روزی که ایران "استثنا بزرگ "نام گرفت

واشینگتن پست در ادامه به بررسی تجربه هسته ای شدن کشورهای مختلف می پردازد و مورد به مورد نتیجه می گیرد که این کشورها بدون کمک یک عامل خارجی قادر به توسعه توانمندی های خود رد این زمینه نبوده اند.این روزنامه درباره چین می نویسد: «اتحاد جماهیر شوروی (سابق) نه تنها مشاوره های فنی در اختیار چین می گذاشت بلکه در ساخت راکتور هسته ای، طراحی سلاح ها و تولید موشک های بالستیک هم به این کشور کمک می کرد».واشینگتن پست در مورد تجربه پاکستان نوشته است: «چین اورانیوم غنی شده برای ساخت دو بمب را دراختیار پاکستان گذاشت و به این کشور در ساخت تجهیزات غنی سازی، راکتورهای پلوتونیومی و طراحی بمب کمک کرد».ادامه….

این روزنامه درباره اسراییل می نویسد: «فرانسه اسرائیل را به یک راکتور هسته ای، یک کارخانه بازفرآوری پلوتونیوم و طراحی تسلیحاتی مجهز کرد».

واشینگتن پست سپس درباره تجربه هسته ای شدن هند آورده است: «هند که ادعا می کند برنامه هسته ای اش یک دستاورد بومی است، این حقیقت را که یک راکتور هسته ای از کانادا و ۲۰ تن آب سنگین از امریکا دریافت کرده است، کتمان می کند».

این روزنامه امریکایی تاکید می کند که حتی افریقای جنوبی هم از این قاعده مستثنی نبوده است و می نویسد: «دراین بین شرایط کشور افریقای جنوبی از همه به ایران نزدیک تر است زیرا این کشور هم در ساخت بمب تقریبا به منابع داخلی خود تکیه کرد اما از اسرائیل تریتیوم که برای انفجار سلاح های هسته ای لازم است، دریافت کرد».

اگرچه واشینگتن پست در تحلیل خود به وضوح این نکته غیر واقعی و گمراه کننده را که ایران به دنبال ساخت سلاح هسته ای است پیش فرض قرار داده اما در ادامه مطلب خود تاکید می کند که دست یابی ایران به فناوری هسته ای –و نه ساخت سلاح هسته ای- نگرانی اصلی غرب است.

واشینگتن پست در تایید توانمندی و پشتکار فنی ایران تاکید می کند: «تهران هرگز همانند دیگر کشورهای دارای فناوری هسته ای از حمایت خارجی برخوردار نبوده است. علاوه بر آنکه هیچ کشور دیگری مانند ایران با چنین تلاش برنامه ریزی شده ای برای ایجاد تنش در مورد برنامه هسته ای اش از طریق عدم ارائه فناوری مورد نیاز یا نفوذ ویروس رایانه ای مواجه نبوده است. درحقیقت اگر پاکستان و اسرائیل با موانعی که ایران با آنها مواجه بوده است روبرو می شدند، به زمان خیلی بیشتری برای ساخت بمب نیاز داشتند».

این روزنامه امریکایی ادامه می دهد: «اینکه ایران با موفقیت از آستانه های فن اوری عبور کرد، توانست به یک شبکه غنی سازی در حال رشد و پیشرفته دست یابد و به زودی نسل جدیدی از سانتریفوژ را رونمایی می کند، همه نشان دهنده فراست علمی ایرانیان است».

واشینگتن پست در بخش پایانی تحلیل خود موفقیت های فنی ایران در عرصه هسته ای را محصول اراده جامعه دانشگاهی ایران و مکم های مستمر دولتی به آن ارزیابی می کند و می نویسد: «در دهه ۱۹۹۰ موسسه های جدیدی مانند موسسه مطالعات پیشرفته در علوم پایه زنجان و موسسه فیزیک نظری و ریاضی تاسیس و نهادهای قدیمی مانند دانشگاه شریف احیا شد. سازمان انرژی اتمی که حتی در نخستین روزهای انقلاب هم از حمایت مسئولان ارشد کشور مانند هاشمی رفسنجانی برخوردار بود از یک گروه مدیریتی جدید و حمایت های بیشتر دولت برخوردار شد. در کشوری که معمولا سیاست همراه با اختلاف های بسیار است، اصلاح طلبان و اصولگرایان در تعهدشان به توسعه علمی کشور به نقطه مشترکی دست یافتند. نتیجه این تفاهم هم موثر بود: تعداد مقالات علمی محققین ایرانی که در نشریه های معتبر بین المللی به چاپ رسید به طور قابل ملاحظه ای افزایش یافت و بسیاری از دانشگاه ها نیز از منابع لازم و تخصص کافی برای برگزاری دوره های دکتری برخوردار شدند. دانشمندان ایرانی به وطن پرستان قدرتمندی تبدیل شدند که برای عبور از اختلافات سیاسی و تجهیز کشورشان به دستاوردهای جدید فن آوری به ویژه در زمینه دانش هسته ای عزم راسخ داشتند. در ایران امروزی حاکمان و دانشمندان یک پیمان ملی بسته اند که به موجب آن دولت منابع لازم را برای دانشمندان فراهم می کند و آنان نیز تخصصشان را گسترش می دهند. لشگر دانشمندان ایران متعهد شده است که کشورش را به توان دست یابی به بالاترین دستاوردهای فن آوری مجهز کند».
منبع: بررسی استراـژیک