دونالد ترامپ یک فاشیست بیگانه‌هراس است

ابرستاره سینمای هالیوود در مصاحبه ای درباره موضوعات مختلفی از جمله فیلم «درود بر سراز!»، اینکه باید از بازیگران سیاه پوست بیشتری استفاده می کرد و کمپین ریاست جمهوری آمریکا صحبت کرد.

 

به گزارش مهر به نقل از گاردین، جرج کلونی در محل استراحت هتل برلین را باز می کند و مانند یک سفیر دست می دهد. این سرمشق هالیوود امروزی می گوید «بیا تو»؛ یک ستاره سینمایی درست و حسابی، تهیه کننده و بعضی مواقع هم کارگردان فیلم های جالب و هوشمندانه و یک فعال سیاسی که دستاوردهایش ناچیز نیستند. چه کس دیگری صبح روز بعد از پیش نمایش فیلم جدیدش یعنی فیلم «درود بر سزار!» ساخته برادران کوئن را صرف گپ زدن با آنگلا مرکل درباره بحران بین المللی پناهندگی می کند؟ شاید او باید نامزد ریاست جمهوری شود؟

 

کلونی لبخند گرمی می زند و می گوید: «من حامی هیلاری هستم. دارم برایش مراسم جمع آوری سرمایه برگزار می کنم». این حمایت بزرگی است. رخدادی که کلونی در سال ۲۰۱۲ برای اوباما برگزار کرد تنها در یک شب باعث جمع آوری بیش از ۱۲ میلیون دلار شد اما او حرف های مصالحه آمیزی هم درباره رقیب اصلی دموکرات کلینتون دارد:

 

«من واقعا برنی سندرز را دوست دارم و خوشحالم که او هم در بحث شرکت دارد. او دارد بحث را به سمت صحبت هایی می برد که هرگز در سیاست های آمریکا زده نمی شوند، تفاوت بزرگ بین ثروتمندان و فقرا که دارد هر روز بدتر و بدتر می شود». او می گوید اراده و مصمم بودن سندرز درباره این موضوع را تحسین می کند اما به این نکته اشاره می کند که همین ویژگی شخصیتی است که در صحنه ملی باعث «سقوط» او خواهد شد.

 

به گفته او، صعود محتمل دونالد ترامپ به عنوان کاندیدای اصلی حزب جمهوری خواه دیوانه وار است اما البته با توجه به اینکه او کلونی است، چند کلمه ای با افراد سمت مخالف در میان گذاشته و آن ها به او توهین کرده اند: «من یک بار دونالد را ملاقات کردم. در یک غرفه نشسته بودم و کمی صحبت کردیم. بعد ادای لری کینگ را درآورد و گفت من خیلی قدم کوتاه است و من هم به او گفتم: تمام این مدت نشسته بودم دونالد!»

 

با این حال، خوش مشربی کلونی شامل جاه طلبی های سیاسی ترامپ نمی شود. او می گوید: «او فرصت طلب است. حالا او یک فاشیست است؛ یک فاشیست بیگانه هراس». اما او کاملا دل سرد نشده، از یک ضرب المثل قدیمی می گوید که معمولا آن را به وینستون چرچیل نسبت می دهند: «بعد از اینکه آمریکایی ها تمام احتمال های دیگر را امتحان کرده اند، می توانید روی شان حساب کنید که کار درست را انجام می دهند».

 

کلونی ادامه داد: «بیایید از دور به قضیه نگاه کنیم. می دانید، حقیقت این است که در این فصل انتخابات همه چیز دیوانه وار خواهد بود و بلندترین صداها، دورترین و افراطی ترین صداها هستند. برای همین ایده های به شدت احمقانه می شنوید، مثل اینکه می خواهیم مسلمانان را از ورود به کشور منع کنیم. ما هرگز چنین کاری نخواهیم کرد. در مجسمه آزادی نوشته شده که بزرگ ترین جماعت های تان را برای مان بیاورید. این اتفاقی نیست که خواهد افتاد».

 

همانطور که کلونی می گوید حالا فصل انتخابات است پس معلوم است که سرش شلوغ تر شده، به هرحال او نیازی ندارد رییس جمهور باشد. خودش می گوید: «من از زندگی ام لذت می برم و فکر می کنم بیشتر کسانی که من را می شناسند فکر می کنند من خیلی مثبت هستم و حس بامزه ای درباره اینکه زندگی چیست دارم».

 

با توجه به اینکه کلونی بر صنعت فیلم چیره شده، ایفای یک نقش متوسط در فیلم جدید برادران کوئن به نظر شبیه یک حواس پرتی پربار می ماند، یا یک دردسر کوچک، مثل تعطیلاتی که در آن هم همان کار همیشگی تان را می کنید. علاوه بر این، او ستاره فیلمی است که دارد نقش یک ستاره فیلم دیگر را بازی می کند، نسخه خنگ دهه ۱۹۵۰ خودش در فیلمی که تا حدودی درباره طبیعت تولیدی سورئال عصر طلایی هالیوود است.

 

 خود برادران کوئن نقش او در قالب «سه گانه بی شعوری» یا اگر بخواهیم دقیق تر بگوییم در قالب یک چهارگانه توصیف کردند، چون این چهارمین باری است که کلونی برای آن ها نقش یک آدم کودن را بازی کرده است.

 

کلونی توضیح داد که جوئل کوئن برای ایفای اولین نقش کودنش یعنی یولیسس اورت مک گیل در فیلم «ای برادر، کجایی؟» به او گفت «همیشه باهوش ترین آدم جمع باش». بعد از آن هم کلونی نقش مایلز مَسی وکیل طلاق را در «سنگ دلی تحمل ناپذیر» و هری فارر مارشال آمریکایی را در «بعد از خواندن بسوزان» ایفا کرد. او می گوید «بنابراین اینطور شد که همه احمق هایم را با آن ها بازی کردم» اما با کمی ناراحتی اضافه می کند: «من خیلی فکر نمی کنم آن ها احمق هستند، ولی مثل اینکه بقیه چنین تفکری دارند».

 

غیر از بازیگری، کلونی چند فیلم قابل توجه هم کارگردانی کرده - که البته باید اقرار کرد کیفیت همه شان بالا نیست - و مسئولیت تهیه کنندگی چند فیلم دیگر را هم بر عهده داشته است. می توان گفت فیلم «شب بخیر و موفق باشید» که پیروزی نامه او به اد مارو، گوینده تلویزیونی بود، شخصی ترین فیلم اوست.

 

او می گوید این فیلم را زمانی ساخت که «من را خائن به کشورم می خواندند چون با جنگ عراق مخالف بودم». با جذبه یک سیاست مدار و با شیک بودن پایان ناپذیر، کلونی به مسأله گوناگونی نژادی که هنوز هم بحثی داغ در هالیوود است می پردازد و می گوید: «یک فیلم ساختم، «نیمه ماه مارس» که رایان گاسلینگ بازیگر اصلی اش بود و بله، این فیلمی بود که در آن به فکر استفاده از یک بازیگر آفریقایی-آمریکایی نیفتادم و شاید احتمال باید این کار را می کردم».

 

اما همانطور که دوست دارد تکرار کند، عملی بودن تامین سرمایه فیلم باعث می شود تغییرات زیادی اعمال نشود: «استودیوها لیست ۵ نفر را به شما روی یک تکه کاغذ می دهند. اگر یکی از آن نام ها را در فیلم تان قرار ندهید، سرمایه اش تامین نمی شود. مهم نیست دارم چه کار می کنم، لیست اسم ها همین است.

 

دوست دارم ببینم این لیست ها کمی تغییر می کنند، مخصوصا با توجه به اینکه سیستم ستاره ها دیگر نمی تواند صندلی های سینما را پر کند. این را صادقانه می گویم که من اصلا به این مسأله توجه نمی کردم. فکر می کردم از این مسأله عبور کردیم اما اشتباه کردیم. این چیزی است که باید به آن توجه کنیم».

 

حتی با وجود اینکه کلونی این عادت کمی مشوش کننده را دارد که به هالیوود می گوید «ما»، او هنگام مصاحبه بسیار راحت و آرام است و می گوید: «من در اطراف و درون رسانه ها بزرگ شدم، برای همین از آن ها متنفر نیستم و از آن ها نمی ترسم». اما با غریزه های یک سیاست مدار حقیقی، او نمی تواند نسبت به شکل دادن آن به نفع خود مقاومت کند و می گوید:

 

«اگر شب بخیر و موفق باشید را تماشا کنید، می بینید که من یک احترام حقیقی نسبت به این حرفه دارم اما وقتی احمقانه از آن استفاده می شود واقعا عصبانی می شوم. در حال حاضر ما تا حدی درگیر سیاست های داخلی هستیم که هیچ کس درباره مشکلات دنیای واقعی صحبت نمی کند.

 

هیچ کس درباره مسأله پناهندگان سوری در ایالات متحده صحبت نمی کند. ممکن است این ور و آن ور ۵ ثانیه در اخبار درباره اش بشنوید. این یک مسأله بزرگ و جهانی است و باید درباره آن صحبت بشود. اگر رسانه ها بیشتر به آن بپردازند، ما هم بیشتر نقش خواهیم داشت و کارهای بیشتری می کنیم».