پيشنهادى براى ثبات عراق

پرزیدنت بوش در سخنرانی هفته گذشته خود در جمع سربازان سابق جنگهای خارجی، تاکید کرد که نیروهای مستقر در عراق با قدرت هرچه بیشتر در عراق باقی خواهند ماند.

وی برای توضیح اینکه چرا بایست در تعارض های کنونی غلبه داشته باشیم به ذکر نبردهای ایدئولوژیک گذشته پرداخت.

در حالی که بسیاری از مقایسه وی با جنوب شرق آسیا و ویتنام سوال پرسیدند، من ادعای مداوم وی مبنی براینکه "عراق آزاد هم پیمانی مهم در نبردهای ایدئولوژیک قرن 21خواهد بود" را بیشتر مورد سوال یافتم.

این که عراق جدید به عنوان شریک ما در جنگ با تروریزم عمل خواهد کردیک خیال باطل است. نوری المالکی نخست وزیر عراق بارها نشان داده است که به دنبال مشکل با ایران یا سوریه نیست.

دولت متبوع وی در حقیقت از ما خواست که اعضای سپاه پاسداران انقلاب را که ما دستگیر کرده بودیم، آزاد کنیم. در مورد تسهیلاتی که جهادگران سوری در رخنه وعبور از مرز به داخل عراق به دست دارد تبلیغات محدودی به عمل آوردند.

به هرحال تلاش برای آماده کردن آنها،  ایران یا سوریه را از ایجاد مشکل در عراق متوقف نکرده است.

پرزیدنت بوش، مالکی را برای مقاومت در اقدامات داخلی و خارجی بخشیده است. در این سخنرانی وی از مالکی به عنوان"انسانی خوب" با اقداماتى دشوار برای انيجاد امنيت نام برد. اما این مساله نیز نشان دهنده این نیست که مالکی هم پیمانی براى ما در جنگ برای تغییر رفتار ایران و سوریه خواهد بود.

 این روزها مشکلات بیشتر  وبیشتر می شود.آیا هیچ رهبر شیعی که در عراق اعتبار داشته و به دنبال دشمنی با ایران باشد وجود دارد؟ مطمئنا هیچ کسی با چنین جنبه رهبری در عراق وجود ندارد.

آنچه به بدگمانی هایی که سنی ها نسبت به هر شیعه دارند می افزاید این است که همه آنها درک کرده اند که آنها بیشتر به دنبال اهداف ایران هستند تا عراق.

این که درک سنی ها صحیح باشد یا نه اهمیت چندانی ندارد. منظره عراقی که در آن اجتماعات سیاسی می توانند به دور هم جمع شوند، همچنان تصوری دور خواهد بود. نیروی ملی جدید به این نتیجه رسیده است که طی6 تا 12 ماه دیگر شرایط عراق مخاطره انگیز تر خواهد شد.

 این موج حداقل تا آوریل آینده به اتمام خواهد رسید چرا که ارتش امریکا نیروی قابل دسترس تا بیش از آن زمان نخواهد داشت و باور این که به اندازه کافی زمان خواهد بود تا فضای سیاسی مورد نیاز برای غلبه بر تقسیمات سیاسی داخلی عراق ایجاد شود، امری غیر واقعی است.

در حقیقت، این موج به تنهایی برای غلبه بر موانع رفتاری و سیاسی رسیدن به توافقات داخلی کافی نخواهد بود. مشکلات بنیادین همچنان باقی خواهد ماند که شیعه آنرا متقاعد می کند.

اکثریت آنها ملقب شده اند به این حکم که سنی ها مایل به توافق برای سلطه شیعه ها نیستند. واین برای سنی ها خطریست که کنترل خود را بر قدرت از دست بدهند. ترس ربوده شدن قدرت از کف آنها، شیعیان را بی میل به تقسیم آن باقی گذاشته است.

برای مثال، اگر مالکی و رهبران شیعه گمان کنند که ممکن است مساعدتهای اساسی برای نیروهای مجهزی که آنها احتیاج دارند را از دست بدهند و در مقابل تلاشهای مصالحه مقاومت کنند، به طور متفاوت رفتار خواهند کرد؟

قدرت نفوذ برای مملکت داری عنصری اساسی است. به نظر می رسد که گروه مطالعاتی عراق این نکته را دریافته است. دولت بوش برای اجرای آن مردد است.

ما بایست بپرسیم که چگونه می توانیم از پروسه خروج از تعهدمان برای موثر بودن بر رفتار عراقی ها وهمسایگان آن استفاده کنیم.

 همچنین می توانیم نسبت به ایجاد یک تحول مدیریت شده عراق که در آن حکومت مرکزی با قدرت محدود، استانهایی با استقلال داخلی، و ابزارهایی برای تقسیم درآمدها وجود دارد امیدوار باشیم.

به دست آوردن چنین تحولی ارزش آخرین تلاشها را دارد. برای انجام آن بایست سه اقدام انجام دهیم:

اول بایست موجی از موفقیت را اعلام کنیم و بگوييم که ما بر سر جدول زمان بندی برای عقب نشینی با دولت عراق مذاکره خواهیم کرد. این مساله، نیروی عراق را صرف زمان و شکل عقب نشینی می کند.

بایست تاریخی برای اجلاس مصالحه ملی تعیین کنیم. برخلاف کنفرانس های پیشین نبایست اجازه داده شود که پیش از رسیدن به توافقات، نشست منحل شود.

 موفقیت در چنین کنفرانسی ممکن است به معنی انعطاف بیشتر در خط مشی ما نسبت به جدول زمان بندی عقب نشینی باشد و  از کنفرانس بدون نتیجه ممکن است خلاف آنرا منتج شود.

برای افزایش کارایی کنفرانس بایست پیشنهاد کنیم که برنارد کوشنر وزیر خارجه فرانسه که در مقابل نیروهای فرقه ای اعتبار دارد نقش واسطه ای در کنفرانس ومذاکرات پیش رو بر عهده بگیرد.

درآخر، بایست با همسایگان عراق در رابطه با اینکه چگونه شامل تضاد می شوند صحبت کنیم. ایران، عربستان سعودی، اردن، کویت، سوریه وترکیه هیچ کدام تمایل ندارند که شاهد عراق از هم پاشیده باشند و یا از اینکه به سرعت به سمت تعارض کشیده می شوند دچار نگرانی شوند.

من در رابطه با اینکه همسایگان بتوانند بر سر آنکه چه چیزی برای عراق می خواهند توافق می کنند تردید دارم ولی می توانند در این باره که ازچه چیزی می هراسند توافق کنند.

 از این منظر ما نباید به طور دو جانبه با ایران درباره عراق مذاکره کنیم، به جای آن بایست واسطه ای برای بحرانهای در این میان باشیم.

شاید برای انجام چنین کاری بسیار دیر باشد. عراقی ها شاید خشونت بسیار، تغییر مکانهای بسیار، بی اعتقادی های در نیات دیگران، وتمایل اندک برای پذیرش راه حل سیاسی مصالحه داشته باشند.

 اما حداقل این برنامه با هدفی هدایت می شود که ریشه بیشتری در واقعیت عراق دارد تا خط مشی که بوش تا این تاریخ در پیش گرفته است.

واين  ممکن است تنها چیزی باشد که رئیس جمهور می تواند آنرا بپذیرد.