لطفاً خالد مشعل را به «ایران» راه ندهید
چند روزی است که خبرهایی مبنی بر سفر رئیس دفتر سیاسی حماس به تهران شنیده می شود و آن گونه که از خبر ها بر می آید، وی قرار است در این سفر، «توضیحاتی چند» به مقامات مسئول در ایران بدهد.
به گزارش «تابناک» از آخرین باری که خالد مشعل راهی ایران شد، دو سال می گذرد. او دو سال پیش به ایران آمد و به مانند همیشه، مورد استقبال گرم مقامات ایرانی قرار گرفت، اما آنچه او در این دو سال کرد و آنچه گفت، مصداق بارز «نمک خوردن و نمکدان شکستن» بود؛ امری نکوهیده و ناپسند که خود او در این دو سال بهتر از همه، میزان این ناسپاسی را می داند.
خالد مشعل پس از سرنگونی محمد مرسی تاکنون حرفی نزده است. او در دوحه و در ویلایی که سران قطر به او داده اند زندگی می کند و دلداری های نخست وزیر خودخواه ترکیه هم نتوانسته او را از کنج عزلت بیرون بیاورد. مشعل که چند سال پیش در دانشگاه تهران به طور ضمنی از حمله ایران به رژیم صهیونیستی انتقاد کرده و از ایرانی ها خواسته بود تا «اسرائیل را بر سر فلسطینی ها خراب نکنند» پس از آن همه خرابکاری در سوریه و وارد کردن اعضای حماس و گردان های قسام به درگیر ی های این کشور، اکنون که بوی شکست به مشامش رسیده، مسیر «بادبان» را عوض کرده و می خواهد با همان زبان پر از تملقش به تهران بیاید که «گذشته ها گذشته» است و روابط تهران ـ غزه دوباره باید تجدید شود و آنچه روی داده، یک سوء تفاهم بوده است!
بی گمان آنچه مشعل و برخی اطرافیان او در این دو سال انجام دادند، «خیانتی» بزرگ نه تنها در حق محور مقاومت بود که شاید آن همه میهمان نوازی سوری ها را هم به باد هوا داد و باعث شد، کسی دیگر به این جماعت اعتماد نداشته باشد.
مشعل در حالی راهی تهران می شود که هنوز «تیپ احفاد الرسول» ـ که با پول قطری ها و عضویت اعضای حماس تشکیل شد ـ در سوریه در حال نبرد با ارتش و ملت سوریه است.
خالد مشعل اندیشه آزادی فلسطین را به کناری نهاد و به اندیشه های پوسیده اخوان المسلمین تکیه کرد که حتی توان یک سال حکومت در مصر را هم نیافت و در ترکیه هم داد مردم این کشور را درآورده است. او گمان می کرد با پیروزی اخوانی ها در مصر، دیگر نیازی به ایران و سوریه و حزب الله ندارد و در حالی فلسطین را واگذاشت و سرمست از پیروزی محمد مرسی در مصر «گونه های» گل انداخته اش را جلوی دوربین های تلویزیونی می آورد که در غزه کمبود شدید مواد غذایی، دارویی، سوخت و نرسیدن دلارهایی که قطر و عربستان تقبل کرده بودند، صدای مردم و کارمندان دولت حماس را درآورده بود و مرسی خود دستور تخریب تونل های غزه را صادر کرد.
متأسفانه در دو سال گذشته، این رفتارهای زشت و البته نه چندان دور از انتظار، از سران حماس سر زده و همین امر چند بار به علت رفتارهای مشعل تا مرز جدایی و چند دستگی پیش رفت.
ناگفته نماند که وجود هزاران سند و مدرک، نشان می دهد اعضای حماس کاملاً سازمان یافته راهی سوریه شده و علیه ارتشی که آن ها را برای نبردهای ۲۲روزه و هشت روزه علیه رژیم صیهونیستی آموزش داده و موشک و سلاح در اختیارشان گذاشته بود، وارد نبرد شدند.
گفتنی است، تاکنون بیش از ۱۲۰۰ فلسطینی عضو حماس به دست ارتش سوریه به هلاکت رسیده اند که شوربختانه برخی از آن ها از افسران پلیس و فرماندهان گردان های قسام است. شاید بتوان هر چیز را فراموش کرد، ولی دور افتخار زدن مشعل و دیگر رهبران حماس با پرچم تروریست های سوری در غزه را نمی توان به هیچ عنوان از یاد برد.
مشخص نیست که مشعل با چه رویی می خواهد به ایران بیاید و در تهران نیز با چه استدلالی می خواهند از او استقبال کنند؛ اما آنچه مشخص است، «آزموده را آزمودن خطاست». ابو ولید امتحان خود را پس داده و نشان داد که به جریان اخوانی بیشتر از جریان مقاومت اعتقاد دارد؛ بنابراین، بهتر است راهی خیابان های قاهره شود و برای آزادی مرسی و محمد بدیع و خیرت الشاطر شعار دهد و کار نبرد با ارتش رژیم صهیونیستی و آزادی قدس شریف را به اهلش بسپرد.
در این میان نخست از مقامات کشور انتظار می رود که مشعل را به دلیل رفتارهای نامعقول و آگاهانه اش در برابر محور مقاومت که باعث به شهادت رسیدن صد ها جوان رعنای شیعه شده، به تهران راه ندهند و اگر قرار است به تهران بیاید، در حد مدیرکل یکی از دفا تر وزارت خارجه از او استقبال شود و در پایان نیز تجدید رابطه با حماس را به برکناری او، موسی ابومرزوق و همه کسانی که در این دو سال خون به دل محور مقاومت کردند، منوط کنند.
چنین افرادی به هیچ عنوان قابل اعتماد نیستند، چرا که سلاح های اهدایی ارتش سوریه را از خانه های خود بیرون کشیدند و در اردوگاه های یرموک و الحسینیه، نه تنها فلسطینی کشی کردند، بلکه صاحبان سلاح را هم از پای درآوردند و امروز در به در دنبال جایی هستند تا یک بار دیگر دفتر و دستک خود را در آنجا راه بیندازند.
در پایان باید گفت، هیچ کشور عربی به دلیل رفتارشان در قبال دولت و مردم سوریه، حاضر به راه دادن به آن ها نیست، چرا که به شدت از خیانت آن ها می ترسند.
نظر شما :