آمریکا با ایران مستقیم مذاکر کند
ایرنا : از نگاه این دو سفیراسبق؛'ویلیام اچ لوئرس' و'توماس ار پیکرینگ'،حل موضوع هسته ای ایران از طریق انجام مذاکرات مستقیم میان واشنگتن و تهران محقق می شود.
آنها نوشتند: ' گذاشتن میزهای بلند و پل مانند روی کشتی تایتانیک مانع غرق شدن این کشتی نشد.مذاکراتی که با هدف عدم اتمام آن مذاکرات در ویتنام صورت گرفت هیچ وقت به تلاش هایی که برای پایان دادن به این جنگ شیطانی صورت می گرفت، پایان نداد. با این حال بسیاری از روسای جمهوری آمریکا مذاکرات موفقیت آمیزی را با همتایان خود به سوی روش های جسارت آمیز برای تقویت امنیت ملی آمریکا بدون اینکه جنگی آغاز شود، انجام دادند.
چنین جسارتی را نیز هم اکنون باید برای مذاکره در باره برنامه هسته ای ایران به خرج داد.
در سال ۱۹۳۳ میلادی 'فرانکلین روزولت'، درحال مذاکره با ' ماکسیم لیتوینوف '، وزیر وقت امور خارجه جماهیر شوروی سابق درباره گشایش مجدد در روابط دیپلماتیک میان دو کشور بود.در سال ۱۹۵۹ میلادی ، ' آیزنهاور ' از ' نیکیتا خروشچف ' دعوت کرد به آمریکا سفر کند تا چشمان او را به عنوان اولین رهبری شوروی که از آمریکا بازدید می کرد بر روی مسایل آمریکا باز کند.
گفتگوهای آمریکا و چین در سال های ۱۹۶۰ میلادی در ورشو نیز بی نتیجه مانده بود تا اینکه 'ریچارد نیکسون ' و ' هنری کسینجر' مشاور امنیت ملی مذاکرات دیگری را با اشراف پاکستان آغاز کردند. مذاکرات بین المللی در باره پرونده هسته ای ایران نیز نیازمند برداشت جدید و دستورکاری به مراتب گسترده است.
اجلاس استانبول درماه گذشته میلادی،روی یک موضوع مثبت بسته شد. دو طرف تصمیم گرفتند راهی را برای جلوگیری از' مقصر برشمردن طرف مقابل و مذاکرات بی نتیجه' اتخاذ کنند. این راه هم اکنون به سوی اولین توافق در باره اهداف' متواضعانه' ای که برای این موضوع متصور است، باز است.
ولی نباید منتظر بمانیم که عصر جدیدی برای انجام برخی اشکال مذاکره مستقیم میان ایران و آمریکا بوجود آید. مذاکرات میان پنج عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد و آلمان با ایران مذاکراتی کاملا تشریفاتی و راکد هستند.
ایرانی ها اینطور حس می کنند که خود را در مقابل افراد متعددی از مذاکره کنندگان می بینند که دستور کارشان نیز متغیر است. لذا باید مذاکرات با ایران را دوباره تعریف و فرمول بندی جدیدی از آن ارائه داد.
گروه پنج بعلاوه یک باید به مذاکرات خود درباره غنی سازی با ایران ادامه دهد. ولی درباره تقویت شفاف سازی در برنامه هسته ای،ایرانی ها خواهان آن هستند که مستقیما با آژانس وارد کار شوند و از هرگونه مذاکره ای که زیر نظر قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل که تحریم ها را تصویب می کند قرار نداشته باشند.
آنها با بیان اینکه این موضوع رویکرد جدیدی را می طلبد،ادامه می دهند:اول اینکه،طی مذاکرات بغداد،گروه پنج بعلاوه یک می توانست به دنبال توافقی باشد.
دوم اینکه گروه پنج بعلاوه یک می تواند بپذیرد که ایران توافقنامه ای را به صورت موازی با آژانس امضاء کند که برپایه یک شفافیت کامل استوار باشد. این مرحله موازی روند را برای رسیدن به هدف کلیدی آمریکا تسهیل می کند. یعنی اطمینان از اینکه ایران به فتوای موردنظر خود از سوی (حضرت آیت الله ) خامنه ای مبنی بر مخالفت با تسلیحات اتمی احترام می گذارد.
سوم اینکه دو طرف باید اهداف بلند مدتی از مذاکرات را تعیین کنند.درحالی که آژانس بر امضاء توافقنامه ای با شفافیت تمام از سوی ایران تاکید می کند، ایران خواهان آن است که بداند آیا چنین توافقنامه هایی می توانند به طور خاص به موضوع تحریم ها منتهی شوند یا نه ؟
زمان آن رسیده است که نیات مختلف ایران با رسیدن به چیزی همانند یک توافق دو مرحله ای همانطور که تشریح شد مورد بررسی قرار گیرند.یعنی یک روند بلند مدت و سپس مرحله به مرحله با اقدامات متقابل که در آن ها هر طرف می بایست امتیازی بدهد تا آنچه نیاز دارد را بدست بیاورد.
چهارم اینکه حتی با پیشرفت مرحله به مرحله در برنامه هسته ایران،باز هم مذاکرات گسترده ای نیاز است تا طی آنها مشکلات هسته ای متعددی که ثبات منطقه ای را تهدید می کنند مورد مذاکره قرارگیرند یعنی بحث افغانستان، عراق، مواد مخدر،امنیت در خلیج فارس و غیره.
به نوشته این دو،برخی از این بحث ها می تواند از سوی نمایندگانی انجام شود که الزاما نمایندگان گروه پنج بعلاوه یک یا کشورهایی که روابط تنگاتنگ با ایران دارند، نباشند. برای سازماندهی چنین مذاکراتی گسترده تر،ایالات متحده و دیگر کشورها باید راهکار انتصاب یک' مامور ویژه ' برای ورود به مذاکره با ایران و گشایش به سوی راههای دیگر را مورد بررسی قرار دهند. این مامور ویژه می تواند مثلا یک رئیس جمهور سابق باشدکه زیرنظر سازمان ملل کار کند.
آنها نوشتند: ' گذاشتن میزهای بلند و پل مانند روی کشتی تایتانیک مانع غرق شدن این کشتی نشد.مذاکراتی که با هدف عدم اتمام آن مذاکرات در ویتنام صورت گرفت هیچ وقت به تلاش هایی که برای پایان دادن به این جنگ شیطانی صورت می گرفت، پایان نداد. با این حال بسیاری از روسای جمهوری آمریکا مذاکرات موفقیت آمیزی را با همتایان خود به سوی روش های جسارت آمیز برای تقویت امنیت ملی آمریکا بدون اینکه جنگی آغاز شود، انجام دادند.
چنین جسارتی را نیز هم اکنون باید برای مذاکره در باره برنامه هسته ای ایران به خرج داد.
در سال ۱۹۳۳ میلادی 'فرانکلین روزولت'، درحال مذاکره با ' ماکسیم لیتوینوف '، وزیر وقت امور خارجه جماهیر شوروی سابق درباره گشایش مجدد در روابط دیپلماتیک میان دو کشور بود.در سال ۱۹۵۹ میلادی ، ' آیزنهاور ' از ' نیکیتا خروشچف ' دعوت کرد به آمریکا سفر کند تا چشمان او را به عنوان اولین رهبری شوروی که از آمریکا بازدید می کرد بر روی مسایل آمریکا باز کند.
گفتگوهای آمریکا و چین در سال های ۱۹۶۰ میلادی در ورشو نیز بی نتیجه مانده بود تا اینکه 'ریچارد نیکسون ' و ' هنری کسینجر' مشاور امنیت ملی مذاکرات دیگری را با اشراف پاکستان آغاز کردند. مذاکرات بین المللی در باره پرونده هسته ای ایران نیز نیازمند برداشت جدید و دستورکاری به مراتب گسترده است.
اجلاس استانبول درماه گذشته میلادی،روی یک موضوع مثبت بسته شد. دو طرف تصمیم گرفتند راهی را برای جلوگیری از' مقصر برشمردن طرف مقابل و مذاکرات بی نتیجه' اتخاذ کنند. این راه هم اکنون به سوی اولین توافق در باره اهداف' متواضعانه' ای که برای این موضوع متصور است، باز است.
ولی نباید منتظر بمانیم که عصر جدیدی برای انجام برخی اشکال مذاکره مستقیم میان ایران و آمریکا بوجود آید. مذاکرات میان پنج عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد و آلمان با ایران مذاکراتی کاملا تشریفاتی و راکد هستند.
ایرانی ها اینطور حس می کنند که خود را در مقابل افراد متعددی از مذاکره کنندگان می بینند که دستور کارشان نیز متغیر است. لذا باید مذاکرات با ایران را دوباره تعریف و فرمول بندی جدیدی از آن ارائه داد.
گروه پنج بعلاوه یک باید به مذاکرات خود درباره غنی سازی با ایران ادامه دهد. ولی درباره تقویت شفاف سازی در برنامه هسته ای،ایرانی ها خواهان آن هستند که مستقیما با آژانس وارد کار شوند و از هرگونه مذاکره ای که زیر نظر قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل که تحریم ها را تصویب می کند قرار نداشته باشند.
آنها با بیان اینکه این موضوع رویکرد جدیدی را می طلبد،ادامه می دهند:اول اینکه،طی مذاکرات بغداد،گروه پنج بعلاوه یک می توانست به دنبال توافقی باشد.
دوم اینکه گروه پنج بعلاوه یک می تواند بپذیرد که ایران توافقنامه ای را به صورت موازی با آژانس امضاء کند که برپایه یک شفافیت کامل استوار باشد. این مرحله موازی روند را برای رسیدن به هدف کلیدی آمریکا تسهیل می کند. یعنی اطمینان از اینکه ایران به فتوای موردنظر خود از سوی (حضرت آیت الله ) خامنه ای مبنی بر مخالفت با تسلیحات اتمی احترام می گذارد.
سوم اینکه دو طرف باید اهداف بلند مدتی از مذاکرات را تعیین کنند.درحالی که آژانس بر امضاء توافقنامه ای با شفافیت تمام از سوی ایران تاکید می کند، ایران خواهان آن است که بداند آیا چنین توافقنامه هایی می توانند به طور خاص به موضوع تحریم ها منتهی شوند یا نه ؟
زمان آن رسیده است که نیات مختلف ایران با رسیدن به چیزی همانند یک توافق دو مرحله ای همانطور که تشریح شد مورد بررسی قرار گیرند.یعنی یک روند بلند مدت و سپس مرحله به مرحله با اقدامات متقابل که در آن ها هر طرف می بایست امتیازی بدهد تا آنچه نیاز دارد را بدست بیاورد.
چهارم اینکه حتی با پیشرفت مرحله به مرحله در برنامه هسته ایران،باز هم مذاکرات گسترده ای نیاز است تا طی آنها مشکلات هسته ای متعددی که ثبات منطقه ای را تهدید می کنند مورد مذاکره قرارگیرند یعنی بحث افغانستان، عراق، مواد مخدر،امنیت در خلیج فارس و غیره.
به نوشته این دو،برخی از این بحث ها می تواند از سوی نمایندگانی انجام شود که الزاما نمایندگان گروه پنج بعلاوه یک یا کشورهایی که روابط تنگاتنگ با ایران دارند، نباشند. برای سازماندهی چنین مذاکراتی گسترده تر،ایالات متحده و دیگر کشورها باید راهکار انتصاب یک' مامور ویژه ' برای ورود به مذاکره با ایران و گشایش به سوی راههای دیگر را مورد بررسی قرار دهند. این مامور ویژه می تواند مثلا یک رئیس جمهور سابق باشدکه زیرنظر سازمان ملل کار کند.
نظر شما :