ایران را به سیستم امنیتی خاورمیانه وارد کنید

دیپلماسی ایرانی: چه اشتراکی بین ایران و نبراسکا وجود دارد؟ اشتراک خیلی زیادی وجود ندارد، اما به اندازه ای هست که سناتور سابق نبراسکا،چاک هگل که نامزد احتمالی وزارت دفاع است را به چالش بکشد.

ایران، که در قدیم پرشیا نامیده می شد، اولین امپراتوری جهان را بنیان نهاد، اسطوره های بزرگی مانند کوروش،داریوش و خشایار را دارد.همچنین یکی از فرهنگ های بزرگ جهان است.نبراسکا برای قرن ها، محل زندگی بومیان بوده است و در سال 1867 به صورت ایالت درآمد.همچنین چهره های مهم ادبی، مانند ویلا کاتر را پرورش داده است.همچنین وارن بافت، دومین فرد ثروتمند جهان هم اهل این ایالت است.قبل از چاک هیگل،مبارزانی همچون ویلیلام فردریک کودی معروف به بیل وحشی و ژنرال جان پرشینگ هم در این ایالت به دنیا آمده بودند.

گروهی به نام نبراسکا برای صلح، چندین سال است که کمپینی علیه مرکز فرماندهی استراتژیک ایالات متحده،را به راه انداخته اند.این مرکز زرادخانه ی استراتژیک ایالات متحده است که در اوماها مستقر است.تیتر یک، سایت این گروه «به ایران حمله نکنید» است.

اما در این جا بحث اصلی، درباره ی مخالفت ها با نامزدی سناتور هگل است.جنگ طلب ها در واشینگتن که از لابی های رژیم اسرائیل خط می گیرند، به مخالفت با هگل برخاسته اند چرا که وی، درباره ی شروع جنگی جدید در خاورمیانه شک و تردید دارد.دلیل آنها برای این ادعا،صحبت های چند سال پیش هگل است که گفته بود :«حمله ی نظامی علیه ایران و گزینه ی نظامی، گزینه ای غیر قابل دوام، غیر ممکن و غیر مسئولانه است»

هگل کاملاً درست می گوید، همانند دیگر متفکرین آمریکایی و دیپلمات های با تجربه که همین نظر را دارند.هگل تمایل به یک تلاش واقعی برای تعامل با ایران دارد.هیچ کدام از رؤسای جمهور ایالات متحده از زمان جیمی کارتر که قربانی بحران گروگان گیری شد، نتوانسته است با ایران تعامل کند،به جز رونالد ریگان که برای مقامات ایران،کیک و انجیل فرستاد که بی  فایده بود.دلیلی که هگل در رابطه با ایران، رویکردی آرام، معقول و محتاطانه دارد، به جهان بینی وی برمی گردد.وی یکی از معدود افراد در سیاست آمریکا می باشد که با این نظریه قدیمی که ایالات متحده برای دفاع از منافعش، باید در تمام نقاط جهان دخالت کند،مخالف است.

گفته می شود که هگل «خارج از جریان اصلی» است چون معتقد است که ایالات متحده نمی تواند تمام مشکلات مردم جهان را حل کند.وی حقیقتاً خارج از جریان اصلی است چون وقتی همه از مقامات پنتاگون گرفته، تا فعالان حقوق بشری، به دنبال منصرف کردن پرزیدنت اوباما از تصمیمش برای خروج کامل نیروها از افغانستان تا سال 2014 می باشند، هگل معتقد است این ایده ی بسیار خوبی است.

اتهام دیگری که علیه هگل مطرح می شود این است که وی بودجه ی دفاعی را «ورم کرده» می داند.این موضوع نشان دهنده ی این است که چه مقدار واقعیت در واشینگتن ضعیف شده است.این توصیف مانند این است که بگوییم هوای واشینگتن در تابستان گرم است و یا کنگره تقسیم شده است.

بزرگترین و سخت ترین مشکل هگل، ایران است.وی خواهان امکان پذیر بودن معامله میان ایران و ایالات متحده است.چنین معامله ای به منزله ی کابوسی برای بنیامین نتانیاهو و اطرافیانش است.آنها به طور احمقانه ای بر این باورند که این کار امنیت اسرائیل را به خطر می اندازد.در واقع باید کاری برخلاف این نظر انجام دهیم : باید به جای این که ایران را منزوی تر و خشمگین تر کنیم از تهدید کردن ایران دست برداریم و آن را وارد سیستم امنیتی خاورمیانه کنیم.

تنها یک آمریکایی جانش را برای دموکراسی ایرانیان فدا کرده است و وی یک جوان ایده آلیست از نبراسکا، به نام هاوارد باسکرویل بوده است.در 1907 ، وی که تازه از دانشگاه پرینستون فارغ التحصیل شده بود به عنوان معلم به ایران می آید.وی خودش را در میان یک انقلا ب علیه ظلم و ستم می بیند و مشتاقانه به حمایت از دموکراسی بر می خیزد.در حالی که کنسولگری آمریکا معترضین را رد کرد،وی گروهی از دانش آموزانش را به شکل گروه های نظامی درآورد و خودش در سال 1909 در حین مبارزه کشته شد.

باسکرویل معتقد بود که کشورها باید بتوانند مسیر خود را انتخاب کنند،حتی اگر  قدرت های بزرگ مخالف باشند.یکی دیگر از اهالی نبراسکا به نام سناتور جورج نوریس هم مخالف ورود ایالات متحده به جنگ جهانی اول و عضویت در جامعه ی ملل بود.

نوریس می گفت : تمایل آمریکا برای تعامل جهانی، پروژه ای از سوی کارخانه های مهمات سازی، کارگزاران بازار سهام و فروشندگان اوراق قرضه می باشد.وی هشدار داد که این موضوع موجب رفاه برای شهروندان وطن دوست نخواهد شد.

هگل در سنت پوپولیست آمریکایی قرار گرفته است، او یک یا دو کلمه درباره ی حقیقت قدرت صحبت کرده است و به خاطر همین، قدرت از وی راضی نیست.به همین دلیل است که نامزدی وی، حتی قبل از این که اعلام شود با مشکل روبه رو شده است.

نویسنده : استیون کینزر / منبع : گاردین          

انتشار اولیه:سه شنبه 12 دی 1391 / بازانتشار: شنبه 16 دی 1391