حمله بایدن در سوریه نه تدافعی بود و نه قابل دفاع

نویسنده: بانی کریستین

دیپلماسی ایرانی: حمله هوایی اخیر ایالات متحده به گروه شبه نظامی متحد ایران در سوریه که به تلافی حملات موشکی به نیروهای آمریکایی در عراق صورتت گرفت، برخلاف گزارش های منتشر شده اولین حمله دولت جدید جو بایدن نبود. رئیس جمهوری جو بایدن مداخلات نظامی ایالات متحده در مقیاس های مختلف را در افغانستان، عراق، لیبی، پاکستان، سومالی، سوریه و یمن به ارث برده و با این حال، تنها در رابطه با آخرینن مورد اقدامات محدودی برای بیرون کشیدن نیروهای آمریکایی از ماجرا انجام داده است. حمله علیه شبه نظامی های متحد ایران اولین حمله ای در سوریه بود که بایدن با آن موافقت کرد و نشان دهنده عوام فریبی، بی قانونی، انحراف و بی فایده بودن سیاست خارجی ایالات متحده در خاورمیانه در مقیاس بزرگ تر به شمار می رود.

عوام فریبی به شدت مشهود است. جن ساکی، دبیر مطبوعاتی کاخ سفید در سال 2017 این سوال را مطرح کرد که دونالد ترامپ، رئیس جمهوری وقت، با چه مرجع قانونی به سوریه، یک کشور مستقل که با ایالات متحده در جنگ نیست، حمله کرده است. پس از یک حمله دیگر ترامپ در سوریه در سال 2018، کاملا هریس که اکنون معاون رئیس جمهوری جدید است، خود را «به شدت نگران از منطق قانونی حملات شب گذشته» توصیف کرد و از ترامپ خواست «بلافاصله» با مشورت با کنگره یک استراتژی جامع در قبال سوریه ارائه دهد. شخص جو بایدن هم در سال 2019 ترامپ را به دلیل «دستور به حمله نظامی بدون درک کامل از عواقب» و همچنین افزایش مخاطره جنگ با ایران محکوم کرده و در سال 2020 تاکید کرده بود «آخرین چیزی که آمریکا به آن نیاز دارد یک جنگ دیگر است» تا بتواند حمایت رای دهندگان خسته از جنگ را جلب کند.

اکنون که جو بایدن ریاست دولت را بر عهده دارد، به نظر می رسد هیچ یک از این افراد منطقی که خود مطرح می کردند را نمی بینند. ایالات متحده هنوز درگیر جنگ با سوریه نیست و سوریه همچنان یک کشور مستقل به شمار می رود و خیلی راحت می شود تصور کرد که جنگ با گروه های شبه نظامی مرتبط با ایران می تواند تنش ها و خطر درگیری با این کشور را افزایش دهد.

کاخ سفید بر خلاف آنچه که قانون اساسی اقتضا می کند، برای این حمله خواستار اجازه کنگره نشد. مطمئنا یک سری چهره ها مطابق معمول در کنگره- در میان دموکرات ها، سناتور برنی سندرز (ورمونت) و نمایندگان رو خانا (کالیفرنیا) و ایلهان عمر (مینه سوتا) و در حزب جمهوری خواه، سناتور رند پاول (کنتاکی) و نمایندگان توماس ماسی (کنتاکی) ، نانسی میس (کارولینای جنوبی) و پیتر میجر (میشیگان)- با چنین درخواستی مخالفت می کردند. اما رهبران کنگره تا کنون حتی یک سرزنش کوچک و بدون عواقب هم علیه این قانون شکنی رئیس جمهوری بایدن و فاصله گرفتن او از ادعاهایش مطرح نکرده اند.

دولت بایدن به درستی پیش بینی کرده بود که در صورت مطرح کردن این بهانه پوچ که این، یک حمله «تدافعی» با هدف «تنش زدایی» بوده، برای نادیده گرفتن قانون اساسی مجبور به پاسخگویی نخواهد شد. در اینجاست که منطق انحرافی و معیوب سیاست خارجی ایالات متحده آشکار می شود: نیروهای آمریکایی با تهدید گروه های شبه نظامی مرتبط با ایران مواجه هستند چون عراق را اشغال کرده اند؛ این نیروها به رغم گذشت تقریبا دو دهه از حمله و تغییر رژیم اجباری- اتفاقی که تقریبا در سطح جهانی یک اشتباه جدی با عواقب ناگوار ناخواسته قلمداد می شود- هنوز در عراق مانده اند و از آنجا خارج نمی شوند.

تغییر رژیم در عراق توسط ایالات متحده خلاء قدرت ایجاد کرد و امکان ظهور داعش را فراهم آورد. داعش اکنون به عنوان توجیه اصلی ادامه مداخله آمریکا در عراق عمل می کند؛ اگرچه بر کسی پوشیده نیست که که تهدید کردن کشور همسایه عراق یعنی ایران به دلیلی با همان درجه اهمیت یا حتی اهمیت بالاتر برای نگه داشتن نیروهای آمریکایی در منطقه تبدیل شده و این در حالی است که نه مردم آمریکا و نه مردم عراق حضور این نیروها در آنجا را نمی خواهند.

با این حال، دولت بایدن به جای بازگرداندن این نیروها به خانه، جایی که در معرض تهدید گروه های شبه نظامی نباشند و در امان باشند، تصمیم گرفته است به یک کشور سوم که متحد ایران است یعنی سوریه حمله کند. این اقدام چیزی نیست که بتوان آن را تدافعی یا تنش زدایی توصیفش کرد. اگر دفاع و تنش زدایی اولویت های رئیس جمهوری بایدن بود، از این حمله اخیر چشم پوشی می کرد و در عوض به جنگ آمریکا در عراق خاتمه می داد و نیروهایی آمریکایی را از وضعیت «هدف» بودن برای گروه های شبه نظامی خارج می کرد و درصدد جنگی برنمی آمد که آمریکا در آن پیروز نمی شود؛ یک جنگ بدون تصور واقعی «پیروزی» یا ارتباط معنی دار با امنیت ایالات متحده بیهوده است.

طولانی کردن جنگ آمریکا در عراق و گسترش آن به سوریه یا بدتر از آن، ایران، برای حفظ امنیت آمریکایی ها ضرورتی ندارد. اخلاقی نیست. مشروع نیست. مطمئنا تدافعی نیست و قابل دفاع هم نیست.

منبع: نیوزویک / تحریریه دیپلماسی ایرانی 34