دو تعریف متقاوت از وطن پرستی آمریکایی

نویسنده: جارت استپمن

دیپلماسی ایرانی: نظرسنجی مرکز فرهنگ و ایمان ایالات متحده نتایج جالب توجه و شاید نگران کننده ای درباره اینکه آمریکایی ها درباره کشور خود چه فکر می کنند دربر داشت. مطالعات آنها نشان داد که میهن پرستی آمریکایی ها به طورکلی درحال افول است اما این مساله را نمی توان در قالب یک تعریف گنجاند و گفت که آیا این مساله به صورت عمومی خوب یا بد است.

برای مثال، اعتقاد به اینکه آمریکا همیشه باید اول باشد، محافظه کاران ارتشی همواره از پرچم ایالات متحده محافظت کرده و آن را برافراشته نگه می دارند درحالی که لیبرال ها نمی توانند چنین کاری انجام دهند، درحال تغییر است. لیبرال ها تاحد زیادی این ایده را در آغوش گرفته اند که با استفاده از روش های غیرخشونت آمیز نافرمانی برای غلبه بر بی عدالتی اجتماعی استفاده کنند درحالی که محافظه کاران بیشتر به دنبال قوانین ویژه وطن پرستانه هستند.

این شکاف با حساب شرکت ها و سازمان هایی که میهن پرست شناخته می شوند بیشتر نیز شده است. درحالی که لیبرال ها به وضوح تکیه خود را روی روزنامه هایی مثل نیویورک تایمز قرار داده تا نماد وطن پرستانه ملت باشند، محافظه کاران با لابی های خرده فروشان یا انجمن ملی اسلحه سرگرم هستند. به این ترتیب شاید خیلی هم تعجب آور نباشد که لیگ ملی فوتبال آمریکا که در تمام فصل با حاشیه اعتراض خاص بازیکنان در هنگام پخش سرود ملی روبه رو بود توسط چپ ها و راست های آمریکا متفاوت دیده شود. تنها ده درصد از محافظه کاران ان اف ال را وطن پرستانه توصیف می کنند درحالی که 30 درصد از لیبرال ها چنین برچسبی را روی این لیگ می زنند. اگر به هیچ مساله ای هم توجه نکنیم باید اعتراف کرد که چنین نتایجی ناشی از یک تنش فرهنگی بزرگ است.

وجود یک شکاف سیاسی عمیق در این کشور چیز جدیدی نیست. از روزهای نخستین بنیانگذاری کشور چنین مساله ای در کشور وجود داشت اما چنین مساله ای همواره مناسب تشخیص داده می شد چراکه از نظر بنیان گذاران وجود چنین هنجارهای فرهنگی نتایج بهتری را برای کشور تولید می کرد. اما نظرسنجی اخیر و سنجش افکار عمومی آمریکا در سال 2017 نشان می دهد که وارد اختلافات عمیق تری شده ایم که کاملا تازگی دارند. اگر نشود روی این مساله موافقت کرد که میهن پرستی به چه معناست و چه چیزی میهن پرستانه است دیگر حول چه محوری می توان به توافق رسید؟

بخشی از این روند بدون شک به فشار نهادهای نخبگان آمریکایی بازمی گردد که به سمت ایجاد وحدت حرکت نکرده و تنوع گسترده ای در جریان ها را ایجاد کردند. به جای ایجاد وحدت آنها روی کوچکترین و جزئی ترین تفاوت ها دست گذاشته و آنها را بزرگ کردند. امریکا در گذشته به اتحاد خود و بنیادهای هویت ملی افتخار می کرد. فرهنگ کنونی ما اما تقریبا در حال مهندسی معکوس این شیوه است که ایده ها ما را منسوخ کرده و تاریخ ما را غیرقابل دفاع می کند. در روزهایی که بیشتر از هر زمانی به گسترش وحدت و ناسیونالیسم مدنی نیاز داریم با موضوعاتی از جمله اختلاف نژادی و طبقه و جنسیت روبه رو هستیم. به دلیل چنین اختلافاتی است که جنگ بر سر هویت و میهن پرستی حالا وحشیانه تر از قبل به نظر می رسد. اختلاف اساسی بر سر اینکه چه چیزی سنگ بنای هویت ملی است عامل اصلی در شکاف پرنشدنی جامعه ماست که باعث می شود مردم دوباره به یکدیگر نپیوندند.

برخی لیبرال ها از جمله پرفسور مارک لیلا در دانشگاه کلمبیا درباره اختلاف در جامعه مدنی می گوید: «ما باید دوباره یاد بگیریم که چگونه با شهروندان به عنوان شهروند صحبت کنیم تا همبستگی خود را دوباره بسازیم. باید دوباره اصولی بسازیم که برای هر کسی قابل اثبات باشد.» اینها مسائلی است که بیش از همه از سوی روشنفکران چپ مورد حمله قرار گرفته یا نادیده گرفته شده است. بنابراین جنگ فرهنگی یا جنگ بر سر هویت ادامه پیدا خواهد کرد چرا که بسیاری از آمریکایی ها و رهبرانشان به طور موثری نمی توانند گرد هویتی اجماع کنند. انجام چنین کاری در موقعیت کنونی تقریبا غیرممکن است. آمریکایی ها چنان دچار اختلاف هستند که در تعریف واحد طبیعت بشر نیز اختلاف داشته چه برسد به اینکه برسر تعریف میهن پرستی به توافق برسند.

موسسه نظرسنجی فرهنگ و ایمان ایالات متحده دریافته اند که تنها 10 درصد از محافظه کاران خود را به عنوان «رزمندگان فرهنگی» می بینند درحالی که 22 درصد از لیبرال ها به دنبال چنین مساله ای هستند. اگر ما بخواهیم متعهد به حل مشکلات کشور باشیم نیاز به تغییر در رویکرد داریم. انتخابات در خدمت این هدف است اما آشکارا فرهنگ و چشم انداز سیاسی ما بیشتر اختلاف را نشان می دهد تا حل مشکلات. زمین بازی و ویژگی های آن در حال حاضر از پیروزی یا شکست در هر انتخاباتی مهم تر است.

منبع: دیلی سیگنال/ مترجم: روزبه آرش