روایت صالحی از حمله به سفارت انگلیس

علی اکبر صالحی از ماجرای عجیب حمله به سفارت انگلستان در دوران مسئولیتش در وزارت خارجه سخن گفت.

به گزارش ایسنا، «خبرآنلاین» نوشته است: علی اکبر صالحی از مدیران خوش گفت وگوی جمهوری اسلامی است. وزیر خارجه سابق، که دو سالی است دوباره به شغل پیشین خود بازگشته و در سازمان انرژی اتمی حضور دارد، سال هاست در رده مدیران ارشد و رده یک نظام جمهوری اسلامی طبقه بندی می شود و روایت های او از اتفاقات و رخدادهای تاریخ جمهوری اسلامی خواندنی و شنیدنی است.

صالحی در بخشی از گفت وگوی مفصل خود با «خبرآنلاین»، به ماجرای حمله به سفارت بریتانیا و همزمانی آن حادثه با سخنرانی وی در جده و شرایط سختی که برای وزیر خارجه وقت ایجاد کرد، اشاره کرد که بخش هایی از آن روایت را در ادامه می خوانید.

«من آن زمان بنا به دعوت آقای ولید معلم وزیر خارجه سوریه به جده رفته بودم تا در سازمان همکاری های اسلامی سخنرانی کنم. دلیل آن حضور هم این بود که آن سازمان تصمیم گرفته بود سوریه را به دلیل حمله به سفارتخانه های کشورهای مختلف از جمله کشورهای عربی در دمشق، مجازات کنند؛ چراکه این اتفاقات را از چشم دولت می دیدند. آقای معلم به من زنگ زد و از من خواست به این کنفرانس بیایم و از موضع سوریه دفاع کنم.

من در راه بودم و متن صحبت هایم را آماده کرده بودم که بگویم حمله به این سفارت ها ربطی به دولت ها ندارد و نباید همه چیز را از چشم دولت دید و نگاه خصمانه ای با سوریه نداشته باشید و مسائلی از این دست، که یکباره به من خبر دادند در تهران به سفارت انگلستان حمله شده است. من واقعاً شگفت زده شدم. به یاد دارم که در یکی از بزرگراه های جده و در ماشین در حال حرکت بودیم که از راننده خواستم توقف کند تا مدتی فکر کنم و ابتدا تکلیف مسأله خودمان را روشن کنیم و بعد به سراغ سوریه و حمله به سفارت های عربی در دمشق برویم.

من بلافاصله با ایران تماس گرفتم و وضعیت را جویا شدم. از آن طرف وزیر خارجه انگلستان که آن زمان ویلیام هیگ بود با من تماس گرفت و من به ایشان گفتم از این اتفاق متأسف هستم ولی شما نگران نباشید، من مسأله را حل می کنم. ایشان گفتند مشکل ما این است که حدود پنج یا شش نفر از دیپلمات های ما که در سفارت بودند حتی نمی دانیم کجا هستند و نگران جان آنها هستیم. من به آقای هیگ اطمینان خاطر دادم که مشکلی پیش نمی آید.

از آن طرف مدام از تهران ماجرا را پیگیری می کردم و واقعاً هم مسأله حاد و مشکل بود و خیلی از مسئولان وقت هم با این حمله همراهی کردند و خیلی از جبهه های سیاسی هم با این ماجرا همراهی کردند و حتی در برخی رسانه ها نوشتند که ما باید ابتدا وزارت خارجه را اشغال می کردیم و بعد به سراغ سفارت بریتانیا می رفتیم.

ما واقعاً خیلی مظلومیت کشیدیم و الان اصلاً فضا قابل مقایسه با دوران بنده نیست. آن زمان از همه طرف و از همه گروه های سیاسی به من و وزارت خارجه حمله می کردند.

قبل از اینکه به سخنرانی برسم با تهران و لندن دائماً در تماس بودم تا سطح تنش ها بخوابد. از آن طرف هم به دوستانمان در وزارت خارجه گفتیم به سفارت انگلستان بروند و همراه سفیر و هیأت دیپلماتیک انگلیس باشند که مبادا خدایی نکرده در معرض خطر قرار گیرند. ضمن اینکه خروج نیروهای خودسر هم از سفارت به این سادگی انجام نشد و ما هرچه می گفتیم این افراد از سفارت بیرون نمی رفتند تا اینکه ساعت 11 شب بالاخره با رایزنی های فراوان، قائله ختم شد، هرچند هزینه های بسیاری متوجه کشور شد.

آن حادثه واقعاً اتفاق بسیار بد و تلخی بود که حتی حضرت آقا هم بسیار تند موضع گرفتند و گفتند: «من از این کار بدم آمد»، این خیلی تعبیر قوی و تندی بود و نشان از عمق آن رفتار غیرمسئولانه گروهی داشت که هزینه های فراوانی متوجه منافع ملی کشور کردند.»