بی میلی واشنگتن به حمایت از اقدام نظامی علیه ایران
فارس: یک اندیشکده آمریکایی با اشاره به افول قدرت آمریکا می‌نویسد که ایران کشوری با قدرت منطقه‌ای است و به نظر می‌رسد آمریکایی‌ها تمایلی به حمایت از حمله به ایران ندارند.
به گزارش خبرگزاری فارس، اندیشکده «شورای آتلانتیک» در مقاله‌ی که برگرفته از کتاب «مروری بر سیاست‌های جهان» نوشته«نیکلاس کی.گوسدف» است می‌نویسد که در 20 سال گذشته آمریکا تنها در مواردی به استفاده از نیروی مسلحش تمایل نشان داده که منافع عمده تکنولوژیکی، نظامی و اقتصادی‌اش، اهرمی برای کاهش قابل‌توجه خطر خسارت وارده به مردم و تجهیزاتش می‌شد. بسیاری از آن مبارزات که اغلب توسط متحدان آمریکا رهبری می‌شد کاملاً جانبدارانه تلقی می‌شود. به عنوان مثال عملیات ناتو را علیه یوگوسلاوی در سال 1999 درنظر بگیرید. در یک سو متحدی با جمعیت چند صد میلیونی قرار داشت که سه کشور از 15 کشور عضو آن دارای توان هسته‌ای بودند و در واقع این 15 کشور ملت‌هایی بودند که عمدتاً بیشترین هزینه دفاعی را داشتند. در سوی دیگر کشوری قرار داشت که جمعیتش از لس‌آنجلس نیز کم‌تر بود و تحریم‌‌های چندساله را پشت سر می‌گذاشت. با وجود این، تقریباً می‌توان گفت که ناتو موفق نشد «اسلوبودان میلوسویچ» را مجبور به تسلیم کند. بخشی از این ناکامی را باید ناشی از مخالفت متحدان با ادامه تلفاتی دانست که آن‌ها را مجبور به حمله هوایی کرد که 78 روز به طول انجامید. حمله سال گذشته به لیبی نیز مورد مشابهی از این مسأله بود.
* سومالی، عراق و افغانستان
دلیل ادامه تلفات انسانی و تجهیزاتی را در مواردی چون سومالی، عراق و افغانستان باید مقاومت چریک‌ها یا شورشیان پس از فاز نخست حملات دانست؛ جنگ در این سه کشور به پیمانی برای لزوم کم‌هزینه‌بودن رویدادهایی با تأثیر گسترده، جان دوباره داد. «تونی زنی» ژنرال بازنشسته ارتش آمریکا در توصیف جنگ 2003 آمریکا علیه «صدام» می‌گوید:«ایالت اوهایو، دهکده «اسلیپری راک» را 62 بر صفر شکست داد...». «اسلیپری راک» یکی از شبه‌جزیره‌های کوچک آمریکاست.
* آمریکایی‌ها چندان تمایلی به حمایت از حمله به ایران ندارند
به بحث طرفداران انحطاط‌‌گرایی باز می‌گردیم. هیچ کشوری قادر نخواهد بود تا حداقل30 سال آینده آمریکا را از برخورد نظامی منع کند یا آن را شکست دهد. اما هم‌اکنون کشورهای دیگر قابلیت‌هایی را به دست می‌آورند که آن‌ها را قادر به کسب امتیازاتی خواهد کرد که «میلوسویچ» یا «صدام» هرگز به دست نیاورند. به عنوان نمونه، در برخورد نظامی با ایران به دلیل برنامه هسته‌ای‌ش نتیجه مسابقه اوهایو با دهکده «اسلیپری راک» تکرار نخواهد شد. تردیدی در نتیجه نهایی نیست‌ـ روی‌هم‌رفته ایران کشوری با قدرت منطقه‌ای است که زیر فشارهای اقتصادی است. اما به نظر می‌رسد آمریکایی‌ها چندان تمایلی به حمایت از حمله به ایران نداشته باشند که با استعاره‌ای که ژنرال «تونی زنی» به کار برد نتیجه آن مسابقه 35-7 خواهد بود و البته تلفات انسانی و تجهیزاتی‌ای را درپی خواهد داشت که خاطره آن‌ها از یادها پاک نخواهد شد. برای درک عکس‌العمل احتمالی، بهتر است شوکی را که انگلیس در سال 1982 تجربه کرد به خاطر آورید؛ هنگامیکه ارتش این کشور کشتی‌ها و هواپیماهای ارسالی‌اش به آرژانتین را در جنگ «فالکلند» از دست داد.
* آیا آمریکا قدرتش را به عنوان یک ابرقدرت از دست داده است
نگرانی برای افول به آن معنا نیست که آمریکا قدرتش را به عنوان یک ابرقدرت درحال از دست دادن است، بلکه به آن معناست که رقبای احتمالی درآینده ضعیف‌هایی نخواهند بود که آمریکا در 20 سال گذشته از آن‌ها استفاده کرده است. منافع آمریکا از بین نخواهند رفت، اما کاهش خواهند یافت. درنتیجه، هزینه عملیات آمریکا افزایش خواهد یافت و این موضوع می‌تواند به وضوح محدودیت‌هایی را برای تمایل دولت، چه دموکرات‌ها و چه جمهوری‌خواهان، برای مداخله‌گری‌ـ به آن نسبتی که پیشینیان بودند‌ـ ایجاد کند.
به گزارش خبرگزاری فارس، اندیشکده «شورای آتلانتیک» در مقاله‌ی که برگرفته از کتاب «مروری بر سیاست‌های جهان» نوشته«نیکلاس کی.گوسدف» است می‌نویسد که در 20 سال گذشته آمریکا تنها در مواردی به استفاده از نیروی مسلحش تمایل نشان داده که منافع عمده تکنولوژیکی، نظامی و اقتصادی‌اش، اهرمی برای کاهش قابل‌توجه خطر خسارت وارده به مردم و تجهیزاتش می‌شد. بسیاری از آن مبارزات که اغلب توسط متحدان آمریکا رهبری می‌شد کاملاً جانبدارانه تلقی می‌شود. به عنوان مثال عملیات ناتو را علیه یوگوسلاوی در سال 1999 درنظر بگیرید. در یک سو متحدی با جمعیت چند صد میلیونی قرار داشت که سه کشور از 15 کشور عضو آن دارای توان هسته‌ای بودند و در واقع این 15 کشور ملت‌هایی بودند که عمدتاً بیشترین هزینه دفاعی را داشتند. در سوی دیگر کشوری قرار داشت که جمعیتش از لس‌آنجلس نیز کم‌تر بود و تحریم‌‌های چندساله را پشت سر می‌گذاشت. با وجود این، تقریباً می‌توان گفت که ناتو موفق نشد «اسلوبودان میلوسویچ» را مجبور به تسلیم کند. بخشی از این ناکامی را باید ناشی از مخالفت متحدان با ادامه تلفاتی دانست که آن‌ها را مجبور به حمله هوایی کرد که 78 روز به طول انجامید. حمله سال گذشته به لیبی نیز مورد مشابهی از این مسأله بود.
* سومالی، عراق و افغانستان
دلیل ادامه تلفات انسانی و تجهیزاتی را در مواردی چون سومالی، عراق و افغانستان باید مقاومت چریک‌ها یا شورشیان پس از فاز نخست حملات دانست؛ جنگ در این سه کشور به پیمانی برای لزوم کم‌هزینه‌بودن رویدادهایی با تأثیر گسترده، جان دوباره داد. «تونی زنی» ژنرال بازنشسته ارتش آمریکا در توصیف جنگ 2003 آمریکا علیه «صدام» می‌گوید:«ایالت اوهایو، دهکده «اسلیپری راک» را 62 بر صفر شکست داد...». «اسلیپری راک» یکی از شبه‌جزیره‌های کوچک آمریکاست.
* آمریکایی‌ها چندان تمایلی به حمایت از حمله به ایران ندارند
به بحث طرفداران انحطاط‌‌گرایی باز می‌گردیم. هیچ کشوری قادر نخواهد بود تا حداقل30 سال آینده آمریکا را از برخورد نظامی منع کند یا آن را شکست دهد. اما هم‌اکنون کشورهای دیگر قابلیت‌هایی را به دست می‌آورند که آن‌ها را قادر به کسب امتیازاتی خواهد کرد که «میلوسویچ» یا «صدام» هرگز به دست نیاورند. به عنوان نمونه، در برخورد نظامی با ایران به دلیل برنامه هسته‌ای‌ش نتیجه مسابقه اوهایو با دهکده «اسلیپری راک» تکرار نخواهد شد. تردیدی در نتیجه نهایی نیست‌ـ روی‌هم‌رفته ایران کشوری با قدرت منطقه‌ای است که زیر فشارهای اقتصادی است. اما به نظر می‌رسد آمریکایی‌ها چندان تمایلی به حمایت از حمله به ایران نداشته باشند که با استعاره‌ای که ژنرال «تونی زنی» به کار برد نتیجه آن مسابقه 35-7 خواهد بود و البته تلفات انسانی و تجهیزاتی‌ای را درپی خواهد داشت که خاطره آن‌ها از یادها پاک نخواهد شد. برای درک عکس‌العمل احتمالی، بهتر است شوکی را که انگلیس در سال 1982 تجربه کرد به خاطر آورید؛ هنگامیکه ارتش این کشور کشتی‌ها و هواپیماهای ارسالی‌اش به آرژانتین را در جنگ «فالکلند» از دست داد.
* آیا آمریکا قدرتش را به عنوان یک ابرقدرت از دست داده است
نگرانی برای افول به آن معنا نیست که آمریکا قدرتش را به عنوان یک ابرقدرت درحال از دست دادن است، بلکه به آن معناست که رقبای احتمالی درآینده ضعیف‌هایی نخواهند بود که آمریکا در 20 سال گذشته از آن‌ها استفاده کرده است. منافع آمریکا از بین نخواهند رفت، اما کاهش خواهند یافت. درنتیجه، هزینه عملیات آمریکا افزایش خواهد یافت و این موضوع می‌تواند به وضوح محدودیت‌هایی را برای تمایل دولت، چه دموکرات‌ها و چه جمهوری‌خواهان، برای مداخله‌گری‌ـ به آن نسبتی که پیشینیان بودند‌ـ ایجاد کند.
نظر شما :