آیا ایران برنده این بازی بود؟

ديپلماسى ايرانى: اگر عراق و افغانستان را معیارهای صحیح قضاوت بدانیم برای اظهارنظر در خصوص برندگان و بازندگان در جنگ لیبی بسیار زود خواهد بود. اما نیازی نیست منتظر بمانیم تا برندگان و بازندگان در مرحله نیمه نهایی را مشخص کنیم چرا که در این مرحله نیت ما تنها قید نام افرادی است که با اعلام منطقه ممنوع پرواز، حمله نظامی ‌به لیبی و تغییر رژیم در این کشور مخالفت کردند. شاید این لیست 5 نفره تمام برندگان این بازی نباشند و در چند روز آینده بر این لیست نیز بیفزاییم:

5. مردم لیبی: احتمال محال است که این جنگ در حالی پایان یابد که معمر قذافی همچنان بر اریکه قدرت مانده باشد. این همان خبر خوشی است که می‌تواند مردم لیبی را در لیست برندگان این بازی قرار دهد. خبر بد برای ما این است که نمی‌دانیم چه کسی قرار است جای سرهنگ بر مسند قدرت بنشیند. برخی چهره‌هایی هم که در لیست اعضای اپوزیسیون قرار گرفته اند به هیچ وجه گزینه‌هایی خوشایند برای ما نیستند. بر اساس گزارش سی ان ان، یحیی اللیبی که از رهبران القاعده و متولد لیبی است اخیرا در این خصوص گفته است: بیرون راندن قذافی از حکومت تنها مطالبه ما نبوده و پایان بازی نخواهد بود.

شاخه القاعده در مغرب هم اخیرا با اعلام حمایت از هم حزبی‌های خود در لیبی تاکید کرده است که ما در کنار شما خواهیم بود!

4. آنها که از دیده‌ها در امانند: به گمان من جهان عرب از حمله به لیبی حمایت کرد تا بدین وسیله توجه افکار عمومی ‌را از آنچه که در سایر کشورهای عربی در حال شکل گیری بود غافل کند. چقدر خاندان سعود خرسند هستند که می‌توانند مخالفان ال خلیفه را در منامه به خاک و خون بکشند در حالی که توجه جهانیان به لیبی معطوف است و هیچ دوربینی جنایت‌های آنها را در بحرین به تصویر نمی‌کشد.

سوریه نیز روزهای ناآرامی ‌را پشت سر می‌گذارد اما توجه اندکی به این کشور می‌شود. امارات متحده عربی در بحرین به خاندان سعودی وعده کمک می‌دهد و همزمان در لیبی هم به غرب کمک می‌کند! همگان در کره شمالی و اسپانیا و پرتغال هم کم و بیش از اینکه قذافی سر همگان را به خود جلب کرده خرسند هستند.

3. ایران: فارین پالیسی در ادامه نام ایران را نیز به عنوان برنده این بازی قید کرده و می‌نویسد: مدت‌ها بود که بحث پرونده هسته‌ای ایران بازار داغی را به خود اختصاص داده بود اکنون در این فضا توجه همگان به سمت لیبی و ادم کشی‌های سرهنگ جلب شده است. البته در حوزه‌های فراوان دیگری هم می‌توان منفعت‌های ایران را برشمرد.

دشمنان و مخالفان ایران در منطقه یک به یک در حال وداع با قدرت هستند. ابتدا حسنی مبارک در مصر و اکنون هم معمر قذافی در لیبی. شیعیان در بحرین هم به پا خواسته اند و میانه‌روهای اردنی نزدیک به ایران هم خیزش‌هایی را به راه انداخته اند. خاندان سعود بسیار نگران هستند و البته اسرائیلی‌ها هم بیش از هر زمان دیگری نگران هستند. امریکا به دنبال خارج شدن از لیبی با کمترین هزینه‌ها نسبت به عراق و افغانستان است. ما در امریکا این خیزش‌های عمومی ‌را بهار اعراب می‌خوانیم اما در زبان فارسی این خیزش‌های عمومی ‌به بهار پارسیان تشبیه شده است.

2. دولت‌های ترسو: از سعودی‌ها حرف زدیم و نه از یمنی‌ها و سوری‌ها و یا حتی چینی‌ها. این دخالت نظامی ‌دو پیام واضح برای دولتمردان داشت: اگر نیت کرده اید که مخالفان را سرکوب کنید این حرکت را بسیار سریع انجام دهید چرا که جامعه جهانی در کار عکس العمل سریع نیست. دومین درس هم این است که حتی اگر قرار است در خصوص حذف دشمنان خود اندکی تعلل به خرج دهید بهترین دستاورد این است که پیش از هر حرکت نظامی‌ حداقل دو بار فکر کنید.

1. غایبان در صحنه: توجه همگان در شورای امنیت سازمان ملل به سمت افرادی بود که برای رای مثبت حمله به لیبی دستان خود را بالا برده بودند. هیچ کس اما به غایبان در این صحنه فکر نکرد. کشورهایی مانند المان ترجیح دادند در حاشیه بنشینند و بازی را نگاه کنند. چین و روسیه هم حق وتو داشتند اما ترجیح دادند دست به کارت نشوند. المان به راحتی ترجیح داد پای خود را از میدان عملیات ناتو بیرون بکشد.

چند روز دیگر هم می‌توانیم بنشینیم و در خصوص بازندگان این رقابت با هم بحث کنیم.

منبع: فارین پالیسی