ایران در موضوع هسته ای سر آمریکا کلاه گذاشته است

«دیوید فروم»(David Frum) فردی که سخنرانی محور شرارت بوش را نوشته بود، در جدیدترین مقاله خود که در نشریه آتلانتیک آمریکا نوشته، می گوید ایران سر آمریکا را کلاه گذاشته است.

فروم در سالهای اول ریاست جمهوری جورج بوش پسر به عنوان نویسنده نطق های او و بیانیه ها و متن های گروههای راستگرا از جمله موسسه نومحافظه کار آمریکن اینترپرایز کار می کرد. وی توانست در اوائل سال ۲۰۰۲ توجه رسانه ها را جلب کرد، چرا که همسرش دانیل کریتندن که یک نویسنده ضدفمینیسم بود، در ای میلی دوستانه برای چند نفر از دوستانش نوشت، شوهر او بوده که عبارت «محور شرارت» را در نطق جورج بوش قرار داده است.

فروم در ابتدای مقاله خود در نشریه آتلانتیک با اشاره به مذاکرات هسته ای بین ایران و (5+1) می نویسد؛ سال گذشته ایران در بحران هسته ای بود ولی حالا آنها در آستانه دستیابی به یک پیروزی دیپلماتیک خیره کننده در برابر آمریکا هستند.

وی در ادامه می نویسد، امروز مجبورید در برابر قوانین ایران تعظیم کنید، چرا که آنها در آستانه به ثمر رساندن پیروزی دیپلماتیک خیره کننده در برابر امریکا و حتی پیروزی چشمگیرتر هستند.

ایران تمام این کارها را با بلوف زدن انجام داده است. رقبای ایران دارای برتری های مادی در حوزه پول، تکنولوژی، قدرت نظامی و ... بودند، اما رهبران ایران دارای شفافیت هدف و اراده پیروزی بودند. در واقع بدون این خصلت ها، مزیت های مادی رقبا فایده ای نداشت.

فروم مدعی است، در سال گذشته وضعیت ایران نامساعد بود. به عنوان مثال ارزش پول ملی ایران به دلیل تحریم های اقتصادی آمریکا که از سال 2011 آغاز شده بودند به یک سوم کاهش یافت. همچنین تورم و بی کاری نیز افزایش پیدا کرده بود. در حالی وضعیت اقتصادی ایران مساعد نبود که از سوی دیگر نیز مهمترین متحد منطقه ای ایران یعنی بشار اسد، نیز تحت حمله شبه نظامی های مخالف داخلی و نیز تهدیدات اوباما قرار داشت.

اما امروز، آمریکا و بریتانیا حملات هوایی را بر علیه دشمنان اسد، با اسد هماهنگ می کنند. ایران از تحریم های قابل توجهی رهایی یافته است. ارز ایران تقویت شده، تورم مهار شده و سرمایه گذاری و تجارت خارجی احیاء شده است و همچنین آمریکا به صورت فزاینده ای خواسته های خود برای اعمال محدودیت های هسته ای بر ایران را کاهش داده است.

فروم با اشاره به گزارش اخیر نیویورک تایمز می نویسد: دولت اوباما از خواسته بلند مدت خود مبنی بر اینکه ایران سانتریفیوژهای هسته ای خود را برچیند، عقب کشیده و فقط به جای آن صرفا از تهران خواسته شده، اتصال سانتریفیوژها را از یکدیگر قطع کند. در واقع ایران می تواند پیشروی خود به سمت توانایی هسته ای را در هر زمان ادامه دهد و تنها هزینه آن تأخیری است که برای اتصال دوباره این دستگاه ها باید متحمل شود.

این پیشنهاد اخیر نشان می دهد که تیم مذاکراتی ایران در هر دور به امتیازات آمریکایی ها علاقه ای نشان نداده و بیشتر درخواست کرده است. تا جایی که بهترین ناظران خارجی می گویند، ایرانی ها توانسته اند این امتیازات را بگیرند.

نویسنده این مقاله در ادامه مدعی می شود که در حال حاضر هر گونه توافق نهایی باید ایران را از دست یابی به سلاح هسته ای متوقف کند. در این زمان هرگونه امضای توافق به معنای جلوگیری از کامل کردن ساخت بمب توسط ایران است.

وی در ادامه اذعان می کند که امریکا چه دستاورد فوق العاده ای در مذاکرات داشته است! ایران باید این رویداد را به عنوان یک مطالعه موردی در دانشکده های بازرگانی تدریس کنند.

رهبران ایران چگونه این کار را انجام دادند؟ ایران در حالی وارد مذاکره شد که می دانست باید چیزی بفروشد تا چیزی را بخرد. چیزی که باید می فروختند، برنامه هسته ای بود و آنچه را که باید می خریدند، روابط نرمال بیشتر با امریکا و کشورهای غربی بود. اما این موضوع اتفاق نیفتاد.

نشریه آتلانتیک در ادامه این مقاله مدعی می شود که مذاکرات آغاز شد به این دلیل که ایالات متحده دارای ابزاری قدرتمندی در مقابل ایران از تحریم تا خرابکاری و نیروی نظامی داشت. اما رهبران ایران می دانستند سیاست چماق و هویج آمریکا نیز بی اثر است. زیرا چماقی که حریف نخواهد مورد استفاده قرار دهد اصلا چماق نیست و هویجی که خود آمریکا بیشتر تمایل به خوردنش دارد اصلا هویج نیست.

فروم در پایان به نتیجه متعجب کننده مذاکرات اشاره می کند و می نویسد؛ آمریکا مذاکرات هسته ای را از موضع قدرت آغاز کرد ولی در تمام مدت مذاکرات به مانند طرف ضعیف تر رفتار کرده است. آمریکا به صورت آشکاری نشان داده که گرسنه توافق است و ایران از این گرسنگی نهایت استفاده را برد.

یکی از نشانه های فروپاشی قابل توجه امریکا، تصمیم ماه جولای برای تمدید مذاکرات هسته ای بود، آن هم درست 20 روز پس از اینکه جان کری، وزیر خارجه آمریکا، در یادداشتی در واشنگتن پست هشدار داد که هیچ گونه تمدیدی وجود نخواهد داشت؛ مگر اینکه ایران تمایل خالصی برای پاسخ به نگرانی های مشروع جامعه بین المللی از خود نشان دهد. این در حالی بود که ایران محکم سر جای خود ایستاد و تمدید را نیز به هر نحو به دست آورد. از آن روز به بعد، مذاکره کننده های ایرانی دلیل لازم را در اختیار داشتند تا باور کنند که دست بالا را در برابر رقبای ضعیف تر خود دارند.

رهبران ایران با نبوغ خود تمام قواعد مذاکرات را دگرگون ساختند. در واقع آنها به جای اینکه برنامه هسته ای خود را در ازای نزدیکی دوباره پیشنهاد دهند، نزدیکی به غرب را در ازای پذیرش ظرفیت هسته ای بیشتر ایران از جانب آمریکا پیشنهاد دادند.

رهبران ایران آمریکایی ها را متقاعد ساختند که نزدیکی با آمریکا بیشتر به نفع آمریکا است تا آنها. بنابراین این آمریکا است که باید برای دستیابی به نزدیکی امتیازات هسته ای بدهد نه ایران....

فروم در نتیجه گیری می نویسد؛ امریکا به سمت نتیجه ای می رود که در آن ایران همه چیزی که می خواهد را بدست آورده و هیچ چیز پرداخت نخواهد کرد. آمریکایی ها نه تنها فریب خواهند خورد، بلکه ما معتقدیم، قربانیان این فریب به روزنامه نگاران درباره پیروزی دیپلماتیک خود گزارش خواهند داد و بدبختی بیشتر در این است که خود نیز آن را باور خواهند کرد.