هر یک از این گروه‌ها که شامل پژاک شاخه ایرانی
آفتاب یزد: سالهاست که گروه‌های شبه نظامی و مسلح زیادی در منطقه اقلیم کردستان در حال فعالیت‌های مخرب علیه ایران و کشورهای منطقه هستند که همگی تحت حمایت مسئولین آن اقلیم و به طور خاص حزب دموکرات کردستان به رهبری خاندان بارزانی قرار دارند.
پ. ک. ک، کومله، حزب دموکرات کردستان ایران، حزب آزادی کردستان (پاک) و... هستند، کارنامه سیاهی در اقدامات ناقض حقوق بشری دارند.
این گروه‌ها «اقدامات ناقض حقوق بشری» بسیاری را در پرونده و کارنامه عملیاتی خود دارند.
برخی موارد نقض حقوق بشر توسط گروه‌های شبه‌نظامی و مسلح مستقر در اقلیم کردستان عراق به صورت خلاصه عبارتند از:
- نقض حقوق کودکان در قالب استفاده از آن‌ها به عنوان نیروی نظامی و آموزش کار با اسلحه (کودک سربازی مهمترین مورد نقض این مورد است که ریشه آن نیز در فریب و ربایش افراد زیر 18 سال به جهت عضویت و تامین نیروی انسانی خود است)
- نقض حقوق زنان بر خلاف شعارهایی که در خصوص جایگاه زن در رسانه‌ها و نشریات خود مطرح می‌کنند (آموزش‌های سنگین، استفاده از آن‌ها به عنوان نیروی نظامی در نبردهای مختلف خود، اجبار به انجام کارهای طاقت فرسا برای زنان)
- آسیب روحی روانی به خانواده‌های اعضای خود (اکثر خانواده‌های این اعضا و به خصوص کودک سربازان پس‌از جدا شدن آن فرد از کانون خانواده دچار آسیب‌های شدید روحی، روانی و جسمی می‌شوند و موارد بسیاری بودند که خانواده‌های آنان از هم پاشیده شدند.)
- نادیده گرفتن تعهدات بین‌المللی با اجرای سیاست کودک سربازی (بر خلاف معاهده بین‌المللی این گروه‌های شبه نظامی کُردی در قالب «ژنو کال» این موضوع جای رسیدگی و نظارت از سوی این نهاد بین‌المللی را دارد)
حال سوال اینجاست که چرا مجامع حقوق بشری چون سازمان عفو بین‌الملل، شورای حقوق بشر سازمان ملل و... نسبت به این موارد توجه و جدیت لازم را به خرج نمی‌دهند؟
چرا نهادهای حقوق بشری جهانی از مسئولین اقلیم کردستان عراق نمی‌خواهند که در این خصوص پاسخگو باشند که چرا این حجم از گروه‌های شبه نظامی متعدد کُردی در اقلیم کردستان حضور دارند و مشغول به فعالیت‌های غیرقانونی و مخرب هستند؟!
آنطور که برخی از رسانه‌ها مطرح کرده اند، خانواده‌های کُرد ایرانی بسیاری هستند که از این سیاست گروه‌های شبه نظامی کُردی آسیب دیده‌اند و فرزندان خود را اسیر چنگال این گروه‌ها یافته اند. بر اساس رویه‌ای غیرانسانی که این گروه‌ها دارند، خانواده‌ها هیچ گونه حق ارتباط و تماسی با فرزندانشان ندارند و اگر شانس با آن‌ها یار باشد، چندین سال پس از کشته شدن فرزندان خود در این گروه ها، متوجه آن خواهند شد!
این امیدواری وجود دارد که در وهله اول دولت ایران و دستگاه‌های مرتبط از جمله وزارت امور خارجه نسبت به این امر حساسیت و جدیت داشته باشند و در راستای احقاق حقوق شهروندان ایران مناطق غربی و شمال غربی کشور اقدامات حقوقی و بین‌المللی لازم را انجام دهند. همچنین آنکه، این انتظار می‌رود که اصحاب رسانه و فضای مجازی نیز، هم داستان با خانواده‌های مورد ظلم واقع شده مناطق کُردنشین ایران نسبت به نقض فاحش و مستمر حقوق بشر توسط گروه‌های شبه نظامی کُردی که در اقلیم کردستان عراق مستقر هستند، واکنش لازم و جدی داشته باشند.
فرهاد طلایی
نظر شما :