نزدیکی ایران به آمریکا به نفع عراق است

دیپلماسی ایرانی : شکی نیست که سیاست های ایران و امریکا با آزمون و خطا همراه است، اما واقعیت این است که سیاستی جدی و اصولی را دنبال می کند، هر دو کشور تلاش دارند تا سیاست های خود را از طریق نهادهای ذی ربط و مطابق با مصالحشان پیش ببرند و هیچ کدام بر اساس هوا و هوس و توهم و وابستگی به یکدیگر رفتار نمی کنند و قصد ندارند با نگاه بالا به پایین با یکدیگر وارد مذاکره و گفت وگو شوند.

هنگامی که درگیری ها طولانی تر می شوند و مفاهیم تغییر می کنند و مواضع تبدیل به قانع کردن یکدیگر با حفظ مفاهیم و اصول می شوند، همه چیز تغییر می کنند، در این صورت واقعیت های جدیدی خود را نشان می دهند و ضروریت های جزئی و کلی که نیازمند مواضع جدید هستند، نمایان می شوند. تقعیب آن چه امروزه شاهدیم بیان کننده نقش شجاعانه ای است که رهبران دو طرف ایفا می کنند و مسئولیتی است که برای اتخاذ تصمیم های تاریخی بر عهده گرفته اند که می تواند بحران ها و عقب نشینی ها را به دستاوردها و پیروزی ها تبدیل کنند.

در جنگ ایران و عراق هر دو طرف هر آن چه در توانشان بود برای پیروزی در جنگ و شکست قدرت طرف مقابل به کار گرفتند، اما هنگامی که جنگ به جنگ درون خندقی تبدیل شد یکی علیه دیگری سلاح شیمیایی استفاده کرد و کار را به جنگی غیر اخلاقی کشاند. سرانجام این جنگ نابرابر به آن جا رسید که امام (قدس سره) در آن عبارت مشهورشان گفتند که جام زهر را نوشیدند و با تصمیم سازمان ملل برای آتش بس موافقت کردند. بعد از آن اولویت ها و مسیر سیاسی دو کشور تغییر کرد. نیروهای هر دو طرف تا دم مرزها عقب نشینی کردند.. و فرایند تبادل اسرا و قربانیان آغاز شد. بعد از آن سفرهای رسمی هر دو طرف افزایش یافت و بر حجم مبادلات تجاری میان آنها روز به روز افزوده شد و سفرهای زیارتی هر دو طرف افزایش یافتند. و به این ترتیب روابط عراق و ایران رسما به سمت عادی سازی روابط حرکت کرد.  

ایران و امریکا دیدارهای رسمی و ایجابی با یکدیگر برگزار کرده اند و اظهارات مثبتی در قبال هم بیان کرده اند و اکنون دستاورد بزرگی در سخت ترین مرحله آغاز روابط به دست آمده است؛ مرحله مربوط به شکست سد روانی. شیطان بزرگ وارد جزئیات شده است و قصد دارد دستاوردهای عملی ای در سطح بهبود روابط با ایران به دست آورد. اما بدیهی است که به دست آوردن دستاوردهای بزرگ در فضایی که بیش از سه دهه متنشج بوده و دو طرف اختلافات تلنبار شده ای داشته اند، زمان خواهد برد و به این سادگی ها نیست. هر دو طرف می دانند که چه مشکلات داخلی و خارجی ای وجود دارد که می تواند روند مذاکرات یا به عبارت بهتر موفقیت روند مذاکرات را به شکست بکشاند.

دو طرف درباره هر مورد کوچک و بزرگی نزد خود و در ذهن خود هزاران بار امور را سبک و سنگین کرده و آن را بررسی کرده است و این بار می توان گفت که مذاکرات جدی است و اگر این بار شکست بخورد چنان اوضاع دگرگون می شود و همه چیز به سمت تنش خواهد رفت که شاید تصور آن برای کسی آسان نباشد. این مساله را امریکایی ها بیش از هر کسی به خوبی می دانند. در حالی که اگر مذاکرات با موفقیت پیش برود، که امیدوارم همین طور شود، تحولی تاریخی به وجود خواهد آمد. نه تنها برای دو طرف بلکه برای کل منطقه به ویژه عراق. نقطه ایجابی در این مذاکرات این است که همه می دانند که نسبت به پیگیری آن مسئول هستند و این مساله باعث تقویت فضا به سمت بهبود روابط میان ایران با عربستان و کشورهای عربی حوزه خلیج فارس می شود و در عین حال بر تقویت و گسترش روابط ایزان با ترکیه نیز تاثیر می گذارد، همچنین به حل سلسله بحران های دیگر از جمله بحران سوریه نیز کمک می کند.

این فقط یک موضوع مرتبط با امور خارجی نیست بلکه یک موضوع داخلی عراقی نیز محسوب می شود. ما بخشی مهم از این فرایند محسوب می شویم که از یک سو مربوط به کشور همسایه ما است و از سوی دیگر مربوط به کشور خارجی است که ارتباطی نزدیک و تنگاتنگ با آن داریم و نقشی موثر در امور سیاسی ما دارد. برای همین به هیچ وجه نمی توانم نسبت به آن بی تفاوت باشیم. از این رو بر ما واجب است که به سمت سیاست ایجاد فضای آرامش و برجسته کردن مشترکات و ایجاد زمینه ای برای حل اختلافات حرکت کنیم. ایجاد فضای آرامش خارجی باعث ایجاد فضای آرامش داخلی نیز خواهد شد و عکس آن نیز صادق است، به عبارت دیگر این یک مساله دو طرفه است که توجه بسیاری را به خود می طلبد که باعث می شود زمینه های مناسب امنیتی، اقتصادی و سیاسی برای همه طرف ها به ویژه برای ما عراقی ها فراهم شود. ما هزینه های بسیاری برای جنگ ها و درگیری ها پرداخته ایم و اکنون زمان آن است که ملت ما به فکر همکاری و صلح و حسن هم جواری باشد که وضعیت فعلی بهترین فرصت برای رسیدن به این هدف را فراهم کرده است.


انتشار اولیه: یکشنبه 14 مهر 1392/ باز انتشار: پنجشنبه 18 مهر 1392