نگرانی دلواپسان برای حضور دوباره پژو
در حالی که مقامات ارشد ایران خودرو از پیشرفت مذاکرات خود با «پژو» برای همکاری دوباره خبر می دهند، باز هم موج دلواپسی بابت حضور «خودروساز فرانسوی» در ایران به راه افتاده و دلواپسان به نوعی مخالف رخ دادن این اتفاق هستند.
هفته گذشته بود که مدیرعامل ایران خودرو در حاشیه نمایشگاه تبریز از پیشرفت 95 درصدی مذاکرات با پژو خبر داد و بر پذیرش شروط این شرکت (ایران خودرو) از سوی خودروساز فرانسوی صحبت به میان آورد و حالا این اتفاق، نگرانی و دلواپسی برخی منتقدان را دوباره برانگیخته است.
دلواپسان البته پیش تر نیز که ایران خودرو مذاکرات دوباره با پژو را آغاز کرد، موجی از نگرانی و انتقاد را به راه انداختند تا به نوعی مانع حضور دوباره این خودروساز فرانسوی در «جاده مخصوص» شوند. از نظر دلواپسان، پژو شرکت قابل اطمینانی نیست؛ بنابراین مسوولان نباید به سادگی از جرمی که این شرکت مرتکب شده (قطع ناگهانی همکاری با خودروسازی ایران) بگذرند.
هر چند به رفتار نامناسب پژو در جریان تحریم ها (قطع همکاری با ایران خودرو) نقد فراوانی وارد است و خودروساز فرانسوی باید بابت آن تاوانی متناسب بدهد، اما به فرض نیامدن پژویی ها به «جاده مخصوص»، بزرگ ترین خودروساز ایران چه راه های دیگری برای رشد و توسعه خود خواهد داشت؟
پاسخ دلواپسان به این پرسش، «حمایت از توانمندی های داخلی» است؛ اما آیا واقعا صنعت خودرو ایران آنقدر توانایی و پشتوانه کمی و کیفی دارد که بدون شراکت با خارجی ها (پژو یا هر خودروسازی دیگر)، توان رشد و حضور در بازارهای جهانی را داشته باشد؟ اگر نگاهی به وضعیت خودروسازی کشور در سال های 91 و 92 (سال های اوج گیری تحریم) بیندازیم، متوجه می شویم این صنعت با وجود همه پیشرفت هایش هنوز هم به منابع خارجی وابسته است، چه آنکه اگر این نبود، تولید غول های جاده مخصوص به یک سوم افت نمی کرد.
از طرفی، در دنیای امروز خودروسازی، «شراکت و همکاری مشترک» موضوعی قابل قبول و پذیرفته شده به شمار می رود و حتی بزرگ ترین خودروسازان دنیا نیز طعم آن را چشیده اند؛ صنعت خودرو ایران هم منطقا نمی تواند جدا از این پیکره جهانی باشد.
هفته گذشته بود که مدیرعامل ایران خودرو در حاشیه نمایشگاه تبریز از پیشرفت 95 درصدی مذاکرات با پژو خبر داد و بر پذیرش شروط این شرکت (ایران خودرو) از سوی خودروساز فرانسوی صحبت به میان آورد و حالا این اتفاق، نگرانی و دلواپسی برخی منتقدان را دوباره برانگیخته است.
دلواپسان البته پیش تر نیز که ایران خودرو مذاکرات دوباره با پژو را آغاز کرد، موجی از نگرانی و انتقاد را به راه انداختند تا به نوعی مانع حضور دوباره این خودروساز فرانسوی در «جاده مخصوص» شوند. از نظر دلواپسان، پژو شرکت قابل اطمینانی نیست؛ بنابراین مسوولان نباید به سادگی از جرمی که این شرکت مرتکب شده (قطع ناگهانی همکاری با خودروسازی ایران) بگذرند.
هر چند به رفتار نامناسب پژو در جریان تحریم ها (قطع همکاری با ایران خودرو) نقد فراوانی وارد است و خودروساز فرانسوی باید بابت آن تاوانی متناسب بدهد، اما به فرض نیامدن پژویی ها به «جاده مخصوص»، بزرگ ترین خودروساز ایران چه راه های دیگری برای رشد و توسعه خود خواهد داشت؟
پاسخ دلواپسان به این پرسش، «حمایت از توانمندی های داخلی» است؛ اما آیا واقعا صنعت خودرو ایران آنقدر توانایی و پشتوانه کمی و کیفی دارد که بدون شراکت با خارجی ها (پژو یا هر خودروسازی دیگر)، توان رشد و حضور در بازارهای جهانی را داشته باشد؟ اگر نگاهی به وضعیت خودروسازی کشور در سال های 91 و 92 (سال های اوج گیری تحریم) بیندازیم، متوجه می شویم این صنعت با وجود همه پیشرفت هایش هنوز هم به منابع خارجی وابسته است، چه آنکه اگر این نبود، تولید غول های جاده مخصوص به یک سوم افت نمی کرد.
از طرفی، در دنیای امروز خودروسازی، «شراکت و همکاری مشترک» موضوعی قابل قبول و پذیرفته شده به شمار می رود و حتی بزرگ ترین خودروسازان دنیا نیز طعم آن را چشیده اند؛ صنعت خودرو ایران هم منطقا نمی تواند جدا از این پیکره جهانی باشد.
منبع: دنیای اقتصاد
نظر شما :