روز سیاه دشمنی با دموکراسی

نویسنده: عامر بدر حسون، نویسنده و روزنامه نگار عراقی است که این یادداشت را به طور اختصاصی برای دیپلماسی ایرانی نوشته است.

دیپلماسی ایرانی: مردمی که منطقه سبز را اشغال کردند، اکثرا، طرفداران جریان صدر بودند. این افراد نه دموکراسی می خواهند و نه به فکر پشتیبانی از دموکراسی هستند، بلکه فقط می خواهند منطقه سبز را تصرف کنند تا بتوانند پارلمان را وادار کنند که با تشکیلات وزارتی مورد پیشنهاد رهبرشان، مقتدا صدر برای دولت موافقت کند. عملا و با استناد به شعارهایی که تصرف کنندگان منطقه سبز و پارلمان عراق سر می دادند، می توان گفت که آنها مخالف هر گونه ابزار دموکراتیک هستند، آنها به هیچ چیزی جز تحمیل اراده خود که در اینجا تشکیل کابینه مورد تاییدشان است، راضی نمی شوند. بدون هر گونه بررسی یا نیت خواهی می توان گفت که این کار کودتا علیه قانون اساسی و حکومت سیاسی کشور است.

تشکیل دولت حق نخست وزیر است و بر اساس تلاش ها و توافقات و مشورت هایی که وی با 328 نماینده منتخب مردم می کند و نظری که از آنها می گیرد و توجهی که به پیشنهادهای آنها می کند، می تواند دولت خود را با کسب نیمی از نمایندگان به علاوه یک نماینده تشکیل دهد، در این صورت دولت نماینده قانونی اراده پارلمان و نمایندگانی می شود که بر اساس قانون اساسی خود نماینده مردم هستند.

تعداد نمایندگان جریان صدر 34 نماینده است در حالی که در مجلس جریان ها و فراکسیون های دیگری هستند که کرسی های بیشتری را در مجلس در اختیار دارند، اما هیچ کدام حق ندارند که اراده خود را به زور یا حتی با فشار مردم تحمیل کنند، حالا هر تعداد کرسی ای که در مجلس در اختیار داشته باشند، چه 34 کرسی باشد چه 164 کرسی. هر کس که بتواند رای موافق 165 نماینده مجلس (نصف به علاوه یک) را به دست آورد حق قانونی تشکیل دولت را دارد. این تنها راه قانونی است و حرف قانون برای همه لازم الاجرا است، آن هم زمانی که نمایندگان مجلس قسم یاد می کنند که به قانون اساسی احترام بگذارند و آن را اجرا کنند.

آن چه روز 30 آوریل اتفاق افتاد تشدید درگیری های شیعی – شیعی درون پارلمانی بود. درگیری ای که در آن هیچ کس نظر سنی ها یا کردها یا مسیحیان و دیگران را نپرسید. کدام نویسنده یا روزنامه نگار یا تحلیلگر سیاسی می تواند نسبت به نظر اهل تسنن و کردها و حتی دیگر شیعیان بی تفاوت باشد و بخواهد برای تشکیل دولت نظر دهد. همه نسبت به این موضوع مسئولند و باید به مسئولیت خود پایبند باشند. کیست که نداند معنای مخاطرات اجتماعی یا طایفه ای یا قومی چیست. کیست که نداند جایگزین دموکراسی و ابزارهای آن دیکتاتوری و شرارت های دیر یا زود آن خواهد بود. آیا باید برای توضیح این مساله قانون شکنان را توجیه کرد؟!

تصرف پارلمان به معنای تصرف و لغو اراده ملتی است که آن را انتخاب کرد، فارغ از این که نمایندگان چه فکر می کنند و بر چه اساس انتخاب شده اند. هیچ کس نمی تواند انتخابات را به سخره بگیرد حتی اگر بخشی یا همه نمایندگان نسبت به آن چه در کشور می گذرد ناامید باشند. هر کس می تواند سخنرانی غرا و طولانی ای درباره فساد دولت بکند. اما هر کلمه ای که در توجیه فساد صورت بگیرد و هر کس که این توجیهات را بپذیرد در حقیقت بردگی و دیکتاتوری را پذیرفته است! پارلمان تنها جایی است که نماینده اراده رای دهندگان با همه رنگ ها و طوایف و قومیت هایشان است. پارلمان همه این مجموعه بشری را به عنوان شریک میهن گرد هم می آورد و می گوید که همه حق وجود دارند و هیچ کس نمی تواند آنها را دور کند و بخواهد صحبت از سهم خواهی بزند و دشنام دهد. در این جا تاسف می خورم برای آن شخص فرهنگی و سیاستمداری که معتقد به عملیات دموکراسی هست اما خود را تحقیر می کند و می گوید دموکراسی به درد ما نمی خورد.. وقتی خود احترام خود را نگه نداریم چه انتظاری از دیگران داریم؟!
 

تحریریه دیپلماسی ایرانی/11

انتشار اولیه: سه شنبه 14 اردیبهشت 1395 / انتشار مجدد: یکشنبه 26 اردیبهشت 1395