سال 2017؛ از انزوای ابرقدرت تا افول داعش

دیپلماسی ایرانی: همزمان با شروع سال نوی میلادی، عرصه مناسبات بین المللی اندکی از چهره خشن و غیر انسانی خود فاصله گرفته، موجی از شادی و پیام های تبریک بین مردم و سران کشورهای مختلف رد و بدل می شود و محتوای انسان دوستانه پیام مقامات مذهبی و سیاسی، کورسوی امیدی برای تغییر وضعیت فعلی روابط بین الملل ایجاد کرده است. پاپ فرانسیس، رهبر مسیحیان کاتولیک جهان، در سخنرانی خود ویژه شب پیش از کریسمس، از مردم دنیا خواست که گرفتاری میلیون ها انسانی که از «وطن خود رانده شده اند» را فراموش نکنند. او از بیش از یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون کاتولیک در سراسر جهان خواست که «مهاجران خارجی» در سراسر دنیا را به گرمی بپذیرند و با آنها رفتار دوستانه و انسانی داشته باشند. پیامی که در نوع خود دلگرم کننده و قابل تقدیر است؛ اما در عین حال یاد آور تحولات تلخی است که در سال 2017 میلادی رقم خورد.

سال 2017، سال عجایب بسیار بود؛ سالی که در آن دونالد ترامپ بی تجربه، خودخواه و ملی گرا در ایالات متحده به ریاست جمهوری رسید و تحولات جهانی را هر چه بیشتر به سمت خودکامگی و عدم همکاری های بین المللی سوق داد. او با رویکردی نژاد پرستانه و البته بیشتر اسلام هراسانه، درهای آمریکا را به روی مردم جهان و به خصوص شهروندان کشورهای اسلامی بست، کشورش را از سازمان علمی فرهنگی ملل متحد(یونسکو) و نیز توافقنامه اقلیمی پاریس خارج کرد و تمام تلاشش را به کار بست تا بزرگترین دستاورد دیپلماسی بین المللی یعنی برجام را بی اثر کند. اولویت منافع آمریکا و متحدش اسرائیل برای ترامپ به همین جا ختم نشد و در واپسین روزهای سال 2017 نیز وی با اعلام قدس به عنوان پایتخت اسرائیل و انتقال سفارت آمریکا به این شهر، میخ آخر را بر تابوت حقوق بین الملل و توجه به افکار عمومی جهانی کوبید و راه خود را از همه کشورهای دیگر جدا کرد.

اما دونالد ترامپ تنها بازیگر یاغی سال 2017 نبود که بواسطه رفتارهای نابه نجار در انزوا قرار گرفت؛ آنگ سان سوچی رهبر سیاسی میانمار و برنده جایزه صلح نوبل نیز شخصیت دیگری بود که به واسطه سکوت معنا دارش در مقابل نسل کشی های گسترده مسلمانان روهینگیا در این کشور و آواره شدن آنها در کشورهای همسایه، مورد انتقاد گسترده جامعه جهانی قرار گرفت و جایگاه و منزلت خود را از دست داد.

عدم پایان جنگ بی نتیجه یمن و بویژه، محاصره بنادر کلیدی این کشور فقیر عربی توسط ائتلاف عربی به رهبری عربستان سعودی که منجر به مرگ و میر روزانه هزاران غیر نظامی یمنی و شیوع گسترده وبا و سایر بیماری ها در این کشور گردید نیز از دیگر حوادث تلخ سال 2017 بود. مرگ علی عبدالله صالح و پرتاب موشکهای یمنی به سمت عربستان نیز از دیگر حوادث مهم بحران یمن بود که معادلات استراتژیک و نظامی جنگ در این کشور را تا حد زیادی تغییر داد.

سال 2017 سال پایان خلافت خود خوانده داعش و انزوای همه گروه های افراط گرا و تروریستی در منطقه غرب آسیا نیز بود، که البته نه با کمک ائتلاف های دروغین غربی، بلکه با همت و همدلی نیروهای مقاومت و شکل گیری مثلث ایران، روسیه، ترکیه، از صحنه سیاسی کشورهای منطقه حذف شد.

بدین ترتیب، سال 2017 سال تقویت دولت های ملی در غرب آسیا در مقابل گروه های افراط گرا و تروریستی، به طور کلی و سال قدرت یابی ایران به طور خاص بود. در شرایطی که کشورهای عربی منطقه با خریدهای گسترده تسلیحاتی از غرب، مشارکت در جنگ ضد انسانی یمن و باز کردن باب مناسبات با رژیم صهیونیستی تا حد زیادی اعتبار و قدرت نرم خود را از دست دادند، جمهوری اسلامی ایران به واسطه سیاست های معتدل و همکاری جویانه، افزایش مناسبات با جامعه جهانی، مقابله جدی و واقعی با تروریسم و تکیه بر توان دفاعی بومی، بطور همزمان از قدرت نرم افزاری و سخت افزاری زیادی برخوردار شده و در عمل به قدرت برتر و اول منطقه تبدیل شد.

با این حال، سیاست دولت تدبیر و امید هیچ گاه بر مبنای تک روی و رویارویی با کشورهای منطقه و جهان نبوده و همانگونه که رئیس جمهور کشورمان در پیام تبریک خود به مسیحیان جهان نیز اعلام کرد، برنامه و سیاست ایران  در سال جدید میلادی(2018)، همزیستی مسالمت آمیز برای حرکت در مسیر گسترش صلح، عدالت، برابری و برادری و اعتدال و فراهم کردن زمینه برای تعامل میان صاحب نظران، عالمان و پیروان ادیان الهی، برای تبدیل سال ۲۰۱۸ میلادی به «سالی مملو از معنویت، عزت، رفاه، رفع تبعیض و عاری از خشونت برای تمامی مردمان جهان» است.