کشورهایی که از آزادی محروم ماندند

دیپلماسی ایرانی: در روزهایی که امریکایی ها روز استقلال خود را جشن می گیرند و جهان نگاه مضطربی به حوادث سیاسی نامعلوم مصر دارد خوب است نگاهی داشته باشیم به کشورهایی که چیز زیادی برای جشن گرفتن ندارند. سال 2012 هفتمین سال متوالی بود که گزارش "آزادی در جهان"، خانه آزادی (Freedom House) نشان می داد که آزادی های مدنی و سیاسی در سرتاسر جهان نزول داشته است. از میان 47 جایی که سال گذشته برچسب "بدون آزادی" را خوردند، کشورها و مناطق زیر مخصوصا سرکوبگرتر بود و عنوان بدترین بدترین های گزارش را کسب کردند.

بلاروس

دولت الکساندر لوکاشنکو که از سال 1994 در راس قدرت قرار دارد و اغلب به عنوان "آخرین دیکتاتور اروپا" توصیف می شود همچنان به استفاده از خشونت و دیگر اشکال سرکوب مخالفان سیاسی و رسانه ها ادامه می دهد. دولت از انتخابات مشکوک 2010 به بعد با تحت فشار قرار دادن گروه های جامعه مدنی ، ممانعت از مسافرت فعالان سیاسی و روزنامه نگاران و محکوم کردن معترضان به حبس ب بحران های اقتصادی و کاهش حمایت های مردمی پاسخ داده است.

اتحادیه اروپا در سال 2012 در واکنش به این سرکوب ها تحریم های الحاقی را علیه 21 نفر از مقامات دست اندرکار نقض حقوق بشر وضع کرد. انتخابات پارلمان سپتامبر 2012 برگزار شد اما با توجه به عدم حضور احزاب مخالف نه آزاد بود نه عادلانه. با وجود اینکه بلاروس اوایل 2012 دو زندانی سیاسی را آزاد کرد اما همچنان تعداد زیادی در بند هستند.

چاد

ادریس دبی از زمان رهبری کودتای نظامی در سال 1990 در قدرت قرار دارد و در سال 2011 برای یک دوره پنج ساله دیگر به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد. در دوره حضور وی در قدرت درگیری های قومی و سیاسی صدها هزار نفر از مردم را آواره کرد و فساد و سو مدیریت کشور را در برگرفت. این کشور اخیرا به دلیل افزایش قیمت غذا و خشکسالی با چندین بحران غذایی روبرو شد. با وجود بهبود نسبی وضعیت امنیتی در ماه های اخیر اما گروه های شورشی همچنان به کشتار و شکنجه مردم ادامه می دهند. دولت در سال 2011 معاهده صلحی را با گروه های شورشی امضا کرد و در کنار آن با سازمان ملل برای پایان دادن به استفاده از سربازان کودک توسط نیروهای امنیتی همکاری کرد.ماه می گذشته یکی از افسران ارتش و عضو مخالفان پس از تلاش برای سازماندهی  یک کودتا بازداشت شد.

چین

بنا به گزارش خانه آزادی، بیش از نیمی از مردمی که در کشورهای "غیرآزاد" زندگی می کنند در چین هستند. حزب کمونیست چین کنترل کامل خود بر قدرت سیاسی را حفظ کرده است و شهروندانش را از حق انتخاب رهبران خود محروم کرده است. در هجدهمین کنگره حزب که در نوامبر 2012 برگزار شد، ژی جین پینگ به عنوان رهبر جدید حزب و رئیس جمهور آتی انتخاب شد. اقدامات وی در اولین ماه های حضورش در قدرت کسانی را که به آزادسازی های سیاسی عمیق امید داشتند را به کلی نا امید کرد. تقریبا بلافاصله اقداماتی در جهت تقویت نظارت و سانسور اینترنت به انجام رسید. با وجود ادعاهای ژی برای مبارزه با فسار و سواستفاده از قدرت، فعالانی که درخواست اعلام دارایی ها و مستند سازی شکنجه ها را داشتند با سرکوب و بازداشت روبرو شدند.

کوبا

در طول سه سال اخیر علائمی از آزادی در کوبا، کشوری با یک حزب کمونیست که از سال 1959 توسط فیدل کاسترو و برادرش رائول اداره می شود قابل مشاهده است. اما در حالی که اصلاحات اقتصادی منجر به تغییرات قابل ملاحظه ای شده است اما آزادی های فردی حتی حق انتخاب محل زندگی و کار کماکان محدود شده است. این کشور سال گذشته در یک اقدام بزرگ برای اولین بار محدودیت برای دوره ریاست مقامات ارشد کشور را وضع کرد و ملزومات ویزای خروج از کشور که مسافرت را برای کوبایی های سخت و تا حدودی غیرممکن کرده بود را حذف کرد. لغو محدویت سفر به شهروندان و از جمله فعالان حقوق بشری اجازه مسافرت به خارج از کشور را داد. اما با وجود این آزادی های فعالان هنوز توسط مقامات هدف قرار گرفته می شوند. علاوه بر این، با وجود آزادی 75 نفر از زندانیان سیاسی در سال های 2010 و 2011 مقامات این کشور همچنان به نظارات بر فعالان سیاسی و بازداشت آنها ادامه می دهد.

گینه استوایی

گینه استوایی یکی از فاسدترین و نابرابرترین کشورهای دنیا از نظر اقتصادی است. رئیس جمهور این کشور پس از سرنگونی و اعدام عمویش در سال 1979 با مشت آهنین بر کشورش حکومت می کند. از آن زمان، وی و حلقه نزدیکانش- از جمله پسرش که به تازکی به عنوان معاون دوم اوبیانگ و احتمالا جانشینیش منصوب شده- ثروت هنگفتی را از منافع نفت کشور جمع آوری کرده اند این در حالی است که اکثر شهروندان گینه استوایی با روزی کمتر از یک دلار روزگار می گذرانند. رقبای سیاسی تحت نظارت قرار می گیرند، اذیت و آزار می شوند و بازداشت و شکنجه می گرند؛ گروه های قومی که به قبیله اوبیانگ تعلق ندارند از حقوق سیاسی خود محروم و به حاشیه رانده شده اند؛ روزنامه نگاران سانسور و محاکمه می شوند؛ و پارلمان و دستگاه قضایی نقشی بیش از یک مهر تائید ندارند. اصلاحات قانون اساسی که در نوامبر 2011 تصویب شد این اجازه را به اوبیانگ می دهد که جانشینش را تعیین کند و نفوذ خود بر دستگاه قضایی را حتی پس از ترک قدرت گسترش دهد. همچنین گروه های حقوق بشر افزایش سو استفاده علیه فعالان، رسانه ها و مخالفان سیاسی را پیش از انتخابات پارلمانی در می 2013 تقبیح کردند.

اریتره

ژوئن 2012 زمانی که شورای حقوق بشر سازمان ملل گزارشگر ویژه ای را برای بررسی نقض گسترده حقوق بشر در اریتره منصوب کرد وضعیت اسفبار حقوق بشر در این کشور منزوی توجهات بین المللی را به خود جلب کرد. از بیست سال گذشته که این کشور به استقلال دست یافت تاکنون انتخابات ملی در آن برگزار نشده است. به جز حزب حاکم، حزب های سیاسی دیگر نمی توانند به صورت قانونی فعالیت کنند و دولت کنترل اکثر رسانه های را در اختیار دارد و روزنامه نگاران مستقل را سانسور و بازداشت می کند. در سال 2012 چهر روزنامه نگار در بازداشت جان خود را از دست دادند. همه نهادهای مذهبی به جز لیستی کوتاه از ادیان به رسمیت شناخته شده ممنوع هستند و اعضای کلیساها تحت تعقیب قرار می گیرند. بدترین رفتارها با یک اقلیب مذهبی یهودی می شود که از داشتن شغل دولتی محروم هستند و اجازه تجارت و کارت شناسایی برای انها صادر نمی شود. بنا به گزارش سازمان ملل حدود 5 تا 10 هزار زندانی سیاسی در اریتره وجود دارد. همچنین بنا بر این گزارش ماهیانه 4 هزار اریتره ای از این کشور می گزیرند. در گزارش حقوق بشر ژانویه 2013 افزایش استفاده از نیروی کار اجباری دلیل شکوفایی صنایع معدنی این کشور عنوان شده است.

لائوس

حزب انقلابی مردم لائو (LPRP) انحصار قدرت سیاسی در لائوس را حفظ کرده است. این کشور یکی از معدود دولت های کمونیست باقی مانده است. دولت چومالی سایاسونه تقریبا برای همه جنبه های زندگی مردم از جمله آزادی های سیاسی قانون وضع کرده است. شرایط برای NGOها در دسامبر 2012 زمانی که رئیس شعبه لائوس سازمان توسعه سوئیس از این کشور اخراج شد رو به وخامت گرائید. در همان ماه فعال ضد فقز سومباث سامفون بازداشت شد و از آن زمان تاکنون خبری از وی دریافت نشده است. دولت تمامی رسانه ها را در اختیار دارد و روزنامه نگارانی که از دولت انتقاد کنند یا درباره موضوعات سیاسی مورد مناقشه بحثی داشته باشند با جریمه های قانونی مواجه می شوند. پناهندگانی که به لائوس می ایند دیپورت می شوند؛ به عنوان مثال در سال 2012، 20 پناهنده اهل کره شمالی پس از بازداشت از این کشور دیپورت شدند.

کره شمالی

کیم جونگ اون، رهبر جدید کره شمالی به سرعت تلاش برای تحکیم و مشروعیت بخشیدن به قدرتش را با دامن زدن به بن بست سیاسی با کره جنوبی و ایالات متحده آغاز کرده است. در همین حال، این کشور یک تراژدی حقوق بشری و انسانی باقی مانده است. رژیم کیم شبکه ای از زندان ها را که زندانیان سیاسی در آن متحمل شرایط فوق العاده دشواری می شوند را در اختیار دارد. جمعیت این زندان ها در نتیجه سرکوبی که توسط رژیم کیم علیه کسانی که سعی در گریختن از کشور داشتند افزایش داشته است. تقریبا تمام حقیقت های زندگی شخصی از جمله اشتغال، آموزش، مسکن و دسترسی به مراقبت های درمانی با یک نظام نیمه موروثی که شهروندان را بر اساس وفاداری خانواده به رژیم حاکم طبقه بندی می شود. علاوه بر این دهه ها سو مدیریت های اقتصادی کشور را وابسته به کمک های غذایی خارجی کرده است که به شدت توسط رژیم کنترل می شود و عمده جمعیت را گرسنه باقی نگه می دارد.

عربستان سعودی

در سلطنت استبدادی عربستان سعودی از از قران و سنت به عنوان قانون اساسی استفاده می شود. تشکیل احزاب سیاسی توسط خاندان سلطنتی ممنوع است و دولت به شدت رسانه ها را کنترل می کند؛ بر پوشش ماهواره های تلویزیونی و روزنامه سلطه دارد و دسترسی به بیش از 400 هزار وبسایت مسدود شده است. علاوه بر این، تبلیغ هرگونه مذهب دیگری به غیر از اسلام ممنوع است و طبق قانونی که در سال 2011 وضع شد منتقدان از مقامات مذهبی مجرم شناخته می شوند. زنان از رانندگی و مسافرت در داخل کشور بدون همراهی یک مرد منع شده اند و حقوق زنان در این کشور کاملا محدود شده است. حکومت به صورت سازماندهی شده برخی از فعالان حقوق زنان این کشور را بازداشت، محاکمه و زندانی می کند. وجیهه الحویدر که ویدئویی از خود در حال رانندگی تهیه کرد و بر روی سایت یوتیوب قرار داد به 10 ماه زندان محکوم شد. مقامات سعودی همچنان به سرکوب فعالان شیعه ادامه می دهند و در کنار آن با هر گونه تظاهراتی برای انجام اصلاحات برخورد می کنند. در ماه ژوئن هفت نقر از فعالان به دلیل نشر مطالب ضد دولتی در فیس بوک به زندان محکوم شدند.

انتشار اولیه: سه شنبه 18 تیر 1392/ باز انتشار: شنبه 22 تیر 1392