استفاده از ظرفیت های اجتماعی برای مقابله با وقاحت های دشمنان

دیپلماسی ایرانی: اگرچه در واژه نامه ها، وقاحت تعریف خاص خود را دارد، اما اینکه نخست وزیر یک کشور دارنده سلاح های هسته ای در پایگاه هسته ای ساخته شده بر سرزمین غصب شده یک ملت، کشور دیگری که به اعتراف همه دنیا فاقد سلاح هسته ای است را به جرم تلاش احتمالی برای دستیابی سلاح هسته ای به نابودی با بمب اتم تهدید کند هم می تواند تعریف دقیقی برای این واژه باشد. این رفتار در قبال کشوری که قرن هاست به هیچ سرزمینی حمله نکرده، مبدع ایده خاورمیانه عاری از سلاح های هسته ای بوده و مورد هجمه و آماج طولانی ترین جنگ کلاسیک قرن بیستم قرار گرفته البته تازه نیست، اما تکرار شرم آور هرباره آن هم باعث نمی شود که از خودمان نپرسیم چرا این رفتار با این ملت بزرگ می شود. پاسخ را می توان در سازوکار معماری تهدید غرب جستجو کرد. 

«دیوسازی بین المللی» همواره یکی از سیاست ها غرب برای پیشبرد اهداف شوم خود در جهان بوده و هست؛ از اقوام و ملل و قبایل سیاه و سرخپوست آفریقایی و آمریکایی گرفته تا روس ها و چینی ها، هرکه سودایی به جز منویات غربی ها و برنامه ای به جز دستورکار آنها برای عالم دارد مشمول این راهبرد ناجوانمردانه قرار می گیرد. به این ترتیب با به کار گرفته شدن هژمونی فرهنگی و رسانه ای غربی به سرعت تصویری دگرگونه از رقبا برساخته می شود که خود این تصویر به راحتی و به تنهایی زمینه ساز حذف و طرد رقیب را فراهم می کند. در قالب این راهبرد چند اصل بنیادین در مورد بازنمایی رقیب وجود دارد. نخست اینکه ما با آنها به کلی متفاوتیم، دوم اینکه هر اقدامی از سوی آنها ممکن است و سوم اینکه برای از بین بردن تهدید آنها هر اقدامی مجاز است. 

جدیدترین قربانی سیاست تاریخی دیوسازی بین المللی غربی ها، ایران است؛ کشوری که طی زمستان سال ۱۹۷۹ به یک باره از یک ملت با فرهنگی کهن و تمدنی غنی و دوستی مطیع برای ایالات متحده تبدیل شد به ملتی بدون فرهنگ و تمدن، واپس گرا و عقب افتاده، بی خرد و بی منطق و البته تهدیدی برای امنیت جامعه بین المللی. کار به جایی رسیده است که ۸۰ بمب هسته ای اسراییل برای کشورهای عربی تهدید محسوب نمی شود، اما ایران که مهمترین حامی اعراب و فلسطینیان است، سخت ترین نظارت ها بر برنامه هسته ای خود را پذیرفته و هر چند ماه گزارش جدیدی از پایبند بودن به تعهدات بین المللی اش توسط یک مرجع جهانی یعنی آژانس بین المللی انرژی هسته ای منتشر می شود، تهدید امنیت منطقه و جهان محسوب می شود. 

با وجود چهار دهه بسیج ابزار بازنمایی غرب در مقابل ایران و در شرایطی که در نتیجه این افسانه سازی ها و فتنه انگیزی ها، فاصله ایران با بعضی از همسایگان عرب خود روز به روز بیشتر می شود، داشتن همین تعداد دوست و همفکر کنونی هم موفقیت کوچکی نیست. نکته اما اینجاست که در عرصه روابط بین الملل مهمترین عامل تعیین کننده جایگاه کشورها متأسفانه نه حقانیت و قانون گرایی، بلکه برخورداری از سطوح مختلف قدرت است؛ قدرتی که البته دیگر تنها در قالب نظامی تعریف نمی شود؛ بلکه ابعاد مختلف نرم افزاری شامل اقتصادی، فرهنگی و رسانه ای نیز پیدا کرده است. متخصصان امنیت ملی و بین المللی چند دهه ای هست که بنیان های امنیت را در عرصه های تازه ای مانند فرهنگ،‌ گفتمان و رسانه می جویند و هشدار می دهند که بی توجهی به این حوزه ها به معنی باختن در جنگ های آینده است. از این رو در شرایطی که دولت آمریکا شمشیر مبارزه با ایران را از رو بسته، دولتهای عربی منطقه نیز با آن همسو شده اند و و رژیم صهیونیستی هم به پشتوانه حمایت‌های آمریکا، آشکارا کشورمان را تهدید به نابودی می کند، یکی از راهبردهای مفید و موثر جمهوری اسلامی ایران برای مقابله با این ائتلاف غربی، عربی، عبری، بهره بردن از ظرفیت وب و رسانه های اجتماعی است. این مهم نشان می دهد که در مقطع کنونی به جای اتهام زنی های متقابل مسئولان کشوری و تضعیف مکرر دولت از طریق استیضاح و برکناری وزرای مختلف کابینه، تمام تلاش نیروهای ملی باید متمرکز بر حفظ وحدت و انسجام داخلی و بازنمایی دقیق و صحیح ایران اسلامی و سبک زندگی و اهداف و آرمانهای این ملت در فضاهای نوین رسانه ای باشد.