بازگشت افراط گرایان به کنگره

نویسنده ها: جان مارک هانسن، استاد علوم سیاسی دانشگاه شیکاگو و سید رحمان موسوی عضو ارشد انجمن مطالعات سازمان ملل

دیپلماسی ایرانی: مک کارتی پیروز شده است؛ اما با هزینه ای نگران کننده برای کشور و حزب خود! افراط گرایان جمهوری خواه از انتخاب حزب خود برای ریاست مجلس نمایندگان آمریکا جلوگیری کردند و راهی را پیش گرفتند که شبیه بیراهه است؛ آنها آینده حزب را به خطر انداخته اند. 

در چهار روز گذشته، آمریکایی‌ها و دیگران در سراسر جهان چشمانشان را به منظره مجلس نمایندگان ایالات متحده دوخته بودند. اکنون، با دادن امتیازات بیشتر، کوین مک کارتی، نماینده کالیفرنیا، سرانجام پیروز شد؛ گرچه مک کارتی پیروز شده است، اما با هزینه ای نگران کننده برای کشور و حزب خود. 

برخی از ویژگی های درگیری در حزب جمهوری خواه که در این هفته به نمایش درآمد چیز جدیدی نیست. هر حزبی مسائل ایدئولوژیک خود را دارد. با این حال، برخی موارد نشان دهنده یک تغییر اساسی هستند. برخلاف مخالفانی که در گذشته رهبری کنگره را به چالش کشیدند، این بار برخی با دادن امتیازات، اعتقادات ایدئولوژیک شخصی خود را به برنامه حزب جمهوری خواه تبدیل کرده اند. 

در دو ماه اخیر برای جمهوری خواهان، اختیارات رئیس مجلس، تنها مقام رهبری کنگره که در قانون اساسی مشخص شده بود، در خطر بود. تا جایی که قوانین مجلس اجازه می دهد، رئیس، دستور کار مجلس را تعیین می کند. این بار جمهوری خواهان کار مجلس را به بن بست کشاندند و به دنبال کاهش قابل ملاحظه قدرت رئیس مجلس بودند. آنها مک کارتی را مجبور کردند که به تغییر قاعده ای بپیوندد که بار دیگر به یک عضو اجازه می دهد که برای رهبری او رای عدم اعتماد بدهد و اکنون مک کارتی را مجبور کرده اند که حتی بیشتر از قبلی ها تسلیم شود. 

اختلافات درون حزبی بر سر اختیارات رهبری چیز جدیدی نیست. آخرین بن بست بر سر انتخاب رئیس مجلس، در سال 1923، به درخواست جمهوری خواهان مترقی برای امتیازات رویه ای از محافظه کاران حزب، به ویژه فردریک ژیلت از ماساچوست، رئیس دو دوره قبلی، مربوط می شد. به طور مشابه، «شورش» سال 1910 علیه جوزف کانن از ایلینویز، که توسط جمهوریخواهان رهبری می‌شد، سیطره رئیس مجلس را بر سیاست و اختیاراتش سست کرد. 

با این حال، صف بندی فعلی نیروها بسیار متفاوت است، زیرا دیگر این «میانه روها» نیستند که خواهان تغییر سیاست ها برای رهبری حزب هستند؛ آنها آشکارا نوادگان معنوی جنبش تی پارتی هستند که در سال 2010 به کنگره راه یافتند. برای دوازده سال، اعضای این گروه «اصول» خود را بالاتر از «مصلحت» قرار می‌دهند و با انگیزه احساس مسئولیت یا ترس از عواقب شکست – با دموکرات ها در مجلس نمایندگان و سنا معامله می کنند تا از تصویب قوانین اساسی اطمینان حاصل کنند. تندروها پس از این واقعه انتقام خود را از رهبری گرفتند. 

در سال 2014، اریک کانتور، رهبر اکثریت جمهوری خواه مجلس نمایندگان – نفر بعدی برای ریاست مجلس – شکست تکان دهنده ای از یک رقیب جناح راست از حزب خود متحمل شد. این صرفاً یک مقدمه بود: همان نیروهای افراطی سپس در سال 2015، جان بونر، رئیس جمهوری خواه را کنار زدند و در سال 2019، پل رایان، رئیس مجلس را بیرون راندند. اکنون نیز آنها موفق شده اند سازوکاری را تهیه کنند که رئیس مجلس را در معرض تهدید دائمی برکناری فوری قرار خواهد داد. این موضوع کوچکی نیست. فرق می کند که چالش ها برای رهبری حزب از میانه یا از افراط نشات می گیرد. افزایش وزن میانه‌روها عموماً به نفع حزب و کشور است و در واقع نوعی از همکاری دو حزب را که برای انجام فعالیت‌های قوه مقننه ضروری است، تقویت می‌کند. 

در مقابل، امتیازاتی که مخالفان امروز به دست آورده‌اند، به جمهوری‌خواهان و همچنین کشور آسیب می‌زند. در واقع، افراط گرایان از رهبران حزب خود می خواهند که هیچ قانونی را دنبال نکنند که شخصاً آن را قبول ندارند! مهم نیست که چقدر برای آینده حزب مهم است و مهم نیست که چقدر برای کشور حیاتی است. آنها نه تنها می خواهند همه همکاری ها را با دموکرات ها قطع کنند (به همان اندازه که این موضع ناراحت کننده است)؛ آنها همچنین می‌خواهند همکاران جمهوری‌خواه خود را وادار کنند که به خواست خود به اراده عده معدودی، سر خم کنند! 

از زمانی که جمهوری خواهان در سال 1995 کنترل مجلس را دوباره به دست گرفتند رهبری حزب، قانون هاسترت را رعایت کرده است. اجرای آن توسط دنیس هاسترت (یک جمهوری خواه از ایلینویز که بعداً به دلیل کودک آزاری زندانی شد) اجرا شد. رهبری تنها سیاست هایی را پیش برد که از حمایت اکثریت کنفرانس جمهوری خواهان برخوردار است. 

اکنون که افراط‌گرایان پیروز شده‌اند، محدودیت‌های جدید و بیش از حد بر رهبری، چشم‌انداز تعطیلی طولانی‌مدت دولت و نکول تاریخی بدهی ملی را افزایش می‌دهد. آنها همچنین آینده حزب را به خطر می اندازند. 

از 200 جمهوری‌خواه که از مک‌کارتی در رای‌گیری اولیه برای رئیس مجلس حمایت کردند، 18 نفر نماینده مناطقی هستند که در سال 2020 به جو بایدن رای داده‌اند. 

افراط گرایان در حزب جمهوری خواه دوست دارند همکاران میانه رو خود را با عنوان (RINO) تحقیر کنند؛ اما خواسته میانه روها تا حد زیادی به نفع کشور بود، چه زمانی که رهبری را در گذشته به چالش کشیدند و چه زمانی که اخیراً از آن حمایت کردند.