چرا آمریکایی‌ها جدایی‌طلب نیستند؟

«جنبش های جدایی طلبانه در بسیاری از کشورهای غربی در حال تقویت شدن هستند. اما اگر واقع بینانه به قضیه نگاه کنیم، آنهایی که بعد از انتخابات اخیر ریاست جمهوری آمریکا افکار جدایی طلبانه در سر می پرورانند، راه به جایی نخواهند برد. آمریکایی ها به شکلی غیرمعمول مایلند در کنار هم باشند. اما دلیل این امر چیست؟»

 

به گزارش ایسنا، "جان کلی" در گزارشی برای شبکه خبری بی بی سی نوشته است: «معمولا گفته می شود اختلافات زیادی بین مردم آمریکا وجود دارد، و در داخل این کشور نوعی جنگ فرهنگی میان بخش های آبی (عمدتا طرفدار حزب دموکرات) و بخش های قرمز (عمدتا طرفدار حزب جمهوری خواه) وجود دارد. اما برخلاف اکثریت قریب به اتفاق همتایان غربی شان، آمریکایی ها، با وجود همه اختلافات، از زندگی در کنار هم راضی بنظر می رسند.

 

احزاب جدایی طلب در کانادا و اروپا در حال پیشروی هستند، اما در آمریکا تلاش هایی که در برخی ایالات برای استقلال انجام شده، تنها نشانگر تمایل اندک مردم آمریکا به چنین اقدامات و سیاست هایی بوده است.

 

طی سال گذشته طومارهایی به وب سایت کاخ سفید ارسال شد و در آنها خواسته شد که به هر یک از ۵۰ ایالت اجازه جدایی داده شود. درخواست استقلال ایالت های تگزاس، کارولینای جنوبی، جورجیا، لوئیزیانا، میسوری، تنسی، کارولینای شمالی، آلاباما، اوکلاهما و اوهایو بیش از ۲۵ هزار امضا داشت و به این ترتیب دولت موظف شد به درخواست آنها جواب بدهد.

 

اما این اعداد در مقیاس جمعیت ۳۱۲ میلیونی آمریکا ناچیز هستند. نزدیک به ۷۰۰ هزار نفر این طومارها را امضا کردند که معادل دو دهم درصد جمعیت آمریکاست. طومار استقلال تگزاس با ۱۱۸ هزار امضا بیشترین تعداد امضا را در میان ایالات داشت، اما این رقم هم کمتر از نیم درصد جمعیت تگزاس است. این اعداد کوچک آمریکایی ها را از همتایان غربی شان متمایز می کند. در اسکاتلند، کاتالونیا و کبک احزابی حکومت می کنند که خواهان برگزاری همه پرسی برای استقلال هستند.

 

در داخل برخی کشورهای اروپایی مثل ایتالیا، فرانسه و بلژیک، بخش هایی وجود دارند که خواهان استقلال هستند. تمایلات استقلال طلبانه به کشورهای غربی محدود نمی شود. رقیب آمریکا در دوران جنگ سرد، یعنی اتحاد شوروی، بعد از فروپاشی به ۱۵ کشور مختلف تجزیه شد.

 

در خود این کشورهای جدید هم بعضا ملت های کوچکتری وجود دارند که خواهان جدایی هستند. چین هم در تبت و سین کیانگ با جنبش های ملی گرای جدایی طلب مواجه است.

 

اما وضعیت آمریکا کاملا متفاوت است. نیل کارن، استادیار جامعه شناسی در دانشگاه کارولینای شمالی، که درباره امضاکنندگان طومارها تحقیق کرده، معتقد است حتی آنهایی که از این طومارها حمایت کرده اند، احتمالا بیشتر به خاطر سرخوردگی از نتیجه انتخابات اخیر این کار را کرده اند.

 

او می گوید: "برداشت من این است که به احتمال قوی بیشتر کسانی که طومار را امضا کرده اند، واقعا خواهان جدا شدن از آمریکا نیستند. مثل این است که بگویید می خواهید به کانادا مهاجرت کنید. این کار در واقع نوعی بیان نارضایتی، آنهم درست بعد از برگزاری انتخابات بود."

 

ایالت هایی که این طومار در آنها از بیشترین حمایت برخوردار بود، همگی جزو ایالاتی بودند که بیشترین گرایش را به میت رامنی، رقیب باراک اوباما، نشان دادند. اما خاطره تلخ یک رویداد تاریخی مانعی بزرگ در راه هر گونه جنبش جدایی طلبانه جدی خواهد بود: جنگ داخلی آمریکا، که یکی از دلخراش ترین مقاطع تاریخ آمریکاست و باعث کشته شدن ۷۵۰ هزار نفر شد. این جنگ در سال ۱۸۶۱، و بعد از اعلام استقلال ایالات جنوبی آمریکا روی داد.

 

آناتول لیون، استاد روابط بین الملل در کینگز کالج لندن و نویسنده کتاب "ساختار ملی گرایی آمریکایی"، می گوید: "آنها با جدایی طلبی نسبتا بزرگی روبرو بودند و تلفات آن جنگ از مجموع تلفات آمریکا در دیگر جنگ ها بیشتر بود. آنچه در دهه ۱۸۶۰ روی داد، با فرستادن پیامی خشن و بی رحمانه برای دیگران، نشان داد که اگر کسی به دنبال جدایی طلبی باشد، چه اتفاقی خواهد افتاد." علاوه بر این، لیون معتقد است جنگ داخلی آمریکا در ذهن مردم دو موضوع جدایی طلبی و حمایت از برده داری را بهم گره زد، و همین مسأله چهره جدایی طلبی را برای اکثر مردم تیره کرده است.

 

در واقع احتمال گسترش پیدا کردن آمریکا از احتمال آب رفتن آن بیشتر است. در ماه نوامبر سال پیش رأی دهندگان در پوئرتوریکو، که در حال حاضر یکی از سرزمین های آمریکاست، در یک همه پرسی مشورتی خواهان تبدیل سرزمینشان به یکی از ایالات آمریکا شدند. برخی سیاست مداران هم گاهی به سراغ شعارهای جدایی طلبانه رفته اند. جالب اینکه بسیاری از آنها اهل تگزاس بوده اند، یعنی ایالتی که بین سال های ۱۸۳۶ و ۱۸۴۶ جمهوری مستقلی بوده است.

 

ران پل، عضو مجلس نمایندگان آمریکا، در واکنش به طومارهای استقلال طلبانه گفت که جدایی طلبی "یک اصل عمیقا آمریکایی" است. در سال ۲۰۰۹ ریک پری، فرماندار تگزاس هم گفت این ایالت "ملتی جداگانه" است که بعضا به امکان ترک اتحاد فدرال "فکر می کند". البته او بعدها حمایتش از استقلال تگزاس را انکار کرد.

 

اعلامیه های استقلال: • ایالت ورمونت بین سال های ۱۷۷۷ و ۱۷۹۱ یک جمهوری مستقل بود • تگزاس در سال ۱۸۳۶ از مکزیک اعلام استقلال کرد و تا سال ۱۸۴۶ کشوری مستقل بود. تگزاس در این سال به ایالات متحده پیوست • جمهوری کالیفرنیا بعد از استقلال از مکزیک در سال ۱۸۴۶، به مدت ۲۶ روز دوام آورد و سپس به ایالات متحده ملحق شد • در سال ۱۸۶۱ کنفدراسیون ایالات آمریکا اعلام موجودیت کرد. این کنفدراسیون در ابتدا از ایالات کارولینای جنوبی، می سی سی پی، فلوریدا، آلاباما، جورجیا، لوئیزیانا و تگزاس تشکیل می شد. کمی بعد ویرجینیا، آرکانزا، تنسی و کارولینای شمالی، و همچنین سرزمین آریزونا هم به آن پیوستند. گروه هایی از میسوری و کنتاکی هم در این کنفدراسیون نماینده داشتند. اما ارتش آبراهام لینکلن در سال ۱۸۶۵ بر آنها پیروز شد • هاوایی از ۱۸۱۰ تا ۱۸۹۳ یک حکومت پادشاهی بود، و از ۱۸۹۴ تا ۱۸۹۸ هم یک جمهوری بود. پس از آن به یکی از سرزمین های آمریکا، و نهایتا در سال ۱۹۵۹ به یکی از ایالات این کشور تبدیل شد

جنبش های جدایی طلبانه زودگذر دیگری هم توانسته اند توجه عده ای را به خود جلب کنند. شوهر سارا پیلین سال ها عضو حزب استقلال آلاسکا بود. یک گروه چپ گرا بنام جمهوری دوم ورمونت هم در اوایل دهه ۲۰۰۰ با تلاش هایش برای استقلال ایالت نیوانگلند تا حدی در کانون توجهات قرار گرفت.

 

البته در گذشته جنبش های استقلال طلبانه جدی تری هم وجود داشته اند. سرخپوستان آمریکایی در مقابل استعمار و ادغام در جامعه مهاجران آمریکایی مقاومت می کردند. در جریان جنگ سال ۱۸۱۲ هم درخواست هایی برای استقلال ایالت نیوانگلند مطرح شد. در سال ۱۹۱۵ هم شورش نیروهای طرفدار مکزیک در مناطق هم مرز با این کشور سرکوب شد.

 

اما بخش اعظم این تلاش ها روی آمریکایی های عادی بی تأثیر بوده است. هرچه که باشد در آمریکا بچه ها معمولا روز را در مدرسه با اعلام وفاداری به "یک ملت زیر سایه خدا، و تفکیک ناپذیر" شروع می کنند. به علاوه، به گفته لیون، اطمینان به برتری سیستم حکومت داری آمریکا از سنین پایین در ذهن بچه ها جا انداخته می شود. اعتقاد به قانون اساسی و اصول بنیادی ملت یکی از عوامل کلیدی اتحاد آمریکایی هاست.

 

او می گوید: "در آمریکا حس ملی گرایی مدنی فوق العاده قوی است. اعتقاد به نهادها از سنین پایین در بچه ها تقویت می شود."

 

"در آمریکا فرهنگ های منطقه ای مختلفی وجود دارند، اما هیچکدامشان فرهنگ ملی به حساب نمی آیند " اریک زوئلو، دانشگاه نیوانگلند

عامل دیگری که می تواند مانعی در راه گرایش های مرکزگریز باشد، قانون اساسی فدرال آمریکاست، که خودمختاری قابل توجهی به ۵۰ ایالت می دهد. ممکن است ایالت ها و دولت فدرال هر از گاهی دچار اختلاف شوند، که نمونه بارز آن جنگ داخلی قرن نوزدهم و اصلاحات حقوق مدنی در دهه ۱۹۶۰ است. اما قانون اساسی به کاهش اصطکاک میان بخش های مختلف کشور، که هر یک فلسفه مدیریتی خاص خود را دارند، کمک کرده است.

 

به عقیده اریک زوئلو، استاد تاریخ در دانشگاه نیوانگلند، نکته مهم دیگر این است که کسانی در موج های مهاجرت مختلف وارد آمریکا شده اند، به دنبال استقرار و ادغام شدن در جامعه بوده اند.

 

او می گوید: "تجربه مهاجرت بخشی از اساطیر ملی آمریکا شده است. در این کشور ادغام شدن اقوام گروه ها در یکدیگر بخشی از اسطوره هاست." او اضافه می کند که در آمریکا قومیت ها و اقلیت ها بیشتر با سایرین مخلوط می شوند و این امر باعث شده وضعیت زبانی و فرهنگی پیچیده، مشابه آن چیزی که در ایالت کانادا به وجود آمده، ایجاد نشود.

 

زوئلو می گوید: "مسلما در آمریکا فرهنگ های منطقه ای مختلفی وجود دارند، اما هیچکدام از آنها فرهنگ ملی به حساب نمی آیند. همه آنها زیر چتر آمریکا قرار می گیرند."

 

فرهنگ سرخپوستان بومی آمریکا هم هرچه که باشد، بیش از بقیه گروه های مهاجر "آمریکایی" است. اما اسکاتلندی ها شاید کمتر از بقیه اهالی کشورشان بریتانیایی باشند. همین قضیه در مورد کاتالان ها و باسک ها از یک سو و بقیه اسپانیایی ها از سوی دیگر، صدق می کند. هیچکدام از گسل های موجود میان ایالت های قرمز و آبی، یا شمال و جنوب، به هیچ وجه برای تهدید اتحاد موجود بین ایالات تشکیل دهنده کشور کافی به نظر نمی رسند. در واقع این مسأله برای آمریکایی ها بدیهی بنظر می رسد.»