همکارى نوين تهران ـ اسلام آباد

رئيس جمهور ايران امروز سفر خود به جنوب آسيا را از اسلام آباد آغاز مى کند. دکتر محمود احمدى نژاد در اين سفر که اغلب ناظران شبه قاره آن را مهم ارزيابى کرده اند، با سران پاکستان از جمله مقام هاى دولت جديد اين کشور پيرامون مسائل حساس منطقه، بويژه موضوع پروژه خط لوله صلح مذاکره خواهد کرد.

 

اغلب گروه ها، رسانه ها و چهره هاى مطرح پاکستان ديروز در آستانه اين ديدار در بيانيه هاى خويش ابراز اميدوارى کردند که اين اتفاق، فصل تازه اى در همکارى تهران و اسلام آباد بگشايد.

 

براى بررسى ابعاد و نتايج اين سفر با ماشاء الله شاکرى، سفير ايران در پاکستان، گفت و گويى انجام داده ايم که از نظرتان مى گذرد.

 

با توجه به قرابت هاى تاريخى، فرهنگى و جغرافيايى ميان ما و پاکستان، صرف نظر از اين که کدام دولت در کشور ما يا در پاکستان در مصدر امور باشد، روابط مان داراى استحکام است. اين امر باعث مى شود که ما بر نقش اين عوامل مشترک و قوام دهنده روابط تکيه کنيم.

 

دولت گيلانى نيز حاصل رويکرد مردم و نتيجه اى از صندوق هاى رأى مبتنى بر خواست مردم پاکستان در روند مردم سالارانه است. ما هميشه به دنبال تحکيم مناسبات با پاکستان بوده ايم.

پاکستان عضو مهم سازمان کنفرانس اسلامى، اتحاديه منطقه اى اکو، از بنيانگذاران آن و همچنين عضو سازمان همکارى هاى جنوب آسيا ( سارک ) و ساير نهادهاى بين المللى است. از اين نظر، همکارى هاى منطقه اى و سياسى ما با پاکستان به مرزهاى اين کشور محدود نمى ماند.

 

همچنين پاکستان نقشى اساسى در دنياى اسلام دارد و همسايگى آن با هند مسئله خط لوله را رقم مى زند.

 

بنابراين، ما در همه زمينه ها، مبانى مشترک داريم که سازمان اکو از جمله آنها است و مى توانيم در چارچوب اين سازمان همکارى هاى علمى و اقتصادى با آن کشور داشته باشيم. در سطح بين المللى نيز پاکستان همواره از اهداف صلح آميز برنامه هسته اى ايران حمايت کرده و هميشه اين حمايت را آشکارا اعلام کرده است.

 

بنابراين ما نسبت به اين موضوع قدرشناس بوده ايم. از لحاظ تاريخى نيز ايران هميشه در کنار پاکستان ايستاده و در حافظه تاريخى مردم آن کشور، اين همکارى و هميارى فراموش نشدنى است.

 

بنابراين لزوماً هر جا که نياز باشد، ايران آماده است که در زمينه هايى مانند انرژى، تأمين برق، ساخت و ساز و امور زيربنايى به پاکستان کمک کند.

 

موضوع امنيت، دغدغه همه کشورهاى منطقه است. به اعتقاد من، ايران و پاکستان دو کشور صاحب شأن و دانش هستند که مى توانند سامانى به اوضاع افغانستان بدهند و از طريق همکارى مؤثر، گشايشى در وضعيت اين کشور به وجود آورند.

 

دوکشور مى توانند توانمندى هاى خود را پيوند داده و همگرايى مبارکى به وجود آورند. قطعاً کشورهايى که از خارج از منطقه آمده اند، نسبت به مختصات اوضاع فرهنگى و اجتماعى آگاهى ندارند و صرف حضورشان در جايى مانند افغانستان نمى تواند مؤثر باشد و حتى دامنه اين مشکلات را گسترده مى کند.

 

حداقل يک و نيم دهه از بحث و برنامه ريزى درباره خط لوله سپرى مى شود و از ابتدا نام آن را خط لوله صلح گذاشته اند.

 

در زمانه اى که نياز به انرژى بسيار بالا است، ما چندان نگران مشترى و بازار نيستيم. اگر خط لوله صلح به وجود آيد، به دليل نياز ما به فروش انرژى نيست، بلکه ارزش استراتژيک آن مد نظر ما است که در واژه صلح تبلور پيدا کرده است.

 

ايران مى خواهد از اين طريق پروسه اى از صلح و همکارى در منطقه به وجود آورد. از منظر ديگر جغرافياى انرژى در حال تغيير است، کشورهاى آسيايى مانند چين و هند شتابان به رشد اقتصادى بالا مى رسند و به همين ميزان نيازشان به انرژى دوچندان مى شود.

 

بنابراين تأمين انرژى از ايران براى اين کشور نيازى مبرم است، براى اين کار خود آنها هستند که بايد تصميم متناسب بگيرند.

 

اين پرسش موضوعيت ندارد، زيرا هر حزبى که در پاکستان در مسند قدرت باشد، منشأ فکرى آنها تاريخ پاکستان است و ايران در تاريخ اين کشور هميشه تصوير يک همسايه مهربان و داراى جايگاه مساعد و مثبت بوده است. جامعه و دولت پاکستان همواره سپاسگزار يارى ايرانيان بوده اند و اکنون نيز همين گونه است.