خیالبافی آقای سوروس

جورج سوروس میلیاردر نامدار آمریکایی در مصاحبه ای با فرید ذکریا در شبکه سی ان ان در مورد خاور میانه گفت رژیم ایران تا یکسال دیگر بیشتر دوام نخواهد آورد. از انجا که آقای سوروس بانکدار و سرمایه دار و خبره پیش بینی در بازار بورس جهانی است، انصافا تخفیف خوبی در این پیشگویی برای ایران قائل شده است چرا که ناظران آگاه از سی سال پیش تاکنون هیچ‌کدام عمر جمهوری اسلامی را بیش از سه هفته تا سه ماه بر آورد نکرده بودند. البته رییس جمهور امریکا در سال پایانی رژیم گذشته، ایران را جزیره ثبات خوانده بود، ثباتی که سی سال است آمریکا از بیم امواجش تمام خاورمیانه را به هول و هراس انداخته است.

جورج سوروس که سرمایه کلانی را در جهان برای گسترش دموکراسی خرج کرده است از این نکته غافل است که امریکا در نیم قرن گذشته از دیکتاتوری‌های گوناگون در خاورمیانه حمایت کرده است تا منافع خود و اسراییل را حفظ کند. در سی سال گذشته، آمریکا در توجیه حمایت از دیکتاتورها، مردم خود و منطقه را از نفوذ ایران ترسانده و از نمونه ایران بر حذر داشته است.

آمریکا بین دیکتاتوری و دموکراسی هر جا که دموکراسی با منافع آمریکا نخوانده است ان را سرکوب و نابود کرده است و هرجا دیکتاتوری با منافع امریکا سازگاری داشته آن را ایجاد و تقویت کرده است. شاهد بارز آن کودتای 28 مرداد و حمایت بی‌دریغ از شاه در یک ربع قرن، و نمونه تازه‌اش انتخابات لبنان و فلسطین و پیروزی حزب الله و حماس است که هرگز مورد قبول امریکا قرار نگرفت.

تناقض آشکار در بطن سیاست خارجی امریکا در خاورمیانه، حمایت از دموکراسی در حرف و دستیابی به منافع در عمل است. منافعی که با منافع استراتژیک و حیاتی اسراییل عجین شده است. دولت اوباما علی‌رغم شعارهای دو سال گذشته قطعنامه شورای امنیت در مورد ممنوعیت شهرک سازی در اراضی اشغالی را وتو کرد. قطعنامه ای که حمایت همه اعضای مجمع عمومی و شورای امنیت را با خود داشت. سخن نماینده امریکا در توجیه این بی‌عدالتی زشت‌تر از عملش بود. او گفت ما برای پیشبرد صلح در خاورمیانه مانع تصویب این قطعنامه شدیم!

گاه بعضی از کارشناسان اظهار می‌دارند که دخالت امریکا برای گسترش دموکراسی در خاورمیانه نه تنها مفید که لازم است. این افراد گویی از زمینه‌ای که این دخالت‌ها در متن آن اتفاق می‌افتد بی‌خبرند یا از فرایند تاریخی که این تحولات در بطن آن شکل گرفته غافلند.

مگر امریکا می‌تواند سی سال از رژیم مبارک حمایت کند و میلیاردها دلار کمک مالى و تسلیحاتی و اطلاعاتی به مصر بدهد و بر روابط خارجی مصر و صلح با اسراییل و بستن گذرگاه رفح سلطه داشته باشد ولی یکباره به فکر دموکراسی و نظر مردم بیفتد. مگر موسسات نظرسنجی بارها نظرات منفی مردم مصر و خاورمیانه را در مورد سیاست‌های امریکا منتشر نکرده‌اند. امریکا رژیم‌هایی را براساس منافع خود بر منطقه تحمیل کرده است که تا آخرین نفس در مقابل مردم صف آرایی کرده اند و تنها وقتی که با احتضار خود آمریکا را در شرم و سرافکندگی فرو برده اند، آنگاه امریکا از سر شرمساری و ازروی ناچاری و البته با ریاکاری دم از دموکراسی زده است. 

دروغ بزرگ جهان امروز که توسط رسانه‌ها و بعضی مدعیان سیاست تکرار می‌شود کوس دموکراسی خواهی در ظاهر و حمایت از منافع امریکا در باطن است. اگر امریکا دست از ریاکاری بر می‌داشت و سیاست خارجی خود را بر اساس منافع خود و اسرائیل تعریف می‌کرد و دخالت‌های خود را در جهان به صراحت به منافع خود در جهان مربوط می‌دانست، می‌توانست خدمت بزرگی به پیشرفت دموکراسی و حقوق بشر کند. مردم منطقه به دلیل منافع آمریکا تحت شدیدترین دیکتاتوری‌ها قرار گرفته‌اند.

 امریکا با مخفی شدن پشت نقاب دموکراسی شدیدترین ضربه‌ها را به جنبش‌های آزادی‌خواهی و استقلال طلبی در جهان وارد کرده است. جنبش‌های آزادی‌خواهی کنونی در خاورمیانه باز تعریف آرمان‌های مردم منطقه بر اساس مصالح خویش است نه منافع آمریکا.