چه کسی مسئول پایان دادن به داعش است؟

نویسنده: کریستوفر پربل *

دیپلماسی ایرانی: چندی پیش سربازان عراقی، پرچم قرمز، سفید و سیاه کشورشان را بر فراز ساختمان های دولتی رمادی، مرکز استان الانبار برافراشتند. این شهر در می 2015 توسط تروریست های داعش سقوط کرده بود و از آن زمان در کنترل این گروه قرار داشت.

وال استریت ژورنال گزارش داده که «برنامه ریزی دقیق و هماهنگی ثابت با ائتلاف ایالات متحده و قبایل سنی موجب موازنه در این مبارزه شد.» سرهنگ استیو وارن، سخنگوی پنتاگون به واشینگتن پست گفته مبارزان قبایل سنی نقش زیادی در حمله برای بازپس گیری رمادی نداشتند، اما ترتیبات امنیتی را در مرکز شهر به وجود آوردند.

ادامه موفقیت نیروهای عراقی و بازپس گیری رمادی، مطمئناً خبر خوبی است و سیگنالی برای تغییر وضعیت نیروهای دولت عراق برای مقابله با دژهای داعش شامل فلوجه و موصل می شود.

با این حال اگر شما به خوبی به خبرها گوش داده باشید، ممکن است برخی اظهار نظرهای ناامیدکننده در واشینگتن را هم شنیده باشید، مانند جیمز پولوس در ویک که با مقاله «خبر بد درباره شکست داعش در رمادی» نکاتی را در این رابطه مطرح کرد. اما موفقیت های ظاهری دولت عراق برخی از باورهای عمیق تندروها درباره سیاست خارجی ایالات متحده را به چالش می کشد.

جهان بینی آنها بر این اساس استوار است که عراقی ها و دیگران در منطقه برای در اختیار داشتن امنیت خودشان مورد اعتماد نیستند. بنابراین به نیروهای آمریکایی در عراق و سوریه نیاز است. براساس نظر برخی به تعداد بسیار زیادی از نیروهای آمریکایی نیاز است. پیشرفت قابل ملاحظه دولت عراق در چند ماه اخیر چالش هایی جدی برای این ادعا که تنها ارتش ایالات متحده است که قادر به مهار و در نهایت نابودی داعش است، به وجود آورده است.

ما همیشه می دانیم که داعش دشمنان زیادی دارد اما این که این دشمنان بخواهد وارد مبارزه شوند، در شک و تردید قرار دارد. مدت ها است که آنها منتظر این هستند که آمریکایی ها برای آنها بجنگند. و چه کسی می تواند آنها را مورد انتقاد قرار دهد؟ دهه های متمادی است که دولت ایالات متحده برای آرام کردن متحدین عصبی اش، تضمین های امنیتی می دهد. تعهد ما به دفاع از آنها مانع از این شده است تا آنها از خودشان دفاع کنند.

این ترتیبات با بغداد حساس تر از برلین یا بروکسل یا سئول یا توکیو است. برخلاف اروپای غربی و آسیای شرقی که از حضور ایالات متحده استقبال می شود یا حداقل با آن مدارا می شود، مردم عراق به سرعت از دست نیروهای آمریکایی خسته شدند.

بدون تعجب روابط میان واشینگتن و بغداد همیشه پر از سنگلاخ بوده است. مقامات آمریکایی عراقی ها را به منظور بازسازی نظام سیاسی و آزادسازی اقتصادیشان تحت فشار گذاشتند. بسیاری از عراقی ها مقاومت کردند. آمریکایی ها به دولت عراق توصیه کردند تا رویکرد فراگیر نسبت به اقلیت های مذهبی و قومیتی شامل بعثی ها داشته باشند. مقامات عراقی عموماً این مسئله را رد کرده اند و در سال های 2006 و 2007 آنها را پاکسازی کردند. مقامات آمریکایی به دولت عراق گفتند که برای مبارزه با القاعده در عراق مستقیماً با برخی رهبران سنی همکاری کنند. بغداد در واکنش عصبانی شد. دولت ایالات متحده به دنبال توافقی بود تا نیروهای آمریکایی بتوانند پس از سال 2011 در عراق باقی بمانند. دولت عراق رد کرد.

نمی توان تاریخ را مجدداً تکرار کرد. داعش وجود دارد. سوالی که مطرح می شود این است که آیا دولت عراق می تواند اقتدارش در مقابل این چالش بزرگ را حفظ کند؟ پس از آن که صدها میلیارد دلار و جان هزاران نفر آمریکایی برای ساخت دولت پس از صدام هزینه شده است، زمان این رسیده که عراقی ها نشان دهند که شایسته این قربانی ها بوده اند و اراده و توان لازم برای دفاع از خودشان را دارند.

مقامات دولت اوباما به خاطر واکنش به انتقاداتی که صورت می گیرد نباید این موفقیت را آمریکایی بدانند. در حالی که ایالات متحده کمک کرد، اما این عراقی ها بودند که سزاوار تقدیر به خاطر مبارزه سخت هستند. و این عراقی ها هستند که مسئول حذف بقیه قسمت های سرطان داعش از کشور خودشان هستند.

* معاون مطالعات دفاعی و سیاست خارجی موسسه کاتو

منبع: نشنال اینترست/ مترجم: حسین هوشمند