چالش‌های دوران جدید
مقاله‌اى از کريس پتن
سال 2009 چه چیزی در چنته برای ما نگه داشته است؟ مثل همیشه غیر قابل پیش بینی است- یک حمله تروریستی یا اتخاذ یک تصمیم شتابزده توسط یکی از رهبران جهان می تواند یکی از حوادثی باشد که در سال 2009 اتفاق بیافتد- اما بسیاری از حوادثی که فردا قرار است وارد صحنه شود، نتیجه تاریخی دارد.
در طی صد سال اخیر، جمعیت جهان چهار برابر شده است و تعداد کسانی که امروز در شهرها زندگی می کنند سیزده برابر شده است. برون داد جهان به رقم 40 برابر شده است، 9 بخش آن به مصرف آب، 13 بخش آن به مصرف انرژی 17 بخش آن به تولید دی اکسید کربن مرتبط است. و امروز ما در قرن بیست و یکم باید با پیامدهای خوب و بد این مسائل به راهمان ادامه دهیم.
برخی ازاین فاکتورها زندگی های ما را شکل می دهد. دوران تاریخی جوامع ما به طور بنیادینی در حال تغییر است. آسیا و اروپا شرایط حاصلخیزی خود را از دست داده اند. آمارها در هنگ کنگ، سنگاپور و کره جنوبی بیش از اسپانیا، ایتالیا و لهستان قابل توجه هستند.
این درحالی است که انسان ها عمری طولانی تر دارند، بنابراین در تعدادی از کشورها تعداد افراد سالخورده وابسته از تعداد جوانانی که توانایی کار دارند بیشتر است.
اکنون نسل سالخورده باید با تکنولوژی های جدید فعالیت کنند. چنین مسئله باعث گسترش فرصت های تحصیلی و شغلی می شود. بسیاری از دانش آموزان امروز برای شغل هایی آماده می شوند که هنوز وجود خارجی ندارند و ریشه های دانش روز به روز افزایش پیدا می کند.
در عین حال بیش از نیمی از اطلاعاتی که یک دانشجوی سال اول دانشگاه می آموزد پس از اتمام دوره چهار ساله دیگر کارآیی ندارد و از رده خارج شده است. تغییرات به سرعت در حرکتند و نتایج آن بسیار بزرگ است. سود و زیان این سرعت به شدت در تمامی جوانب زندگی رسوخ می کند. هر ماه 31 میلیارد جستجو از طریق موتور جستجوی گوگل انجام می شود. 38 سال طول کشید تا رادیو بتواند تنها 50 میلیون شنونده داشته باشد، سایت فیس بوک طی 2 سال به این رقم دست پیدا کرد.
ما معمولا فکر می کنیم که این تغییرات برای جوانان آسان تر است، افکار تازه دارند و می توانند از پس تغییرات برآیند. حال چگونه شخصی مانند من که در اوایل دهه 1960 دانشگاه را به اتمام رسانده است می تواند خودرا با این تغییرات سازگار کند؟ چگونه جوامع سالخورده می توانند با این تغییرات کنار بیایند و همچنان پویا باقی بمانند؟
بزرگ ترین چالشی که روبه روی همه ما از پیر و جوان در سال آینده وجود خواهد داشت و نتایج آن موجب تغییرات متفاوتی خواهد شد به جبرگرایی تکنولوژی مرتبط است. اگر رهبران سالخورده جهان نتوانند پاسخ هایی درست برای مشکلات بیابند، نسل جوان مانند تندبادی همه چیز را درمی نوردد.
در سال 2009 باید جهان به یک توافق کلی در خصوص گرمایش کره زمین برسد و بتواند جایگزینی برای پیمان کیوتو پیدا کند. کپنهاگ خود را برای نشست آماده می کند. خوشبینان خروج دولت بوش و حضور باراک اوباما را جشن گرفته اند. بدبینان بحران بین المللی اقتصادی را بهانه قرار داده اند تا تولید گاز دی اکسید کربن خود را کاهش ندهند.
اما ادامه این روند مسلما تاثیر چندانی بر روی بحران اقتصادی نخواهد گذاشت. اگر ما مشکلات امروز را به عنوان بهانه ای برای عدم همکاری در نجات محیط زیستمان قرار ندهیم مسلما با مشکلات بزرگ تری رو به رو خواهیم شد.
چین به عنوان بزرگترین اقتصاد نوظهور، این مسئله را به خوبی درک کرده است. هرچند که هند نیز به نظر می رسد که به خوبی این مسئله را درک کرده است اما من با شک به این مسئله نگاه می کنم. چین با خطرات محیطی خود رو به رو شده است، به عنوان مثال کمبود آب. چین در مورد تغییرات آب و هوایی همکاری خواهد کرد اما سوال این است که آیا توانایی این را دارد که استاندارهای محیط زیستی را در سراسر کشورش پیاده کند؟
برای امریکا، این مسئله به یکی از مسائل سیاست داخلی تبدیل شده است. تا زمانی که کنگره در این باره تصمیم نگیرد، هیچ کس نمی تواند اقدام مثبتی انجام دهد.
شرایط جهان خوشایند نیست، بنابراین پیر و جوان باید دو دستی کلاه های خود را نگه دارند تا در این سالهای پر آشوب پیش رو، باد کلاهشان را نبرد. همه ما باید امیدوار باشیم که رییس جمهور نسل اینترنت امریکا بتواند کشورش و سایر جهان را به سوی آینده ای با ثبات تر سوق دهد.
این مقاله توسط کریس پتن کمیسیونر روابط خارجی اتحادیه اروپا و یکی از روسای حزب محافظه کار بریتانیا به رشته تحریر درآمده است.
نظر شما :