انتخابات فرانسه در سایه تلاطمات امنیتی و سیاسی

نویسنده: وینست مارتیگنی

دیپلماسی ایرانی: حمله تروریستی روز پنج شنبه در شانره لیزه پاریس که به کشته شدن یک افسر پلیس در قلب پاریس و مجروح شدن دو نفر دیگر انجامید دراماتیک ترین حمله از سری حملات غیرمنتظره تروریستی آن هم در میانه مبارزات انتخاباتی فرانسه است. داعش مسئولیت این حمله را برعهده گرفته است.

این سناریویی است که بسیاری را از رای گیری دور اول انتخابات در روز یکشنبه ترسانده در حالی که احتمال پیروزی فرانسوا فیون و مارین لوپن بسیار بالا رفته است. اما با تمام حدس و گمان ها خیلی زود است که بگوییم واقعا چه اتفاقی خواهد افتاد.

در جریان انتخابات ریاست جمهوری سال 2012، کشتار محمد محراح که شامل سه سرباز، سه کودک و یک معلم مدرسه یهودی عذرهاتوره در تولوز بود، دقیقا شش هفته قبل از دور اول از شکست رئیس جمهور سابق، نیکولا سارکوزی جلوگیری نکرد. با وجود این که کمپین انتخاباتی سارکوزی نظم و قانون نام داشت. حملات روز پنج شنبه ممکن است به کاهش محبوبیت لوپن منجر شود چرا که کمپین به شکل تعجب آوری کسالت آور او و کمک فیون در ایجاد این دیدگاه، بار دیگر بر این نکته تاکید می کند که «اولویت مطلق» باید مبارزه با تروریست باشد. هر دو نفر روی این حمله سرمایه گذاری کرده اند اما بعید به نظر می رسد که واقعیت های اساسی درباره اتفاقات انتخابات فرانسه تغییر کند.

در سمت چپ، بین بنوا همون، نامزد حزب سوسیالیست با رقیب رادیکال تر او ژان لوک ملانشون تفرقه ای ایجاد شده است. این تفرقه ممکن است باعث شود برای تنها سومین بار در 60 سال اخیر جناح چپ در همان دور اول انتخابات حذف شود. در سمت راست، فیون با اتهامات فساد و پارتی بازی همه چیز را به زیر کشیده است. فیون که از همه سو آماج حمله قرار گرفته، سبک مبارزات انتخاباتی خود را به سبک ترامپ نزدیک کرده است. سبکی ضد سیستم در برابر رسانه ها و قضاوت ها برای پوشش گناهان خودش. این موقعیتی مضحک را ساخته است آن هم برای کسی که مدعی ترویج اخلاق در سیاست بود قبل از این که رسوایی های سیاسی او چند ماه پیش فاش شود.

راست افراطی چه دوست داشته باشیم چه نباشیم، هنوز دست بالا را در مبارزات انتخاباتی دارد. هر کسی به پیروزی برسد، لوپن در ایجاد انقلابی در انتخابات بر اساس حزب و ایده های خود به موفقیت رسیده است. امانوئل ماکرون، بانکدار و وزیر سابق اقتصاد، که از نظر عده ای به عنوان ناجی نظام سیاسی فرانسه دیده می شود در نظرسنجی ها دست بالا را دارد. اما او هنوز باید رای دهندگان را متقاعد کند که نسخه فرانسوی هیلاری کلینتون نیست. او تجسمی از نظام اقتصادی و سیاسی نخبگان است که هم اکنون در فرانسه و بیشتر دموکراسی های غربی رد می شوند.

در حالی که سردرگمی، نگرانی و خستگی بر افکار عمومی تسلط پیدا کرده نزدیک به 30 درصد از رای دهندگان در مورد شرکت در انتخابات همچنان مردد هستند یا هنوز تصمیم خود را نگرفته اند.

همان طور که در رمان گابریل گارسیا مارکز، با عنوان مرگ در زمان وبا دیده ایم، مجموعه پیچیده ای از اتفاقات ناگوار و حوادث پیش بینی نشده در این درام و نمایش مضحک ما را به این نقطه رسانده است. اگرچه هنوز فیون شانسی برای پیروزی دارد اما مبارزات انتخاباتی او چیزی جز درگیری بی پایان در طلب مغفرت برای روشن کردن پایه و اساس سیاسی او نیست. پیروزی هامون، به مانند اتفاقات برنی ساندرز در انتخابات آمریکا بود. او در انتخابات مقدماتی درون حزبی حزب سوسیالیست به برتری رسید اما بین وفاداری به حزب و محبوبیت بحرانی داخلی ایجاد شد. تنها یک نامزد در این دوران رشد کرده است: ملانشون؛ کسی که در دو هفته اخیر در نظرسنجی ها پیشرفت داشته تا کمپین غیرقابل پیش بینی او غیرقابل پیش بینی تر شود.

به نظر نمی رسد با وجود حمله روز پنج شنبه و ایجاد درامی دیگر، لوپن رئیس جمهور بعدی فرانسه باشد. برخلاف همه پرسی برگزیت و انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، پروسه انتخابات در فرانسه دو مرحله ای است. اگر رهبر جبهه ملی روز یکشنبه موقعیت پیشتاز را به دست آورد اتحاد نیروها عیله او به احتمال زیاد به تسهیل پیروزی رقیبش منجر خواهد شد. اما هر کسی که به پیروزی برسد فرصت او برای شادی بسیار کوتاه خواهد بود. ترس از تروریسم، تنفر از نخبگان و سیستم، بی اعتمادی سیاسی، دلزدگی نهادینه شده، جستجوی بی وقفه برای پیدا کردن رهبری برای نجات کشور، بی اعتمادی به جهانی شدن و نگاه تلخ به اتحادیه اروپا شرایط را برای تغذیه جبهه ملی فراهم کرده است و کار این جبهه پس از 7 می به پایان نخواهد رسید.

بسیاری از تحلیلگران، انتخابات مهم پارلمانی ماه ژوئن را فراموش کرده اند جایی که لازم است اکثریتی برای رئیس جمهور تازه انتخاب شده فراهم شود. اتفاقی که در 40 سال اخیر همواره به وقوع پیوسته است. اما برای اولین بار بعید است که این اکثریت سنتی تقویت شود. این امر شبح ائتلاف بی سابقه را از بین خواهد برد و زندگی سخت یک رئیس جمهور از یک حزب و پارلمانی از حزب دیگر را کلید خواهد زد. اتفاقی که می تواند پایانی بر نظم موجود از آغاز جمهوری پنجم در سال 1958 رقم بزند.

فرانسه به چهارراهی در زندگی سیاسی خود نزدیک شده است که در آن حرکت در هر جهت به میدان جنگ وسیعی ختم خواهد شد. هیچ راهی ساده نیست و هیچ انتخابی خوب نیست. همچنین ممکن است کشور با یک برگزیت شوک آور روبه رو شود. اما به مانند برگزیت سرچشمه این اتفاقات از جایی دیگر آب می خورد: گرگ و میشی میان دنیای قدیم و سحرگاهی جدید. سوال هراس آور برای بسیاری از ما این است: این شب تلخ چه مدت طول خواهد کشید؟

منبع: گاردین / ترجمه: روزبه آرش