از تجربه ایرلندی – آمریکایی‌ها درس بگیریم

نویسنده: لیلا منصوری

دیپلماسی ایرانی: نسلی از ایرانی ها، همچون نسل پدر و مادر من، تقریبا همه چیز ایالات متحده را ستایش می کردند. می خواستند بچه هایشان به دانشگاه های آمریکایی بروند، به آمریکا همچون سرزمین فرصت ها قدر می نهادند و با افتخار دوستانشان را برای مهمانی به مناسبت اخذ شهروندی ایالات متحده دعوت می کردند.

اما امواج سیاست های ناعادلانه مهاجرتی، ایرانی آمریکایی های این روزگار را گیج و هراسان کرده است. دستور اجرایی پرزیدنت ترامپ مبنی بر ممنوع کردن (سفر) ایرانی ها و وضع محدودیت ها از اشتیاق و علاقه آمریکا نسبت به جوانان ایرانی داخل ایران و همچنین اعضای جامعه ایرانی آمریکایی کاسته است. حدود یک میلیون ایرانی در ایالات متحده حضور دارند. در واقع خیلی از ایرانی آمریکایی ها به ترامپ رای دادند (و پس از وضع ممنوعیت ها از رای خود پشیمان شدند.) علاوه بر این، تخمین زده می شود که حدود 40 درصد از ایرانی –آمریکایی ها (در انتخابات کنگره) به جمهوری خواهان رای دادند. (عمدتا به دلایل اقتصادی)

آسیب های ناشی از منع ممنوعیت سفر بسیار عمیق تر از آنچه به نظر می آید ایرانی آمریکایی ها را جریحه دار کرده است. با این حال هر ابری برکتی نیز دارد. ایرانی آمریکایی ها در حال کشف شاخصه دیگری از ایالات متحده هستند: قدرت مشارکت شهروندی و مشارکت جمعی.

در طی چند دهه اخیر، ایرانی آمریکایی ها خود را از سیاست دور نگه داشته و سرشان را پایین انداخته اند، در عوض انتخابشان این بوده بر تلاش در حوزه علم و فن آوری و پزشکی و حقوق و واحدهای کارآفرینی خود متمرکز شوند. این احتمالا برآمده از تجربه شان از سرزمین مادری شان بوده است. ایرانی آمریکایی ها اینک دریافته اند که بدون کنش جمعی، نمی توانند آزادی های شهروندی خود را حفظ کنند. اگر می خواهند تشکلشان رونق پیدا کند می بایست در مواجهه با چالش ها کنار هم قرار گیرند.

در میان تمام گروه های اجتماعی اقلیت در ایالات متحده، ایرانی آمریکایی ها در بالای فهرست ثروت، تحصیلات و ادغام فرهنگی قرار دارند. هر چند بسیاری از ما پزشک، وکیل، استاد دانشگاه و مهندس هستیم، برخی از ما نیز معلم، آرایشگر، راننده تاکسی و مغازه دار هستند. ایرانی آمریکایی ها همه جا کار می کنند، از ان اف ال (لیگ ملی فوتبال آمریکایی)، ناسا، گوگل و ای بی (eBay)، تا دولت ایالات متحده و باقی نهادهای اصلی حاکمیت.

وارد کردن ایران در لیست کشورهای ممنوعه صراحتا اعمال تبعیض علیه ایرانی آمریکایی ها است. بسیاری از حامیان ترامپ، اوباما را به خاطر وارد کردن ایران در لیست ممنوعه کنونی مقصر می دانند، چرا که این اوباما بود که سال گذشته قانون چشم پوشی از ویزای اچ آر 158 را تصویب کرد، قانونی که ایران را در لیست کشورهای هدف قرار می داد. هر چند پرزیدنت اوباما ناچار از امضای این طرح بود تا از تعطیلی دوباره دولت جلوگیری کند.

به عنوان رئیس انجمن وکلای ایرانی آمریکایی در واشینگتن دی سی و به عنوان یک عضو از هیات مدیره، مفتخر هستم بگویم من یک سازمان دهنده در جامعه ایرانی آمریکایی ها هستم. تنها چند روز پس از اینکه قانون ممنوعیت جامعه ما را دچار آشوب کرد – خانواده ها را از هم جدا کرد، باعث لغو مصاحبه های کنسولی و شک و شبهه و تاخیرهای جدی در سیستم مهاجرتی شد- من خود را در اتاق کنفرانس دفتر سیروس ماهری وکیل ایرانی آمریکایی حقوق مدنی در واشنیگتن دی سی یافتم. نمایندگان سه سازمان اصلی ایرانی آمریکایی ها در آمریکا (مرکز برابری پارس، پی ای ای آی ای و نایاک)، چندین وکیل برجسته و همچنین همکارانی از موسسه حقوقی آرنولد و پورتر، در آنجا حاضر بودند. تمام سازمان های ما به طور قابل ملاحظه منابع خود را به کار گرفتند تا به افرادی که به واسطه ممنوعیت سفر آسیب دیده اند یاری برسانند. به علاوه ما دو هفته پیش در دادگاه ناحیه واشینگتن دی سی حاضر شدیم تا شکایت هایی علیه قانون مقابله با ممنوعیت سفر تنظیم کنیم.

ایرانی آمریکایی ها لازم است از تجربه های دیگر گروه های اقلیت در آمریکا درس بگیرند. مهاجران ایرلندی که امروز به ایالات متحده پا می گذارند، با مسائلی همچون نژادپرستی و اعمال تبعیض آنچنان که اجدادشان روبرو شدند مواجه نیستند. بدین خاطر که جامعه ایرلندی آمریکایی ها با لابی گری فعالانه برای برقراری وضعیت برابر و رفتار منصفانه در آن زمان؛ کامیابی امروز ایرلندی آمریکایی ها را تامین کردند. من از اینکه می بینم ایرانی آمریکایی ها بیشتری به دنبال پست های دولتی هستند خشنود هستم، اما به عنوان یک جامعه ما به لحاظ سیاسی باید بیشتر درگیر انتخاب نمایندگان خود باشیم و زمانی که آن ها به پست و مقام رسیدند حمایت از امور مرتبط با خود را (از طریق آن ها) ادامه دهیم.

منبع: لوبلاگ/ ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی/ ۳۳