ديپلماسى سرگردان ايران
نگاه يکى از خوانندگان ديپلماسى ايرانى به مشکلات سياست‌خارجى ايران
دیپلماسی ایران همواره بگونه ای است که بالاترین خدمات را با بالاترین هزینه ها بدون هیچگونه برداشتی انجام می دهد. اگر بگذشته نظری بياندازيم می بينيم که بعد از قطع رابطه با اسرائيل و قراردادن سفارت اسرائيل در اختیار فلسطينيان و نفی امریکا در ایران مواجه با حمله عراق با حمایت های عربی شد. که سالها بطول انجامید. در در گیریهای یوگسلاوی و مسائل مربوط به بوسنى ایران بطور عمده ای از بوسنیا حمایت کرد.
پس از حل مسائل مربوط به بوسنیا ایران حتی در ان قسمت از اروپا نیز فراموش شده بود. و امروزه مورد تحریم اروپا است. در جریانات افغانستان وکمک به در اصطلاح مجاهدین ان کشور ایران همواره حضور فعال داشت. ولی با روی کار امدن طالبانها ایران مورد حمله و تجاوز داخلی و حتی خارجی طالبان قرار گرفت.
در حمله عراق به کویت وعربستان ایران از عراق حمایت نکرد. وحتی بعد از بیرون راندن عراق توسط امریکا کمک های موثری در اختیار کویت قرار داد. هیچ وقت این کمک ها مورد نظر قرار نگرفت. وامروزه هر روز در کویت و جاهاى ديگر صحبت هایى مطرح است مبنى بر اينکه با دشمن اینگونه صحبت نمی شود.
در جریانات حمله امریکا به عراق وافغانستان ایران عملاٌ در طرف امریکا قرار نگرفت. پایگاه های امریکا در قطر وترکیه و عربستان و کویت تا انجا که می توانستند فعال شدند.بعد از سرنگونی صدام وطالبان این ایران بود که به کمک هم عراق وهم افغانستان شتافت. این بار نیز ایران مورد حمله اعراب واشغالگران قرار قرار گرفت. ایرانیها هم توسط اشغالگران وهم توسط اعراب محلی مورد حمله قرار میگیرند.
واقعا علت این همه مشکلات سیاست های خارجی ایران در چیست؟ تصور من انست که سیاستمداران خارجی ایران و کسانی که سیاست های خارجی ایران را رقم میزنند شناخته شده و با اهداف مشخص تعریف شده نمی باشند. اگر بخواهیم تعریف محترمانه ای از انها بدهیم باید بگوئیم انها اشنا با واقعیت های سیاسی جهان نیستند. بسیار احساسی وغیر واقعی اند. دوست و دشمن تعریف شده و مشخصی ندارند.
با همه یک روز دوستند و یک روز دشمن. هرروز در سازمان ملل حضور دارند و هر روز ان را نمی پذیرند. هرروز با شرق وغرب مخالفند و هر روز موافق اند. به عبارت دیگر دیپلماسی ایران دنباله رو جریانات سرگردان است. در کشورهائی که خود را صاحب دموکراسی مینامند اینگونه نیست که هرروز با مقاله ای در روزنامه ای و یا دمونستراسیونی سیاست های داخلی وخارجی کشور تغییر یابد.
سیاست های داخلی وخارجی در اختیار سیاستگذاران است که از قبل تدوین شده است. اینگونه نوشته جات برای مردم است و انتخابات اینده نه برای افرادی که سکان سیاسی کشور را در دست دارند. می گویند این جمله از حضرت علی (ع) است. بگوئید دوست شما کیست تا بگویم شما کیستید. راستی دوست سیاسی ایران کدامین است؟
دوست ان نیست که هدیه ای وگذشتی دریافت می کند. اینها را می گویند مگسانند گرد شیرینی. دوست ان است که یاری رسان بدون نظر در مواقع سختی باشد. اگر ایران چنین کسی را ندارد دوست واقعی او پول نفت است.
پس از حل مسائل مربوط به بوسنیا ایران حتی در ان قسمت از اروپا نیز فراموش شده بود. و امروزه مورد تحریم اروپا است. در جریانات افغانستان وکمک به در اصطلاح مجاهدین ان کشور ایران همواره حضور فعال داشت. ولی با روی کار امدن طالبانها ایران مورد حمله و تجاوز داخلی و حتی خارجی طالبان قرار گرفت.
در حمله عراق به کویت وعربستان ایران از عراق حمایت نکرد. وحتی بعد از بیرون راندن عراق توسط امریکا کمک های موثری در اختیار کویت قرار داد. هیچ وقت این کمک ها مورد نظر قرار نگرفت. وامروزه هر روز در کویت و جاهاى ديگر صحبت هایى مطرح است مبنى بر اينکه با دشمن اینگونه صحبت نمی شود.
در جریانات حمله امریکا به عراق وافغانستان ایران عملاٌ در طرف امریکا قرار نگرفت. پایگاه های امریکا در قطر وترکیه و عربستان و کویت تا انجا که می توانستند فعال شدند.بعد از سرنگونی صدام وطالبان این ایران بود که به کمک هم عراق وهم افغانستان شتافت. این بار نیز ایران مورد حمله اعراب واشغالگران قرار قرار گرفت. ایرانیها هم توسط اشغالگران وهم توسط اعراب محلی مورد حمله قرار میگیرند.
واقعا علت این همه مشکلات سیاست های خارجی ایران در چیست؟ تصور من انست که سیاستمداران خارجی ایران و کسانی که سیاست های خارجی ایران را رقم میزنند شناخته شده و با اهداف مشخص تعریف شده نمی باشند. اگر بخواهیم تعریف محترمانه ای از انها بدهیم باید بگوئیم انها اشنا با واقعیت های سیاسی جهان نیستند. بسیار احساسی وغیر واقعی اند. دوست و دشمن تعریف شده و مشخصی ندارند.
با همه یک روز دوستند و یک روز دشمن. هرروز در سازمان ملل حضور دارند و هر روز ان را نمی پذیرند. هرروز با شرق وغرب مخالفند و هر روز موافق اند. به عبارت دیگر دیپلماسی ایران دنباله رو جریانات سرگردان است. در کشورهائی که خود را صاحب دموکراسی مینامند اینگونه نیست که هرروز با مقاله ای در روزنامه ای و یا دمونستراسیونی سیاست های داخلی وخارجی کشور تغییر یابد.
سیاست های داخلی وخارجی در اختیار سیاستگذاران است که از قبل تدوین شده است. اینگونه نوشته جات برای مردم است و انتخابات اینده نه برای افرادی که سکان سیاسی کشور را در دست دارند. می گویند این جمله از حضرت علی (ع) است. بگوئید دوست شما کیست تا بگویم شما کیستید. راستی دوست سیاسی ایران کدامین است؟
دوست ان نیست که هدیه ای وگذشتی دریافت می کند. اینها را می گویند مگسانند گرد شیرینی. دوست ان است که یاری رسان بدون نظر در مواقع سختی باشد. اگر ایران چنین کسی را ندارد دوست واقعی او پول نفت است.
نظر شما :