ما با سیاست خارجی ترامپ مخالفیم ​​​​​​​

دیپلماسی ایرانی :اگر شما از حامیان یک موضع ضعیف هستید، چندین تکنیک آشنا وجود دارد که می توانید از آنها استفاده کنید. شما می توانید دیدگاه های کسانی که با آنها مخالف هستید را اشتباه جلوه دهید تا بتوانید راحت تر از آنها انتقاد کنید. شما می توانید آنچه در گذشته رخ داده است را تحریف کنید تا شواهد بیشتر از آنچه حقیقت دارد، به نفع شما باشد. و یا بگویید که دیدگاه های مخالفان شما مانند دیدگاه های افراد خطرناک و نادرست است.

هال برندس، مورخ، اخیرا در مقاله ای در بلومبرگ، به خوبی نشان داده که استاد این سه تکنیک است. هدف او گروهی از کارشناسان است – جان میرشایمر، بری پوزن و من – که مقالاتی انتقادی از سیاست خارجی اخیر آمریکا منتشر کرده اند و برخی از ایرادات ساختار سیاست خارجی را برجسته ساخته اند. برندس به این مسئله اشاره کرده که دونالد ترامپ هم به برخی از تصمیم های سیاست خارجی در گذشته انتقاد دارد و این اتفاق نظر بین ما و ترامپ را به این حساب گذاشته است که ما از حامیان 45 امین رئیس جمهور هستیم. او گفته است: "خیلی غیر معمول است که افرادی تحصیل کرده از بهترین دانشگاه های آمریکا موافق دونالد ترامپ باشند."

اگر چه برندس در ادامه اذعان کرده است که هر سه ما "منتقد خود ترامپ" بوده ایم، اما منظورش این است که با اینکه از خود ترامپ خوشمان نمی آید اما دیدگاه مشترکی با او در قبال مسائل جهانی داریم.

نیاز به گفتن نیست که این ادعا پایه و اساسی ندارد. اگر چه هر سه ما معتقدیم قطار سیاست خارجی آمریکا ده ها سال است از ریل خارج شده است، اما به همان اندازه هم از نحوه مدیریت ترامپ بر سیاست خارجه و عقاید زمینه ساز آن انتقاد داریم.

برندس دیدگاه های ما را اشتباه جلوه داده است. او از ساختار سیاست خارجی دفاع می کند و مدعی است که "مداخله جهانی مداوم" که سال ها است بخشی از سیاست خارجی آمریکا است، "نقشی حیاتی" در پیشبرد سیاست خارجی، مانند جنگ های بالکان در دهه 1990 و اولین جنگ خلیج فارس در سال 1991، داشته است. منظورش این است که افرادی مانند ما که منتقد ساختار هستیم، مخالف "تعامل جهانی" و به تبع آن به دنبال انزواطلبی هستیم.

دیگر دروغ از این بزرگ تر نمی شود. هر سه ما از حامیان جنگ سال 1991 در خلیج فارس هستیم و بارها تاکید کرده ایم که آمریکا باید از بعد اقتصادی، دیپلماتیک و در برخی موارد نظامی، در جای جای جهان حضور داشته باشد. به عنوان مثال، میرشایمر و من گفته ایم که قدرت چین در آسیا باید متعادل شود، کاری که نیاز به حضور نظامی مداوم آمریکا در آن منطقه دارد.

ما بر این باوریم که سیاست خارجی آمریکا از زمان پایان جنگ سرد عمدتا با شکست روبه رو شده است – مخصوصا با توجه به اهدافی که هر رئیس جمهور از زمان بیل کلینتون به بعد قولش را می داد – و اینکه یک سیاست خارجی واقع گرایانه و تحت کنترل برای این کشور بهتر است. اما هیچ کدام ما موافق این نیستیم که آمریکا یک دژ دور خود بسازد و یا شعارش " آمریکا در الویت است" باشد.

این حقیقت که دولت های قبلی هم اشتباهاتی داشته اند، دلیل بر این نمی شود که از اشتباهات فاحش اخیر انتقاد نکنیم و یا راه را بر مسببینش باز بگذاریم. این ادعای برندس که اشتباهات اخیر "هیچ کدام بدتر از اشتباهاتی که در هر دوره 30 ساله تاریخ آمریکا رخ داده، نبوده" یک حس خود ستایی را ایجاد می کند که ممکن است موجب شود اشتباهات گذشته تکرار شوند.

در نهایت، بیایید شفاف بگوییم چه چیزی واقعا در خطر است. برندس بر سر اینکه استراتژی اصلی آمریکا چه باید باشد، با ما اختلاف نظر دارد. او فکر می کند که برتری لیبرال تا کنون نتیجه بخش بوده است و آمریکا باید به آن پایبند باشد. او می تواند طرز فکر خودش را داشته باشد و اگر هم می خواهد انتقادی داشته باشد باید ماهیت نظرات ما را مورد نقد قرار دهد.

پس چرا تلاش می کند ما را به ترامپ ربط دهد و دیدگاه های ما را اشتباه جلوه دهد؟ یک نظر این است که چون برندس می داند از موضع ضعیفی دارد حمایت می کند و بین مردم آمریکا دیگر طرفدار ندارد. شاید هم از این نگران است که مردم جذب راهکار های ما شوند. اگر چنین باشد، می توان توضیحی یافت برای اینکه چرا تمام تلاشش را به کار گرفته تا این راه کار ها را از اعتبار بیندازد.

منبع: فارین پالیسی / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33