وزیر تازه کار آل سعود

جمهوری اسلامی در سرمقاله امروز نوشت:

عادل الجبیر، وزیر امورخارجه عربستان سعودی، بار دیگر ترمز برید و گفت: ایران از رفع تحریم ها برای «بهبود شرایط اقتصادی» خود استفاده کند نه «سیاست های خصمانه» در منطقه. وی این سخن را شنبه نهم آبان در همایش امنیتی منامه پایتخت بحرین گفت. نکته دیگری در اظهارات وزیر خارجه عربستان در همین همایش وجود دارد که ریشه این ترمز بریدن وی را برملا می کند.
عادل الجبیر در ادامه سخنرانی خود افزود: «گفت وگوهای اخیر وین، هیچ تغییری در موضع ریاض مبنی بر لزوم برکناری آقای اسد از قدرت نداده و مطلوب این است که او همین بعد از ظهر برود. هرچه زودتر بهتر».

آنچه وزیر امور خارجه عربستان درباره اجلاس وین و ماندن یا نماندن بشار اسد در قدرت گفته نشان می دهد وی بیانیه 9 ماده ای وین را یا نخوانده و یا برای مصرف داخلی آن را طبق میل خود تفسیر کرده است. این بیانیه که موضع کلیه کشورهای شرکت کننده در اجلاس وین به حساب می آید، نه تنها خواستار کناره گیری اسد از قدرت نشده بلکه خواستار باقی ماندن کلیه نهادهای دولتی سوریه یعنی رئیس جمهور، دولت، دستگاه امنیتی، ارتش و حتی حزب بعث شده است. با توجه به این بیانیه و صراحتی که در مورد ضرورت باقی ماندن نهادهای دولتی سوریه دارد، آقای عادل الجبیر با سخنان رویائی و بی پایه خود، آب در هاون می کوبد. او می گوید: «مطلوب اینست که اسد همین بعد از ظهر برود» و لابد تصور می کند کشورهای شرکت کننده در اجلاس وین نیز به این فرمان او عمل می کنند و رئیس جمهور سوریه را طبق خواست او ظرف چند ساعت کنار می گذارند!

علت اینکه وزیر خارجه عربستان در اوهام سیر می کند اینست که او از تجربه کشورداری بی بهره است و نمی داند که در معادلات سیاسی منطقه و جهان، برای دولت عربستان جایگاهی که بتواند درباره ماندن یا نماندن یک دولت دیگر تصمیم بگیرد وجود ندارد. آقای عادل الجبیر، هنگامی که در آمریکا به عنوان سفیر عربستان فعالیت می کرد، با دلارهای نفتی افراد را می خرید تا هر طور که او می خواهد حرف بزنند و عمل کنند.

بعد از آنکه او بر صندلی وزارت خارجه عربستان تکیه زد، با همان محاسبه که از آمریکا در ذهن داشت برای منطقه خاورمیانه هم نقشه کشید. او تصور می کند با پول و یا زور می تواند مردم یمن را تسلیم اراده آل سعود کند، با دلارهای نفتی می تواند تروریست های تکفیری را بر سوریه حاکم کند و در عراق و بحرین و هر کشور دیگر به هرچه بخواهد برسد! از زمان وزارت عادل الجبیر، تهاجم نظامی عربستان به یمن شروع شد و اکنون که 7 ماه از آن گذشته، آنچه عاید آل سعود شده اینست که حتی نهادهای بین المللی از قبیل سازمان عفو بین الملل اعلام کرده اند که سران عربستان مرتکب جنایت جنگی شده اند. بمباران های شدید و مداوم شهرها و روستاهای یمن نه تنها آل سعود را به خواسته هایش نرساند، بلکه آنها را که عنوان خادم الحرمین الشریفین بودن را یدک می کشند، عناصری جنایتکار که خانه های مردم مظلوم و مسلمان یمن را بر سرشان خراب می کنند، مساجد و بیمارستان ها و مدارس را ویران می کنند و کودکان را جلوی چشمان مادرشان به خاک و خون می کشند معرفی کرده است. در نهایت نیز مردم یمن راه استقلال را بر تسلیم شدن در برابر زورگویان سعودی ترجیح می دهند و برای آینده کشورشان خود تصمیم می گیرند و آنچه برای آل سعود می ماند، ثبت شدن نام آنها در تاریخ به عنوان جنایتکاران جنگی و مسلمان کشانی است که برای گسترش قلمرو قدرت و نفوذ خود مرتکب زشت ترین جنایات شده اند.

وزیر خارجه عربستان علاوه بر این، ایران را به قاچاق اسلحه و ارسال آن به بحرین و عربستان نیز متهم کرده است.

این اتهام، بسیار بیش از آنچه در تصور بیاید مضحک است. جمهوری اسلامی ایران با شفافیت کامل درباره بحرین، شیعیان عربستان و بحران سوریه و یمن و سایر کشورها موضع گیری کرده و تلاش می کند ناامنی هائی که عربستان با حمایت از تروریست ها و خاندان دیکتاتور آل خلیفه و سایر شیوخ منطقه در این کشورها پدید آورده مقابله کند و این کشورها را به ثبات برساند. این اقدام جمهوری اسلامی ایران از آنجا که به زیان رژیم صهیونیستی و قدرت های استعماری غربی به ویژه آمریکاست خوشایند دولت عربستان نیست و طبیعی است که آنها را عصبانی کند. سران دولت سعودی از جمله وزیر خارجه تازه کار این کشور باید بدانند که جبهه مقاومت در منطقه به پیروزی های بزرگی خواهد رسید و اگر آل سعود در موضع خود درباره مسائل منطقه تجدیدنظر نکنند در آینده ای نزدیک بیش از این عصبانی خواهندشد، عصبانیتی که سودی برای آنها نخواهد داشت.

بدین ترتیب، با توجه به اینکه عادل الجبیر با ندانم کاری های خود، آل سعود را به لبه پرتگاه برده و اعتبار و حیثیتی برای دولت سعودی نگذاشته، آیا بهتر نیست عقلای قوم در عربستان درباره ادامه کار او تجدیدنظر کنند؟