نامزد مخفی آل‌سعود برای ریاست‌جمهوری لبنان کیست؟ +تصاویر

 

برای گرفتن رد قدم های روبیر غانم باید به شهرش صغیبن بروی. امروز صغبین شورای شهر ندارد. در انتخابات سال 2010، جریان ملی آزاد [به هبری میشل عون] توانست 8 کرسی از مجموع 15 کرسی شورای شهر را به دست بیاورد و مابقی کرسی ها را نیروهای غانم و القوات اللبنانیة [به رهبری سمیر جعجع] و ناسیونالیست ها به دست آوردند. یک سال و نیم بعد، غانم رئیس وقت شورا یعنی ایلی شهوان را قانع کرد که استعفا دهد. مابقی اعضای شورا هم استعفا دادند.
 

در پاییز سال 2011، شورای شهر دیگر وجود نداشت. در سال 2012، انتخابات دیگری برگزار شد؛ غانم و مجمع «السیدة» [لقب حضرت مریم علیها السلام نزد مسیحیان] و القوات اللبنانیة 12 کرسی و جریان ملی آزاد 3 کرسی را به دست آوردند. از آنجا که قوات اللبنانیة می خواست یکی از اعضایش یعنی ایلی لحود را از همان کرسی روبیر غانم برای انتخابات مجلس کاندیدا کند، روابط دو گروه تیره شد.

در نتیجه اعضای قوات و اعضای مجمع السیدة از شورا استعفا دادند و شورای شهر صبغین باز هم از دست رفت! حتی شهوان هم که به عنوان نماینده ی غانم در مناسبت ای روستاهای مسیحی نشین بقاع شرکت می کرد، بنا به درخواست خانواده اش که از نظر سیاسی با غانم مشکل داشتند، دیگر این کار را انجام نداد. در خود صبغین هم بیشترین چیزی که در ذهن اهالی هست این است که غانم با همه ی توانش جنگید تا یادبودی برای شهید عبدو جاسر (از اهالی همان شهر که سال ها قبل با خیانت در مجدل عنجر کشته شده بود) در شهر نصب نشود.

در عوض تلاش کرد به جای آن، یادبودی برای پدرش یعنی فرمانده فقید ارتش، ژنرال "اسکندر غانم" نصب شود و البته موفق نشد. البته توانست که جلوی نامگذاری یک سربازخانه جدید ارتش در شهرستان عین زبدة به اسم باسم جاسر را بگیرد و پس از دیداری که با فرمانده کل ارتش، ژنرال جان قهوه چی داشت، نام پدرش را بر آن سربازخانه بگذارد. هرچند به قول یکی از همکاران جاسر از افسران ارتش «می دانیم که عرف در ارتش ها اینطور است که سربازخانه ها را به اسم شهدا نام گذاری می کنند.»

ولی اینها مهم نیست. کشورهای منطقه ای و کشورهای بزرگی که بر سر رئیس جمهور لبنان توافق می کنند، برایشان اهمیت ندارد که نماینده ی مجلس، امین خوبی برای شهرش بوده یا نه. فراکسیون های سیاسی دخیل در انتخاب رئیس جمهور هم همینطور.

یکی از نمایندگان فراکسیون «پیشرفت و آزادسازی» می گوید رئیس مجلس نبیه بری «همیشه به غانم لبخند می زند، نه بیشتر.» یاران میشل عون هم می گویند احتمال اینکه عون با انتخاب غانم به عنوان رئیس جمهور آینده موافقت کند «مثل احتمال این است که عون با انتخاب جعجع موافقت کند. شاید هم کمتر!»

آخرین دفعه ای که غانم به رابیة [محل سکونت عون] رفته بود، به ژنرال عون گفته بود: «اگر احتمالی برای رسیدنت به ریاست جمهوری نماند، مایلم که از من حمایت کنی.» همین حرف را تلویحا به امین جُمَیّل هم گفته بود. البته نیروهای حزب کتائب [به هبری امین جمیل] می گویند: «روبیر آدم خوبی است و دوست داشتنی است و رفیق ماست، ولی در هر حال کاندیدای ما شیخ امین [جمیل] است.»

نیروهای حزب سوسیالیست ترقی خواه هم مخفی نمی کنند که ولید جنبلاط، هنری حلو را نامزد کرده است تا راه دیگر کاندیدا ها از همان طرف را ببند، از جمله روبیر غانم را، هرچند که روابط مستحکمی با مروان حمادة هم دارد.

اما جعجع، هنوز وتویی که در انتخابات سال 2008 درباره غانم به کار برد را به قوت خود نگاه داشته است. این چیزی است که جعجع به سفیر سابق آمریکا در لبنان جفری فیلتمن گفته بود و او هم آن را در نامه ای به شماره ی 07BEIRUT1458 در سپتامبر 2007 به واشنگتن فرستاد که امروز در ویکیلیکس موجود است. در همان نامه، فیلتمن نوشته است که دو وزیر کابینه یعنی پطرس حرب و الیاس المرّ به او گفته اند (هر کدام جداگانه) که غانم را مسئول «شاخه ی امنیت سیاسی سوریه در لبنان»

سرلشگر رستم غزالة کاندیدا کرده است. المرّ جزئیات تماس ها را برای فیلتمان شرح داده بود و حرب هم تأکید کرده بود که دلیل عدم اعتماد جنبلاط به غانم «روابط مستحکم غانم با سوری هاست.»

اما از آنجا که غانم می خواهد همه از دستش راضی باشند، چندی قبل از این حرف های دو وزیر خودش در یک قرار شام با فیلتمان چیزهایی گفته و نظراتش را درباره راه های تضعیف تأثیر سوریه در لبنان و خلع سلاح حزب الله و ساقط کردن رئیس جمهور امیل لحود توضیح داده بود! این پیشنهادات غانم به فیلتمان هم در نامه ای که فیلتمان به واشگنتن نوشته و عنوانش هست «چشم روبیر غانم به کاخ بعبدا است» با شماره ی 06BEIRUT2844 به تاریخ سپتامبر 2006 در ویکیلیکس موجود است.

روبیر غانم با که است؟ با هر کسی که او را به کاخ بعبدا برساند. اما هیچ کدام از اینها تأثیری در سعد حریری ندارد. برخی نیروهای 8 مارس مدعی اند که غانم کاندیدای حقیقی و مخفی حریری و عربستان است «درست مثل سال 2008» و «هرچه جز این می بینیم، مانور عربستان است. حالا که نمی شود جعجع را برای دیگران مقبول کرد، غانم کاندیدای مطلوب عربستان است» این افراد، با حافظه شان برمی گردند به دوره ی پیش از انتخاب لحود به ریاست جمهوری؛ موقعی که رفیق حریری دست غانم را گرفته و در پایتخت های مختلف می چرخید تا وی را تبلیغ کند و به دیگران بقبولاند.

حریری آن موقع از دو کاندیدا حمایت می کرد: یکی غانم و دیگری نسیب لحود، گرچه دومی را ترجیح می داد ... و اشتباه هم نمی کرد. درست در اولین جلسه ی دولت پس از انتخاب امیل لحود به ریاست جمهوری و نخست وزیر شدن سلیم الحصّ، روبیر غانم حمله ی شدیدی به «دوران حریری» کرد. چیزی که موجب شد حریری جمله ی مشهورش را بگوید: «روبیر الحریری غانم [یعنی روبیر غانمی که من به اینجا رسانده امش] به رفیق حریری حمله می کند!»

در یکی دیگر از نامه های فیلتمن به واشنگتن (به شماره ی 07BEIRUT1458) سفیر وقت آمریکا می نویسد وقتی از بطریرک نصرالله سفیر (رهبر مسیحیان مارونی لبنان در آن زمان) نظرش را درباره رئیس جمهور شدن غانم پرسیده است، سفیر فقط در جواب گفته: «مگر او مارونی است؟»
فیلتمن در نامه اش آورده است که دلیل این خشم سفیر از غانم، ارتباط غانم با سوریه بوده است که حتی موجب سلب «مارونیت» غانم از جانب صفیر شده است. 

البته سفیر وقت آمریکا باید به دنبال پس زمینه ای جواب سفیر می رفت و به اسناد آل غانم در صغبین نگاهی می انداخت. آن وقت می دید که پیش از انتخابات 1972، غانم به کلیسای شرقی رفته و مسیحیت ارتودوکس را به عنوان دین خود پذیرفته بود. البته دلیل این کارش «نجات یافتن در آخرت» نبوده است، بلکه به این خاطر بوده که می خواسته از کرسی ارتودوکسی در زحله (جزو فهرست انتخاباتی جوزف سکاف) برای مجلس کاندیدا شود و با رئیس سابق مجلس میشل معلولی بر سر آن کرسی در انتخابات رقابت کند. پس از مذاکره با معلولی، غانم از کاندیداتوری کنار کشید، درست به همان دلایلی که او را بر می انگیخت به رفیق حریری حمله کند ... یا از او تعریف و تمجید نماید!

غانم، امروز طبق اسناد سجلّی مارونی است. فرصتی که اولین رئیس جمهور لبنان، شارل دبّاس ارتودکس را در سال 1926 به ریاست جمهوری رساند دیگر تکرار نخواهد شد. هر چیز جای خودش را دارد!