خلبان های عربستانی از حمله به حوثی ها می ترسند

دیپلماسی ایرانی: امسال برای هشتمین سال متوالی است که دیپلماسی ایرانی یادداشت های سرکیس نعوم را منتشر می کند. این یادداشت ها بعد از سفر وی به امریکا و دیدارش با مقامات فعلی و سابق امریکایی به طور مرتب در روزنامه النهار منتشر شده است. به دلیل تغییراتی که در روزنامه النهار ایجاد شده نتوانستیم به همه این یادداشت ها دسترسی داشته باشیم اما آن دسته از یادداشت هایی که امکان دسترسی به آنها وجود داشته و از اهمیت و جذابیت بالایی برخوردار بوده است را تهیه و منتشر می کنیم. در این جا یازدهمین بخش از این یادداشت ها را می خوانید:

به سراغ یکی از مسئولان عالی رتبه سابقه امریکایی که در امور خاورمیانه کار می کرد و همچنان مسئولیتی مهم در یکی از مراکز مهم پژوهشی در داخل واشنگتن دارد، رفتم. صحبت ما از رئیس جمهور دونالد ترامپ آغاز شد؛ گفت: «محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان در خصوص جنگ یمن با رئیس جمهوری امریکا، دونالد ترامپ صحبت کرد. اما خواسته ای رسمی به او نداد تا ایالات متحده در جنگی که عربستان با ایران و حوثی ها که مورد حمایت ایران هستند، دارد مشارکت کند. اما جیمز متیس، وزیر دفاع در جریان یکی از جلساتی که درباره یمن بحث شد به جوانب انسانی این جنگ پرداخت، مثلا گفت شمار بسیاری افراد بی گناه و شهروندان عادی در این جنگ کشته شده اند. همچنین درباره نظامی گری مدرن و حرفه ای بحث کرد و این که کارشناسان امریکایی هیچ قدرت تجربه نظامی ویژه نزد نیروهای نظامی عربستانی مشاهده نکرده اند، به ویژه نزد نیروی هوایی عربستان به هنگامی که مواضع حوثی های متحد ایران را بمباران می کنند. بعد ماتیس ابراز آمادگی کرد که درباره مسائل سیاسی با بن سلمان صحبت کند که در خلال آن بر ضرورت رسیدن به تسویه سیاسی برای پایان دادن به جنگ جاری در این کشور تاکید کرد. همه این مسائل میان ولیعهد و وزیر دفاع عربستان و جیمز متیس و ترامپ مطرح شدند.»

بعد در ادامه افزود: «در یمن ممکن نیست فقط با عملیات هوایی جنگ را برد. بعد اگر خلبان هایی که کار بلد هستند و به صورت حرفه ای زبان انگلیسی می دانند، از دست بروند چگونه می خواهی با کسی در این باره صحبت کنی. فقط 25 درصد خلبان های عربستان سعودی یا کسانی که از ملیت های دیگر جنگنده های عربستانی ها را هدایت می کنند زبان انگلیسی را می فهمند و به آن صحبت می کنند. این مساله ای ضروری است برای این که نیروهای امریکایی موجود در آن منطقه «داده های تحولات» را به زبان انگلیسی به آنها می دهند، اما آنها این اطلاعات را نمی فهمند. همچنین ضرورت دارد خلبان های حرفه ای و نترس مشغول به کار باشند و جنگنده ها را هدایت کنند.»

این مسئول عالی رتبه سابق امریکایی در ادامه افزود: «بیشتر خلبان ها می ترسند که از ارتفاع بالا پایین بیایند و سطح خود را با زمین کم کنند، در حالی که برای زدن هدف مشخص دیدن آن ضرورت دارد، در حالی که آنها به رها کردن بمب ها و موشک هایی که حمل می کنند اکتفا می کنند و از ارتفاع بسیار بالایی آنها را رها می کنند، برای همین بمب ها و موشک ها به اهداف نظامی و شبه نظامی نمی خورند و شهروندان عادی مورد هدف قرار می گیرند.»

او سپس گفت: «در بوسنی مثلا، در ایام جنگ نیروهای مبارز جنگنده های امریکایی را فریب می دادند، آنها با توپ و تانک هایشان می رفتند در جنگل ها مخفی می شدند، بعد یک جنگنده را نشان می گرفتند و آن را به فضای بازی هدایت می کردند یا کاری می کردند که آن جنگنده جای آنها را بشناسد بعد که ارتفاع کم می کرد و می رفت که بمباران کند آن را به گلوله های توپ و خمپاره می بستند. برای همین کل تانک هایی که در آن جنگ امریکا توانست نابود کند تنها چیزی بین 11 تا 28 تانک بود.»

ادامه دارد..