پاکستان با کرونا چه کرد؟

نویسنده: عبدالمعاذ جعفری

دیپلماسی ایرانی: دولت فدرال و دولت ایالت سند در مواجهه با کووید ۱۹ دو تصمیم مهم را بر اساس تمایل خود برای اعمال رهبری اخلاقی بر مردم اتخاذ کرده اند که هردو پیامدهای وخیمی خواهد داشت. 

در کشور ما (پاکستان) که مذهب نقش محوری را در زندگی اجتماعی و خصوصی دارد، برای دولت همواره آسان است که بیشتر مذهبی به نظر برسد تا آن که عدل و انصاف در نظر گیرد.

هنگامی که اخلاق مبنای اعمال قدرت مدیران اجرایی قرار گیرد، راستی یا نادرستی آن بستگی به تفسیر شخصی مجری دارد.

دولت فدرال به مساجد اجازه داده است تا در خلال ماه رمضان به برگزاری تجمعات اقدام کنند. یکی از علل تاکید روحانیون بر این مساله نیز تاثیر آن بر گرداوری اعانات از جمله ذکات از طریق موسسات مذهبی برای مصارف انسان دوستانه است. درنتیجه آنها نیز از این تصمیم استقبال کردند.

عمران خان، نخست وزیر پاکستان اعلام کرده بود باید میان بیماری و گرسنگی توازن برقرار شود ولی اجازه اخیر مغایر با این توازن بوده و به قیمت اجازه دادن به انجام فرایض مذهبی اصول منطقی سیاست عمومی نادیده گرفته شده است.

ایالت سند در یک مداخله اخلاقی و بشر دوستانه و اجرایی اعلام کرده است همه کارفرمایان حقوق کارکنان خود را در خلال قرنطینه بپردازند و کارکنان نیز در خلال این دوره نباید در جای دیگری مشغول به کار شوند. این یک موضع گیری آرمانی و اخلاقی است که از کارفرمایان معمولاً ثروتمند خواسته شده است به کارکنان معمولاً فقیر همچنان حقوق پرداخت کنند.

اقدامات اجرایی با سه محک تناسب، عقلانیت و تفویض اختیار آزمایش می شوند. تناسب مانع آن می شود که دولت برای رفع مشکلات کوچک به قوانین جدی متوسل شود. عقلانیت مانع رویه های غیر ضروری می شود و تفویض اختیار تضمین می کند که وزارت مسکن فدرال در مور تعداد طبقات منزل شما نظر ندهد، زیرا دولت محلی با اطلاعات و کارایی بیشتر می تواند در این زمینه تصمیم گیری کند.

اگر حتی فرض کنیم  فرمان اجرایی برای پرداخت حقوق به همه کارمندان مغایر با قوانین موجود نیست، آیا پاسخ متناسب در برابر چالش پیش آمده محسوب می شود؟ این عقلانی است که یک واحد صنعتی دارای کارگران پرشمار را به پرداخت حقوق صدها کارگر وادار کرد. اگر دولت سِند مایل به حمایت از کارگران بیکار شده در اثر قرنطینه است، افزایش مالیات در مناطق تحت اداره آن و برنامه های حمایت از بیکاران اقدام عقلانی خواهد بود.

چالش دولت فدرال اجازه دادن به برگزاری مراسم مذهبی جمعی متناسب با اصل توازن میان گرسنگی و بیماری و در عین حال اجابت خواسته روحانیون بوده است. کشورهایی مانند عربستان سعودی که مرجع مراسمات مذهبی هستند، برگزاری تجمعات مذهبی در ماه مبارک رمضان را ممنوع کرده اند.

بنابراین، اگرچه دولت فدرال باید به تمایل روحانیون برای ایراد خطابه در جمع مومنان مشتاق و امکان جمع آوری اعانات توجه می کرد، ولی آیا این اقدام درست بود که دستور دهد همه مساجد باز شوند؟

دولت سند باید برای تلاش نادرست خود در کمک به اقشار آسیب پذیر و دولت فدرال نیز برای هوادار مذهب بودن تحت عنوان سیاست خوب در زمانی که شرایط لزوم اتخاذ تصمیم های سخت تر را می طلبد، پاسخگو باشند .

منبع: دان / تحریریه دیپلماسی ایرانی