تغييرى متفاوت با هر تغيير
ديپلماسى ايرانى: اين روزها توجه ويژه‌اى به چگونگى تغيير در منطقه عربى و ديگر کشورهاى جهان که خواستار تغيير براى رسيدن به کرامت و عزت انسانى‌اند، مى‌شود. ملت‌هاى عربى در تونس و مصر درس‌هاى گران‌بهايى را در در استفاده از راه‌هاى مسالمت‌آميز براى تغيير حکومت‌هاى ديکتاتورى که بسيارى از ملت‌هاى عربى را به زور وابسته به خود کرده‌اند و در سايه سازمان‌هاى سرکوب که عموما يکسان است و از يک چارچوب بهره مى‌برند، به ما دادند. حکومت‌هايى که در برابر هر گونه تغييرى مى‌ايستند و هيچ راه مسالمت‌آميزى را نيز نمى‌پذيرند. آنها در برابر مردمى مى‌ايستند که جملگى يک‌صدا يک خواسته را بيشتر تکرار نمى‌کنند: "ملت سرنگونى نظام را مى‌خواهد". اکنون اين خواسته تحقق يافته است. سرنگونى نظام تحقق يافته و مى‌رود که در ليبى، الجزاير، يمن، بحرين و اردن نيز دستاوردى مشابه به دست آورد. و انشاء الله شاهد روزى باشيم که اين اتفاق مبارک در عربستان، قطر، امارات، مغرب، سودان و ديگر کشورهاى ديکتاتورى جهان نيز رخ دهد.
قرار است به زودى شاهد امت عربى واحدى باشيم متفاوت با همه سال‌هاى گذشته دنياى عرب. تا ديروز ملت عراق را تحت فشار و قوه ايذايى خود قرار مى‌دادند چرا که مردم عراق به دموکرسى رسيده بودند و مى‌ترسيدند که رايجه خوش دموکراسى و آزادى به مشام ملت تحت انقياد آنها نيز برسد. حال ناچارند ببينند که نه تنها حرکت ايذايى آنها به جايى نرسيده بلکه اين ملت‌ها هستند که خود را از دست آنها نجات مى‌دهند. ملتى که سال‌ها فقط طعم تلخ استبداد و چوب کمرشکن ظلم را حس مى‌کردند.
اين صحيح است که ملت عراق خود اين روزها خواهان تغيير است. ولى اين تغيير متفاوت با همه خواسته‌هاى ملت عربى است. جنس خواسته‌هاى مردم عراق کاملا متفاوت است. ما نزديک به 8 سال است که به آزادى و دموکراسى رسيده‌ايم ولى کشورهاى عربى هنوز نرسيده‌اند و تازه قرار است که برسند. اگر چه تظاهرات روز جمعه 25 فوريه ما نيز به خشونت کشيده شد ولى باز هم همين تظاهرات آزادانه برگزار شد. سراسر کشور در تظاهرات بود و حتى معترضان اماکن دولتى و استاندارى‌ها را به آتش کشيدند و جان مقام‌هاى ارشد حکومت را به مخاطره انداختند ولى هيچ کدام از آنها نه به کسى تهمت زد و نه کسى را بابت اين اتفاق تهديد کرد. البته ناگفته پيداست که آنچه مردم عراق مى‌خواهد به حق است. اعتراض عمومى به کمبود خدمات، نبود برق، بيکارى، تعديل قانون اساسى براى محاسبه فاسدين، به هدر رفتن ثروت‌هاى عمومى مردمى که زير خط فقر زندگى مى‌کنند همگى بر اساس ماده 38 قانون اساسى عراق آزاد است و مردم حق دارند که براى رسيدن به آن هر گونه اعتراضى انجام دهند. مردم حق دارند بدانند هنگامى که بودجه 84 ميليارد دلارى در سال براى کشورى که 25 ميليون جعيت دارد، بسته مى‌شود چرا نبايد برق داشته باشند، فرصت‌هاى شغلى برايشان ايجاد نشود و فقر سراسر کشور را در بر بگيرد؟
اما مردم عراق انتخابات آزاد دارند، آزادى بيان دارند، حق انتقاد از مقامات از بالاترين تا پايين‌ترينشان را دارند، از فعاليت آزاد احزاب برخوردارند و حق دارند در تمامى ارکان حکومت دخالت مستقيم داشته باشند، حقى که اکثر کشورهاى عربى از آن محرومند.
حال که خود از نعمت الهى آزادى برخورداريم و به واسطه برخوردارى از اين نعمت به خود افتخار مى‌کنيم، به کشورهايى که به جمع ما پيوسته‌اند نيز با تمام وجود خوشامد مى‌گوييم و به آنها پيام مى‌دهيم که ملت عراق در کنارشان ايستاده است و آنها را در رسيدن به دموکراسى و اصلاح همه جانبه امورشان يارى مى‌دهد.
ما که براى رسيدن به آزادى خون شهيد داده‌ايم، خوب مى‌دانيم که شهيد راه حق بودن يعنى چه؟ خوب مى‌دانيم مادرهاى داغ‌دار، پدرهاى داغ‌ديده، برادران خون دل خورده، همسرهاى جگر سوخته، خواهران صبور و فرزندان چشم به راه چه احساسى دارند. خوب مى‌دانيم براى آزادى ثابت قدم ماندن و سوختن يعنى چه؟ خوب مى‌دانيم که چه خون‌هايى ريخته شد تا آرزوى شيرين آزادى تحقق يابد و ملت به هدف عالى خود که همان حفظ همه جانبه کرامت انسانى و حفاظت از حقوق و آزادى‌هاى مشروع است، برسد. از اين رو مى‌توانيم درک کنيم که در ميان مردم مصر و تونس براى رسيدن به دموکراسى چه مى‌گذرد. درک مى‌کنيم که خونى که آنها براى رسيدن به آزادى دادند چه ارزشى دارد.
اما فراموش نکنيم که حفظ دموکراسى و آزادى نيز رشادت مى‌خواهد. مردم مصر و تونس و اکنون ليبى اين رشادت را به خوبى نشان داده‌اند و اميدواريم تا پايان راه نيز به اين از جان گذشتگى پايبند باشند.
نظر شما :