانی "گورباچف" باشد!

روزنامۀ راست سنتی فرانسه، فیگارو هم مقاله ای را به "پایان یخ بندان میان تهران و واشنگتن" اختصاص داده است.

به گزارش انتخاب، فرستادۀ ویژۀ فیگارو به واشنگتن، خانم لور ماندویل خبر می دهد که در محافل سیاسی این شهر غوغا و جوش و خروشی است: در گرماگرم زورآزمایی باراک اوباما با ولادیمیر پوتین بر سر سوریه، ناگهان تهران به سوی او دست دراز کرده و برای نخستین بار از زمان قطع روابط میان دو کشور (١٩٧٩) امکان ملاقات غیررسمی میان رؤسای جمهور ایران و آمریکا پیش آمده است.

به عقیدۀ روزنامه نگار فیگارو اگر چنین رویدادی رخ دهد، مسلماً بازی سیاسی آغاز شده توسط ولادیمیر پوتین را مختل خواهد کرد: روسیه که در بحران سوریه ابتکار را در دست گرفت و برای نزدیک شدن به دولت جدید ایران نیز به سرعت اقدام کرد، باید در صورت ملاقات اوباما- روحانی با حسرت شروع دوبارۀ دوران روابط شیرین ایران و آمریکا را نظاره کند: "حسن روحانی به شدت محبوب خواهد شد و اوباما هم فرصتی برای ترمیم سیاست خارجی خود خواهد یافت"...

روزنامۀ فیگارو به مقاله ای اشاره می کند که حسن روحانی در نشریۀ واشنگتن پست منتشر کرد و برخی جملات روحانی را شاهد می آورد که در رئیس جمهوری ایران صریحاً رهبران جهان را فرا می خواند که "از فرصت استفاده کنند". در واقع او به رهبران سیاسی می گوید "تا وقتی من هستم، می شود کارهایی کرد، عجله کنید"

اما روزنامۀ فیگارو هم مثل سایر رسانه های غربی، در بخش دوم مقاله به موضوع تردید و بی اعتمادی می رسد و می نویسد که کارشناسان و مسئولان سیاسی غرب مصمم اند که در این میان فریب نخورند. فیگارو از یکی از مشاوران پیشین اوباما نقل می کند که "هنوز نکات مثبت یا جذاب آنقدر نیست که امکان کاهش تحریم ها را فراهم کند".

موقعیت کنونی کاخ سفید درقبال ایران، نویسندۀ مقاله را به یاد دوران میخاییل گورباچف می اندازد. خانم ماندویل می نویسد: "وقتی گورباچف روی کار آمد، دولت رونالد ریگان هم میان امید و بدبینی مانده بود. اما بعد معلوم شد که گشایش در سیاست شوروی واقعی بود که در نهایت به سقوط دیوار برلین انجامید"

بخش آخر مقالۀ فیگارو به آینده و ابهامات پیش رو نظر دارد: آیا فقط با رفع تحریم ها، ایران از بن بست کنونی خارج خواهد شد؟ چه نوع امتیازاتی ممکن است میان تهران و واشنگتن رد و بدل شود؟

به گفتۀ یکی دیگر از مشاوران اوباما، "در خاورمیانه، پیشرفت های دیپلماتیک فقط با فشار زیاد حاصل می شود... در مورد سوریه تهدید حملۀ نظامی اثر کرد و در مورد ایران، تحریم هایی که در عرض پنج سال به تدریج ساخته شد".

آخرین جملۀ مقاله اما فرض بسیار بدبینانه ای را مطرح می کند: "اگر ایران و روسیه در خفا کار آمده باشند و همۀ این بازی را فقط برای به دام انداختن آمریکا و زمین گیر کردنش آغاز کرده باشند چه؟"...

این نوع بدبینی در آغاز کار میخاییل گورباچف نیز به شدت در اروپا رایج بود. بسیاری از کارشناسان جناح راست هشدار می دادند که گورباچف با خنجری در آستین دست به سوی غرب دراز کرده است.