سفرهای منطقه ای شرط لازم است اما کافی نیست

ما در این منطقه هیچ گاه استراتژی واحدی نداشته ایم و این امر از عدم تحقق اهداف مشخص ما در منطقه عیان است. ما باید این سوال را از خود بپرسیم که جایگاه ایران در قفقاز کجاست؟

من اعتقاد دارم که ما در این منطقه هم تاثیرگذاریم و هم تاثیرپذیر. ناامنی در قفقاز به عنوان نمونه بی شک بر امنیت ما تاثیر گذار است. ما باید استراتژی خود را بر اساس امکانات و مقدورات تعریف کنیم. تعریف استراتژی برای کاهش از محدویت‌ها است. دستگاه دیپلماسی باید محدودیت‌ها را شناسایی کرده و بر اساس آن استراتژی جدید خود را تعریف کند. دولت فعلی از نظر من یکی از پرکارترین دولت‌ها در خصوص سفرهای منطقه ای است. اما این رفت و آمدها به تنهایی مشکلی را حل نمی‌کند. شرط لازم برای حل مشکلات است اما شرط کافی نیست.

ما در مناسبات خود در منطقه قفقاز نیازمند پایه ای قوی هستیم. ما در این بازی نمی‌توانیم منافع یکطرفه ای را تعریف کرده و تاکید کنیم که افراد با ما هماهنگ شوند. در دنیای امروز باید منافع طرف مقابل را هم لحاظ کنیم. هیچ کشوری حاضر نیست در ارتباط گیری با ایران فقط پرداخت کننده هزینه باشد. سیاست خارجی ما ادامه سیاست داخلی ما است. کشورهای دیگر ما را رصد می‌کنند. اختلاف نظر در داخل مانند عزل وزیر امور خارجه در حالی که در ماموریت خارج از کشور به سر می‌برد، به ضرر ما در بعد سیاست خارجی هم تمام خواهد شد. دیپلمات ما زمان مذاکره در خارج از کشور باید پشتوانه ملی را پشت سر خود احساس کند.

وی در خصوص تاثیر خیزش‌های عمومی‌ در خاورمیانه و کشورهای شمال آفریقا و شباهت سازی آن با آنچه در آذربایجان و کشورهای حوزه قفقاز جاری است می‌گوید: در کشورهایی نظیر گرجستان یا آذربایجان موضوع اختلاف‌ها اعتراض به ظلم است. در میان معترضان مسلمانانی هم دیده می‌شوند اما نمی‌توان این جریان را بیداری اسلامی ‌خواند.