چهار سال دیگر برای اسد

دیپلماسی ایرانی: در زمینه مذاکرات برای رسیدن به راه حلی سیاسی برای پایان دادن به جنگ در سوریه، روس ها و ایرانی ها اصرار به باقی ماندن بشار اسد به عنوان رئیس جمهور دارند. اگرچه آنها قول می دهند که او تنها برای ایجاد توازن در دوره فعلی «با احترام به قانون اساسی» برسر کار خواهد بود. این مساله باید در کنار نقش نمایندگان مخالف و وعده های مقامات مستقل در قدرت داشتن در مناطق و استان ها، دیده شود.

هرکس با شنیدن این پیشنهاد وسوسه انگیز، اگر تنها شرط برای صلح باقی ماندن اسد باشد، از آن استقبال خواهد کرد. صادقانه باید گفت که باقی ماندن اسد در پستش، اگر کسی باشد که عملی شدن وعده ها را تضمین کند، مشکل خاصی به نظر نمی رسد. با این حال دو مساله وجود دارد. اولین واقعیت این است که رئیس جمهور در سال 2014 در میانه جنگی وحشتناک در انتخابات پیروز شد و هیچ کس نمی داند چگونه موفق به انجام این کار شد. دوم این که دوره ریاست جمهوری وی در سال 2021 به پایان می رسد بنابراین چهار سال طولانی تا قبل از کناره گیری او وجود خواهد داشت و این یعنی زمان کافی برای انحلال نیروهای مخالف و گروه های مشابه.

معامله ای که روسیه در نظر گرفته در واقع یک امکان زندگی است و مخالفان باید آن را بپذیرند. در صورت پذیرش پیشنهاد همه چیز رها شده و اوضاع به شرایط پیش از سال 2011 بازخواهد گشت. مخالفان نباید رویای هر چه می خواهند را در سر داشته باشند و درک کنند که همه چیز وعده داده شده است از جمله دولت ائتلافی، تضمین های قانون اساسی و قوانین مستقل برای استان ها.

با وجود وعده های بین المللی که مرحله ای از صلح و آشتی، اصلاحات و گذار را تضمین می کنند، هرچقدر هم که باور آن سخت باشد باید انتظار داشت که نیروهای مخالف میانه رو با هدف نابود نشدن کشور و دولت و رسیدن به تغییرات مسالمت آمیز به آن تن دهند. ناآرامی ها به صورت مسالمت آمیز شروع شد و برای ماه ها با تظاهرات، آگهی ها و سرودها ادامه یافت. شرایط فعلی دعوتی است برای انتقال مسالمت آمیز که با آن چه در قیام های تونس، لیبی و مصر دیده شد متفاوت است.

همان طور که در بحث در مورد احترام به قانون اساسی، که حتی توسط کسانی که پیش نویس آن را تهیه کرده اند رعایت نشد، و درخواست برای به پایان رسیدن دوره قانونی ریاست جمهوری مشخص است، اینها تنها شگردهای مذاکره با هدف آسان تر کردن شرایط آرام شدن مخالفان و حفظ وضعیت موجود است. به این ترتیب می توان به مخالفان وعده امتیازات بزرگ تر را نیز در آینده داد. مردم سوریه به خصوص نیم میلیون نفری که قربانی و میلیون ها نفری که آواره شده اند و هرگز به خانه های خود برنگشته اند، به خوبی می دانند که پذیرش نظام برای ماندن بر سر کار در طول چهار سال آینده به این معنی است که مخالفین، مردم و تمام وعده هایی را که داده بودند، فروخته اند. این می تواند به معنای پایان مخالفان میانه رو و تقویت افراط گرایانی باشد که مذاکرات را رد کرده اند.

از این رو مخالفان مسئولیت بزرگی برای نتایج حاصل از مذاکره و آن چه امضا خواهند کرد، دارند. هیچ کس باور نخواهد کرد که آنها فریب انتخابات برگزار شده را بخورند. انتخاباتی که در روزهای جنگ برگزار شد و اسد با نزدیک به 89 درصد آرا به پیروزی رسید. بسیاری از کشتارها و تخریب ها پس از انتخابات صورت گرفت آن هم انتخاباتی که گفته می شد 10میلیون نفر از شهروندان در آن رای داده بودند. مشخص است که در آن زمان غیرممکن بود که حتی 2میلیون نفر از شهروندان در انتخابات شرکت کرده باشند. با این وجود قرار است که فریب تکرار شود.

وقتی با شرایطی روبه رو هستید که نظام باید بر سر کار بماند تا جنگ به پایان برسد، بهتر است که سوری ها به تقسیم شدن کشور خود تن بدهند. بگذارید که رئیس جمهور مسئولیت بخشی تضمین شده از کشور را برعهده داشته باشد که در آن اکثریت آرا از فرقه خود را در دست دارد. در این صورت هر بخش از کشور خوشحال خواهد بود و مسائل بدون جنگ و بدون تحمل یک رژیم به پیش خواهد رفت. این ایده توسط ترکیه، ایران و عراق رد شده است چرا که از عواقب نتایجی که ممکن است با آن روبه رو شوند، می ترسند. سوریه ای که آنها بر سرش بحث می کنند مانند شیشه شکسته ای است که می خواهند تکه های آن را به زمان گذشته و قبل از تمام این کشت وکشتارها و تخریب ها برگردانند.  

منبع: میدل ایست مونیتور/ مترجم: روزبه آرش