پدیده عجیب در انتخابات آمریکا

 «پوپولیست»، «ضد زن»، «پرخاشگر»، «سلیبریتی» و ده ها لقب دیگر، حاصل چند ماه فعالیت دونالد ترامپ برای انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده است. او یکی از 16 نامزدی است که خود را در میان دیگر نامزدهای جمهوری خواهان برای انتخابات ریاست جمهوری آماده می کند. در شرایطی که وی توانسته با جنجال آفرینی در حزب متبوعش، خود را در نظرسنجی های درون حزبی بالا نگه دارد، این ترس وجود دارد که وی بتواند در نهایت در آمارهای ملی نیز از نامزد جمهوری خواهان پیشی بگیرد.

لوپن آمریکا
به نوشته سایت آنلاین مجله «فارن پالیسی»، دونالد ترامپ از زمانی که حضور خود را برای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال 2016 اعلام کرد از محورهای مشترکی پیروی کرده است؛ از جمله حمله به ورود مهاجران غیرقانونی، خبرنگاران، زنان و حتی هم حزبی هایش همچون جان مک کین.


به نوشته این سایت، باوجود اینکه دونالد ترامپ با گاف های فراوانی روبه رو بوده است؛ اما به نظر می رسد یک شخص قابل اطمینان برای جمهوری خواهان است. او نه تنها در نظرسنجی های درون گروهی رشد خوبی داشته بلکه در نظرسنجی های ملی نیز توانسته است خود را به خوبی بالا بکشد.

در ترامپ، روح پوپولیست های تاریخی حلول کرده است، روح فردی مانند «ویلیام جنینگ برایان.» او ثروتمند است و با رسانه های تصویری نیز آشناست. او با یک ویژگی کاملا آشنا برای آمریکایی ها، خود را توانسته مطرح کند: «روح خودسر کلاسیک آمریکایی.» البته در آن سوی مرزهای آتلانتیک نیز موارد مشابهی وجود دارد. برای ترامپ می توان در میان افراد غیرآمریکایی نیز موارد مشابه پیدا کرد: مثل «نایجل فریج» از «حزب مستقل بریتانیا»، «گریت والدرز» از هلند یا «ماری لوپن»، از حزب ملی گرایان فرانسه.

در واقع ترامپ جزو پدیده های رایج در جهان امروزی است: برخاستن و تاختن به همه سیاستمداران و رسانه ها.

ترامپ مانند لوپن در فرانسه و فریج در انگلستان موضوع اصلی خود را به «مهاجرت» اختصاص داده است. او در بین سایر جمهوری خواهان تاکنون تندترین ادبیات را برای مهاجران غیرقانونی استفاده کرده است. ترامپ اعتقاد دارد جمهوری خواهانی مانند جب بوش باید در مورد مهاجران غیرقانونی سفت و سخت صحبت کنند. به اعتقاد او هیچ کس از اعضای جمهوری خواهان این کار را به درستی انجام نمی دهد و وی تنها کسی است که در برابر این بی قانونی قد علم کرده است. در فرانسه نیز چنین رویکرد مشابهی وجود دارد. ملی گراها به رهبری ماری لوپن برای دهه ها است که از سیستم مهاجرت فرانسه انتقاد می کنند. او با تئوری «ترجیح ملی» قصد دارد قدمی برای کارگران بومی بردارد و به این طریق راه را برای ورود مهاجران آسیایی و آفریقایی مسدود کند. در انگلستان نیز فریج از همین شیوه استفاده می کند و خواستار محدود شدن ورود کارگران به بریتانیا می شود. او کسانی که این قانون را در این کشور نپذیرفتند، علیه منافع بریتانیا خوانده و گفته است آنها باید از رفتار خویش شرم زده باشند.

لوپن در فرانسه همه سیاستمداران چپ و راست را مقصر می خواند و می گوید هر دو گروه با یک دستورالعمل مشترک در پی نابودی فرانسه هستند. او هر دو گروه سوسیالیست و محافظه کار فرانسوی را مقهور قدرت های خارجی همچون بروکسل، قدرت های غیراروپایی و اروپایی و موسسات پولی و مالی می داند. ترامپ نیز در برخورد با مسائل مهاجرت از همفکران خود در اروپا عقب تر نیست و در مناظره های تلویزیونی نیز به همین شیوه عمل می کند. حتی در این نگاه، وی به هم حزبی های خود سخت می گیرد که به سختی وی در باب مهاجرت فکر نمی کنند. ترامپ همچنین در استفاده از کلمات توهین آمیز هم ابایی ندارد و براساس این مرام سایر هم حزبی های خود را «بازنده ها» می خواند. در فرانسه نیز لوپن از چنین ادبیاتی استفاده کرده و به نفوذ قطر در حوزه اقتصاد این کشور تاخته است. او از امیر این کشور به عنوان «امیر شکم گنده» یاد می کند و به این روش به انتقاد از سیاست خارجی فرانسه می پردازد. البته مورد لوپن شاعرانه تر از دونالد ترامپ به نظر می رسد.

رویکردهای تاریخی نشان می دهد که مردم آمریکا به سیاستمدارانی رای می دهندکه برای امنیت داخلی و بین المللی اولویت بیشتری قائل هستند. در فرانسه نیز در چند سال اخیر که نظرسنجی برگزار شده چنین رویکردی دیده شده است. در فرانسه 85 درصد مردم اعتقاد دارند که سیاستمداران این کشور در پی حل مشکلات آنها نیستند و 61 درصد نیز اعتقاد دارند دموکراسی دیگر جوابگو نیست و خوب کار نمی کند.

در آمریکا مبحثی که توسط برخی نخبگان مطرح شده به کمک ترامپی ها آمده است. «بحث پول سیاه» در سیاست آمریکا چندی است که به شدت داغ است. سیاستمدارانی مانند ترامپ به جای اینکه به حل عدم تعادل درآمدی کمک کنند، با بحث های تفرقه افکنانه و ایجاد ترس بیشتر در دل مردم، در پی بهره برداری سیاسی خود از این موضوعات هستند.

نوک مگسک، زیر خال سیاه- خبرنگاران
در راستای حوزه هایی که ترامپ برای موفقیت بیشتر از آن استفاده می کند، خبرنگاران قرار دارند. داستان «مگین کلی» یکی از این داستان هاست. او در روزی که توسط مگین کلی مورد پرسشی سخت قرار می گیرد، فردای آن روز با مطرح کردن اینکه «کلی» در آن روز به دلیل حالت ویژه ای که داشته، عصبانی بوده و پرسش های وی از منطق کافی برخوردار نبوده است، توپ را به زمین وی می اندازد. در فرانسه نیز لوپن در سال 2014 از این شیوه استفاده می کرد و پس از اینکه به خبرنگار شبکه تلویزیونی فرانسه تاخت، سایر خبرنگاران را تهدید کرد که جبهه ملی در برابر خیانت خبرنگاران سکوت نخواهد کرد. لوپن در آن جلسه گفته بود: این تنها یک شروع است و سایر خبرنگاران برای حملات جبهه ملی فرانسه آماده باشند.

در بریتانیا نیز فریج بااستفاده از همین رویکرد به رسانه های این کشور می تازد و می گوید بودجه «بی بی سی» را کاهش خواهد داد و به سایر رسانه ها نیز اعلان جنگ می کند.

در اینجا باید یک نکته اساسی را مطرح کرد که سیاستمدارانی از قبیل ترامپ توانسته اند از این نکات استفاده فراوانی ببرند. در ایالات متحده زمانی که نظرسنجی در باب رسانه ها صورت می گیرد، همواره این نتایج نشان می دهد که مردم این کشور به رسانه ها زیاد اطمینان ندارند. موسسه گالوپ در سال 2014 یک نظرسنجی در این خصوص برگزار کرد و تنها 40 درصد از مردم تا حدودی به رسانه های عمومی اعتماد داشتند. این رقم زمانی که به بحث حزبی می رسد، در میان جمهوری خواهان به 27 درصد می رسد.

شاید مهم ترین تصویر مشترکی که بتوان بین پوپولیست های اروپایی و ترامپ پیدا کرد بحث فقدان هویت ملی است که برای دهه ها است در سیاست کشورهای اروپایی و ایالات متحده رنگ باخته است. حالا، به نظر می رسد این موج هویت خواهی در کشورهای اروپایی در حال سرایت به ایالات متحده است. ترامپ با شعارهایی نژادپرستانه مثل «نه گفتن به حق تولد برای به دست آوردن حق شهروندی» یا «با آنها دیگر ما یک پیروز نیستیم»، قدم در راه پوپولیست های اروپایی گذاشته است. او در شبکه فاکس نیوز در گفت وگویش با «بیل او-ریلی» می گوید: «کشور در حال سقوط به جهنم است.» این نوع سخن گفتن بسیار شبیه سخنان پوپولیست های اروپایی است و وی قدم در راه آنها گذشته است. در دنیای ترامپ، کشیدن حصار به دور مرزهای ایالات متحده، دفاع از هویت ملی است.