وقتی که نتانیاهو در دو عروسی می‌رقصد!

اینبار شاهد یک اعلامیه ضدآمریکایی از سوی یک وزیر حاشیه ای جناح راستی یا درز انتقاد یک وزیر ارشد از وزارت خارجه آمریکا نیستیم. غیبت سفیر اسرائیل در سازمان ملل در جلسه رای گیری جهت محکوم کردن حمله روسیه به کریمه و اعلام حمایت از تمامیت ارضی اوکراین، مرحله مهمی در روابط اسرائیل- آمریکا محسوب می شود.

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از المانیتور، در گفتمان دفاعی- دیپلماتیک، رای عدم اعتماد در برابر آمریکا، آن هم در اوج تقابل شدید این کشور با روسیه تقریبا به منزله اعلام جنگ سرد است. به هر حال، خروج سفیر سازمان ملل از جلسه رای گیری در مورد موضوعی که مفاهیم دیپلماتیک جدی دارد، تصمیمی نیست که به طور سطحی گرفته شده باشد. این یکی از آن تصمیم هایی است که پس از بررسی دقیق، شور و مشورت داخلی و ملاحظات بسیار گرفته شده است.

بحران اوکراین باعث مواجهه دوباره دو قدرت جهانی شده و تا جایی که به اسرائیل مربوط می شود، این رژیم فراموش کرده که کدامیک از این دو قدرت از آن حمایت می کردند. دارایی استراتژیکی که با عنوان «روابط ویژه میان آمریکا و اسرائیل» شناخته می شد به «یک رابطه عادی میان دو طرف» تبدیل شده است.

آویگدور لیبرمن، وزیر خارجه اسرائیل در مصاحبه اوایل آوریل خود با شبکه 9 تلویزیون روسی زبان اسرائیل، آمریکا و روسیه را در مقیاس روابط خارجه اسرائیل در جایگاه یکسانی قرار داد. مردی که این روزها به پسر مورد علاقه آمریکا شهرت یافته گفت: «اعتماد دوجانبه ای با آمریکایی ها و روسی ها داریم و تجربیات مان با دو طرف بسیار مثبت بوده است.»

دیپلمات ارشد اسرائیل، کسی که وزارتخانه اش هر بار آمریکا را مجبور می کند که وارد درگیری های کثیف شود و تاکید دارد که ایالات متحده در صحنه سازمان ملل هم به ساز اسرائیل برقصد، واکنش اشتباهی داشت: «من این تفکر که اسرائیل باید وارد چنین باتلاقی شود را نمی فهمم.»

متاسفانه این رویکرد به دیگر مقامات ارشدی که وظیفه شان این است که نسبت به اشتباهات استراتژیک به دیگر رده های سیاسی هشدار دهند، سرایت کرده است. هفته گذشته در 13 آوریل، آموس گیلاد، رئیس دفتر امور سیاسی- نظامی در وزارت جنگ اسرائیل موضع بی طرف این رژیم در مورد بحران اوکراین را تصدیق کرد. گیلاد در رادیوی نظامی اسرائیل گفت: «نیازی نیست که منافع ما را که در مقابل طرف های دیگر یکسان است را کسی برایمان توضیح دهد، حتی اگر آن طرف ایالات متحده باشد... ما در اینجا با طیفی از چالش های دفاعی روبرو هستیم.»

تقریبا همینطور است. اسرائیل درگیر چالش امنیتی بزرگ متوقف کردن برنامه هسته ای ایران است. تا جایی که به اسرائیل مربوط می شود، هرکسی که تهدید ایران را به رسمیت نشناسد و با تهران دوست باشد، به شدت به منافع وجودی اسرائیل ضربه می زند. یکی از این موردها، دولت پوتین است که دولت نتانیاهو مراقب است در مواجهه آن با دولت اوباما، موضع بی طرفانه خود را حفظ کند.

حدس زدن اینکه در صورت دست دادن باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا با محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری سابق ایران، درست مانند کاری که ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در سال 2007 در سفرش به ایران انجام داد، نتانیاهو چه واکنشی نشان می داد، چندان سخت نیست.

اگر به جای پوتین، اوباما اعلام می کرد که «نظام ایران یکی از شرکای مهم ما در منطقه است» و در مورد اهدافش برای توسعه روابط با این نظام «در تمام جبهه ها» صحبت می کرد و در ادامه می افزود که تحریم ها راه حلی بی فایده هستند و با اعلام اینکه «باید به مردم و دولت ایران فرصت توسعه فناوری پیشرفته صلح آمیزشان را داد» سخنان خود را به پایان می رساند (اظهارات پوتین در جلسه 19 دسامبر با 1300 خبرنگار در مرکز تجاری مسکو) لیبرمن چه واکنشی نشان می داد؟

گیلاد چطور می تواند رضایتمندی که اسرائیل با ندادن رای در سازمان ملل به مسکو اعطا کرد را در مقابل اظهارات 19 مارس سرگئی ریباکوف، معاون وزیر خارجه روسیه در پایان دور دوم مذاکرات میان ایران و گروه 1+5 مبنی بر اینکه الحاق شبه جزیره کریمه (به روسیه) بسیار مهمتر از مسئله ایران است را توضیح دهد.

از سوی دیگر، پایان دادن به اختلاف فلسطین و جهان عرب و حفظ شخصیت دموکراتیک و یهودی اسرائیل از منظر منافع استراتژیک این رژیم در جایگاه دوم (پس از ایران) قرار دارد. اگر بخواهیم اظهارات لیبرمن در مورد بحران اوکراین را از این دیدگاه بیان کنیم، روسیه نیز خود را آلوده این باتلاق (درگیری اعراب و فلسطین) نمی کند. در حالی که آمریکا با فرو رفتن در این باتلاق، سر تا پای خود را گل آلود کرده است.

در حالیکه حمایت آمریکا از مذاکرات صلح بر اساس تعهد عمیق این کشور به امنیت و رفاه اسرائیل است، رفتار روسیه در قبال اسرائیل بر اساس منافع گذار انجام می شود. در شرایطی که اسرائیل بدون حمایت روسیه می تواند حیات داشته باشد، از دست دادن حمایت آمریکا برای این رژیم یک تهدید وجودی محسوب می شود. در شرایط سخت و حساس، نخستین تماس تلفنی از دفتر نخست وزیر اسرائیل به واشنگتن خواهد بود نه مسکو.

البته از نگاهی دیگر، تصمیم اسرائیل در خروج از جلسه رای گیری سازمان ملل یک منطق را با خود دارد. دولتی که خود برای 47 سال مردمی را تحت اشغال قرار داده، چطور می تواند علیه یک اشغال گری رای بدهد؟ رژیمی که با شهرک سازی های خود، حقوق بین الملل را نقض می کند، چطور می تواند نقض قوانین بین الملل را محکوم کند؟

ضمن اینکه تجربه نشان داده اسرائیل هزینه ای برای نادیده گرفتن دستی که با چنین سخاوتی لقمه در دهانش می گذارد، نمی پردازد. نهایتش این است که مقامات گمنام آمریکایی در صحبت با خبرنگاران اسرائیلی، نارضایتی خود از ناسپاسی اسرائیل را بیان خواهند کرد. زندگی تا زمانی خوب است که کمک های دفاعی به موقع برسند و انگشت سفیر آمریکا در سازمان ملل در هر لایحه ای که محکومیت سیاست شهرک سازی اسرائیل را هدف قرار داده، بالا برود.

تا زمانیکه سران حزب اکثریت در مجلس نمایندگان آمریکا از افرادی چون شلدون آدلسون حمایت می کنند، نتانیاهو -همانطور که یک ضرب المثل یهودی می گوید- می تواند به طور همزمان در دو عروسی برقصد.