ایران: به کجا چنین شتابان؟

 حسن وزینی در سرمقاله امروز ایران نوشت:

عباس عراقچی، عضو تیم مذاکره کننده هسته ای وقتی با تیتر خبر دروغین یک روزنامه مواجه شد، فقط به یک جمله بسنده کرد و گفت بازی با منافع ملی تا کجا پیش می رود؟

این سؤال نه محدود به حوزه دیپلماسی و نه فقط از سوی یک دیپلمات مطرح می شود، بلکه همه کارشناسان و دلسوزان در برابر رفتارهای افسارگسیخته جمعی از بازیگران سیاست این سؤال را پیش می کشند که آیا بداخلاقی هیچ مرزی ندارد؟ در ماه های اخیر این طایفه از بازیگران با دست گشاده در اظهارات همه مقام ها و مسئولان تحریف روا داشته اند گویی برای آنها تفاوتی نمی کند که حقایق یک قرارداد را به قیچی تحریف بسپارند یا برنامه رئیس جمهوری را در هدفمندی یارانه ها دستمایه سودجویی قرار دهند یا توافق هسته ای را.

ماجرا از این قرار است که دستیار ارشد محمدجواد ظریف (وزیر خارجه) یعنی عباس عراقچی به میان عده ای از نخبگان و طلاب حوزه علمیه قم می رود تا به عنوان مذاکره کننده ارشد هسته ای و کسی که در دوره گذشته در مذاکرات هسته ای نیز حضور داشته از دستاوردهای ژنو بگوید و غبار ابهام از چهره این توافق بزرگ ایران و غرب بزداید اما همه آنچه را که او برای ایجاد اطمینان در میان طلاب از پیروزی ایران در مذاکرات هسته ای بیان می کند، ناگهان با دستبرد و تحریف توسط یک محفل حزبی- خبری مواجه می شود. تحریفگران نه تنها متن سخنان او را منتشر نکردند بلکه با جعل یک دروغ، سعی کردند دیپلمات منصوب روحانی را رو در روی رئیس جمهوری قرار دهند.

این اتفاق عجیب نه نخستین بار است نه آخرین بار خواهد بود. سال گذشته این رسانه ها به دروغ از دیدار روحانی با شجریان نوشتند، بعد ها همانان از اختلافات و استعفا در هیأت دولت خبر دادند، اندکی بعد مدعی بده و بستان های هسته ای در پستوی ژنو شدند.

اکنون آشکار شده است که دولت مخالفانی دارد که بر تریبون هایی سوارند که تولیدات شان فقط دروغ و تحریف است. دخل شان اندک و اما خرج شان از کیسه منافع ملی بی حد و حصر است. اخلاق را بدون آنکه در کفه ترازو بگذارند، به ثمن بخس می فروشند.

چه کسی باید به این سؤال پاسخ بدهد که بازی با منافع ملی تا کجا پیش می رود؟ آیا مسأله هسته ای و مذاکرات فعلی و پیشین به گونه ای است که بتوان همه حرف ها را زد؟ آیا دولت می تواند همه ناگفته های خود را بگوید؟ آیا عراقچی می تواند از سهم خواهی و زیاده گویی های این طیف هم بگوید؟ آیا می توان سخنان یک دیپلمات که با دقت کلمات خود را انتخاب می کند و در یک جمع خصوصی به دنبال ابهام زدایی و شفاف سازی توافقنامه بوده است را به گونه ای تحریف کرد که علیه خود، رئیس جمهوری و همه آن کسانی باشد که از رهبری نظام تا بزرگان کشور به آنها ابراز اعتماد کرده اند.

اصل ماجرا این است که رئیس جمهوری در سخنرانی اخیر خود در جمع مردم زاهدان اشاره کرده که شش کشور 1+5 در توافق ژنو انجام غنی سازی توسط ایران را مورد پذیرش قرار دادند و این مسأله به معنای تأیید ضمنی این حق از سوی کشورهای مذاکره کننده از جمله امریکاست حتی اگر به طور رسمی این حق را برای ایران شناسایی نکنند. عراقچی هم در این خصوص در دیدار با برخی از طلاب و علمای قم در نشستی غیر رسانه ای تأکید کرده که حق غنی سازی، موضوعی نیست که امریکایی ها بخواهند آن را به رسمیت بشناسند یا نشناسند.

عراقچی پیش از این نیز گفته بود که امریکایی ها چیزی را به عنوان حق غنی سازی نه تنها برای ایران بلکه برای هیچ کشور دیگری نیز به رسمیت نمی شناسند. وی گفته بود مهم آن است که امریکا و سایر کشورهای مذاکره کننده 1+5، اجرای غنی سازی توسط ایران را به طور عملیاتی بپذیرند و مخالفت و معارضت نکنند و این چیزی است که در توافق ژنو هم اتفاق افتاده است.

آیا عراقچی برخلاف رئیس جمهوری سخن گفته است؟ از این طیف صداقت را مطالبه نمی کنیم اما می پرسیم به کجا چنین شتابان؟ چرا خیال می کنید که مردم به این زودی فراموشکار شده اند؟