فرانسه نوگرایی را جشن می‌گیرد

نویسنده: جولیا آملیا هایر

دیپلماسی ایرانی: امانوئل ماکرون با پشتیبانی حدود دو سوم رای دهندگان فرانسوی توانست به عنوان جوان ترین رئیس جمهور تاریخ فرانسه انتخاب شود. حالا وی از این شانس برخوردار است که فرانسه را نوین کند و اروپا را نجات دهد.

او موفق شد. انتخاب امانوئل ماکرون نویددهنده آغاز زمانه ای جدید است – برای سیاست فرانسه و برای فرانسه. و اگر قادر باشد وارد مقولاتی شود که گفته است دوست دارد آن ها را به دست آورد، شاید حتی دوره ای جدید برای اروپای از هم گسسته که بی اندازه محتاج چشیدن طعم موفقیت و ذره ای تجدیدنظرخواهی است، رقم بزند.

تا اینجای کار بی نظیر بوده است. در 39 سالگی، در حال تبدیل شدن به جوان ترین رئیس جمهور فرانسه از زمان جمهوری پنجم است. در واقع از زمان ناپلئون بناپارت وی جوان ترین رهبر فرانسه به شمار می آید. حتی والری ژیسکاردستن نیز زمانی که به ریاست جمهوری رسید 10 سال از او مسن تر بود و شاید نوظهورترین بخش ماجرا این است که ماکرون عضو هیچ یک از دو حزب اصلی فرانسه، حزب سوسیالیست یا جمهوری خواهان نبوده است.

آنچه در فرانسه رخ می دهد تنها برآمده از تغییرات نسلی نیست – این تحولی در سیاست جهان است که برای دهه در فرانسه ثابت بوده است.

هم جوان سازی و هم نوگرایی را باید جشن گرفت. بیش از 21 میلیون فرانسوی ماکرون را برگزیدند و به نفع فرانسه ای آزاد و پذیرا که ریشه در اروپا دارد رای دادند. آن ها به خود اجازه ندادند گمراه شوند- نه توسط بریتانیایی ها که به اروپا پشت کردند، نه توسط دونالد ترامپ و نه توسط وعده های ماری لوپن. جبهه ملی با کسب 11 میلیون رای از هر زمانی بیشتر در انتخابات ریاست جمهوری رای کسب کرد، اما همچنان شکستی بزرگ را تجربه کرد.

از آن مهمتر، ماکرون قاطعانه پیروز شد، امری که به این رئیس جمهور جوان مشروعیت می دهد تا تعهداتی که برای نوسازی فرانسه وعده داد را پیاده کند.

ماکرون هنوز 40 ساله اش نشده و جنبشی که پایه اش را گذاشت تنها یک سال دارد. تا همین چند وقت پیش خیلی ها به "ان مارش" (نام حزب ماکرون، به معنای "پیشرو") می خندیدند. وی آن را به مثابه "آغاز کار" برای یک وزیر اقتصاد بیش از حد جاه طلب پس می زدند. هم قطاران وی در کابینه به او اخم می کردند چرا که هیجان و جاه طلبی وی، اعصابشان را به هم می ریخت.

آن ها گمان می کردند او خیلی جوان است، بیش از حد بی تجربه است، بسیار مغرور است و بیش از اندازه ولع دارد. وی در خصوص چیزهایی که می خواست خیلی شفاف بود و آشکارا وقتی اوضاع طبق میلش پیش نمی رفت انتقاد می کرد: طرح های اصلاح، روند های قانونگذاری و اقدامات ضد ترور؛ در نقد خود مودب بود، اما با صدای بلند و صریح.

بدعتی در سیاست

نرم نمی شود. حتی وقتی مافوق های وی – چه نخست وزیر و یا رئیس جمهور – مثل یک بچه مدرسه ای برای او قلدری می کردند، باز هم به اعتقادات خود وفادار می ماند. از همان اول کار، ماکرون بدعتی در سیاست بود.

اما، رئیس جمهور؟ هیچ کس باور نداشت وی تا اینجا پیش بیاید. حتی وقتی از کابینه کنار کشید و اعلام کاندیداتوری کرد، زمان زیادی لازم بود تا بنگاه های نظرسنجی نام وی را در تحقیقات خود قرار دهند. سر آخر؛ در جریان هفته های طولانی کمپین بی همتا، نه تنها از خودش دفاع کرد، حتی جمهوری فرانسه را هم نجات داد. دیگران، ساختار بچه مدرسه ای های قلدر، شکستی تماشایی خوردند.

هر چند، آنچه تغییر نکرده است، عظمت شغلی است که ماکرون با آن مواجه است. ماکرون در نخستین واژه پس از پیروزی یکشنبه شب گفت:" (این پیروزی) افتخاری بزرگ و مسئولیتی عظیم است." وقتی صحبت می کرد گویی هیپنوتیزم شده است:" هر کاری از دستم بر می آید انجام خواهم داد تا ارزش اعتماد شما را داشته باشم." نسبت به استانداردهای خودش، فروتنانه با کشورش که اینک رهبرش است سخن گفت.

اینک، با انتخابات پارلمانی که برای آغاز ژوئن برنامه ریزی شده، ماکرون می بایست به سرعت به انرژی تازه ای دست یابد. این انتخابات مشخص خواهد کرد دست وی برای اعمال سیاست هایش چقدر باز خواهد بود. وی در ابتدای ریاست جمهوری خود متعهد شده است که اصلاحات سه گانه و قابل ملاحظه انجام دهد. بازار کار را آزاد و فرصت برابر در تعلیم کار و سیستم آموزشی اعمال کند.

بدون شک، مهمترین وظیفه او، یافتن راه هایی است تا فرانسه را با خویش آشتی دهد. وی باید در جامعه که حس عمیقی از نومیدی حاکم شده و تسلیم شدن در آن غالب شده، اعتماد به نفس ایجاد کند.

اما اگر کسی بتواند این کار را انجام دهد، احتمالا همین اوست. در این لحظه، همه چیز ممکن به نظر می رسد.

منبع: اشپیگل / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی /۳۳