حمله‌کنندگان به سفارت، یاران آل سعود هستند

 روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله امروز نوشت:

رژیم آل سعود با اتخاذ یک تصمیم انفعالی روابط خود با جمهوری اسلامی ایران را قطع کرد. اگرچه اساس استراتژی جمهوری اسلامی ایران بر تحکیم و گسترش روابط با سایر کشورها به ویژه همسایگان استوار است لکن در فرایند تنظیم مناسبات با سایر کشورها ملاحظاتی نیز وجود دارد که درک و رعایت پیچیدگی ها و ظرافت های آن باعث اعتبار سیاست خارجی می شود. طبعاً جمهوری اسلامی ایران از هیچ تصمیم و اقدامی برای قطع رابطه دیگر کشورها استقبال نمی کند ولی نوع برخورد کشورها با مسائل، در تصمیم سازی های فیمابین اثرگذار است.

اگر مقامات تازه کار عربستان به این نکته کلیدی توجه می کردند، برای سرپوش گذاشتن بر خطاهای بی شمار خود به قطع رابطه با ایران متوسل نمی شدند ودیگر کشورها را نیز با ریخت و پاش دلارهای نفتی برای همراهی با خود، تحت فشار نمی گذاشتند.

ایکاش آل سعودی با مشاهده بی اعتنائی 1+5 به سفر غیرمنتظره «شاهزاده سعودالفیصل» وزیر خارجه سابق عربستان به ژنو در اوج مذاکرات برجام به وزن و جایگاه خود پی می بردند ودر همان اندازه ظاهر می شدند. وی که چندین دهه سکاندار دستگاه دیپلماسی آل سعود بود با سفر به ژنو سعی داشت مانع تحقق مذاکرات شود ولی 6 قدرت جهانی در محاسبات خود به این جمع بندی رسیده بودند که باید آن مذاکرات به نتیجه برسد. انزوای جهانی آل سعود با آن سفر سعودالفیصل و بی اعتنائی آشکار 1+5 در مقیاس جهانی به نمایش درآمد و همه دیدند که آن مذاکرات مطابق برنامه پیش بینی شده، به انجام رسید. هنگامی که «عادل الجبیر» وزیرخارجه عربستان شد، او هم نتوانست از روند تحولات پرشتاب منطقه و جهان، درس های لازم را بیاموزد. آل سعود لازم بود این واقعیت عینی را درک می کردند که ایران اسلامی برای پیشبرد اهداف منطقه ای و جهانی خود اگرچه به دوستی ها و همکاری ها احترام می گذارد ولی انصافاً نیازمند دوستی و همکاری با رژیم مفلوکی در حد و اندازه آل سعود نیست که به خاطر قطع رابطه چنین رژیمی دچار مشکل شود.

اکنون لازم است به موضوع مهم دیگری در همان مقوله بپردازیم و آن اینکه علیرغم جفای ظالمانه ای که در طول چندین دهه در حق جمهوری اسلامی ایران شد، تدریجاً قدرت های جهانی ناچار شدند به جایگاه و اهمیت واعتبار ایران اسلامی اعتراف کنند و خود را برای پذیرش چنین جایگاهی برای ایران آماده سازند. تقریباً روزی نیست که یک یا چند مقام برجسته بین المللی با سفر به ایران برای بهبود و گسترش مناسبات همه جانبه برنامه ریزی نکنند. اگرچه ایران سعی نمی کند با تلاش های دیپلماتیک خود، جای دیگران را تنگ نماید یا جای آنها را بگیرد ولی آل سعود همواره نشان داده اند که دچار «حسادت سیاسی» هستند و نسبت به مقبولیت و اعتبار منطقه ای و جهانی ایران به شدت رشک می برند.

آل سعود قطعاً به خاطر دارند ولی یادآوری این نکته خالی از لطف نیست که طیف وسیعی از کشورهای اروپائی در ماجرای سلمان رشدی درصدد برآمدند ایران را مرعوب و منفعل سازند و یکباره با ایجاد جنجال سیاسی – تبلیغاتی، سفرای خود را از ایران فرا خواندند ولی بعد از مدت کوتاهی مجبور شدند بدون سروصدا، سفرای خود را به ایران باز گردانند. بعلاوه آل سعود بخاطر دارند که وزیر خارجه انگلیس برای بازگشائی سفارت شخصاً به ایران سفر کرد ولی در اینجا بازگشائی سفارت انگلیس حادثه مهمی تلقی نشد. طرح این نکته نشانگر آنست که این تجربه ها هم برای ما و هم برای دیگران، بارها تکرار شده و آل سعود هم اگر سعی دارد این تجربه را تکرار کند، بی وزنی و کم اعتباری خود را یکبار دیگر پس از تجربه ناکام سعودالفیصل در ژنو، به چشم خواهد دید. نباید از تحریکات و شیطنت های رژیم صهیونیستی و اردوغان هم غافل شد. در همین مقوله برای مقابله با رشد فزاینده موقعیت سیاسی ایران در منطقه و جهان از هیچ کوششی فروگذار نکرده اند ولی حتی در آمریکا هم نتانیاهو نتوانست با سوءاستفاده از نفوذ لابی صهیونیستی «ایپک» و تضادهای ناشی از رقابت جمهوری خواهان برای تحقق اهداف خود بهره گیری کند و کاری از پیش ببرد.

اگر آل سعود بهره ای از عقل و تدبیر داشتند، به جای صادر کردن تروریسم و سرمایه گذاری در ایجاد کانون های بحران در عراق، سوریه، لیبی، یمن، بحرین، فلسطین و حتی در سایر کشورهای اسلامی غیر عرب، ذره ای به وحدت و همدلی و همفکری دنیای اسلام برای عبور از عقبه های سخت و سرنوشت سازی که دنیای اسلام دچار آنست، می اندیشیدند. آل سعود بدانند که با قطع رابطه و هر اقدام خصمانه دیگر نمی توانند بر شکست ها، ناکامی ها و بدنامی خود سرپوش بگذارند.

موضوع مهم دیگر به حملات مشکوک به سفارت و کنسولگری عربستان در تهران و مشهد مربوط می شود که بهانه ای به دست دشمنان به ویژه آل سعود داده تا مظلوم نمائی کنند. کسانی که مرتکب این اقدامات خلاف شده اند، قطعاً باید بهترین یاران آل سعود در ایران به حساب آیند. هر چند این اقدام مشکوک بلافاصله توسط مسئولین ارشد نظام محکوم شد و دستورات لازم برای مقابله با عناصر خودسر صادر گردید ولی شواهدی وجود دارد که نشان می دهد توطئه ای هدفمند برای تغییر دادن موازنه به نفع آل سعود برنامه ریزی شده بود که «نفوذی ها» با سوءاستفاده از فرصت، به انجام آن مبادرت ورزیدند.

هنوز کاملاً روشن نیست که این عده از کجا سازماندهی و هدایت می شده اند و طبعاً از طریق بازجوئی عناصر بازداشتی، این مساله روشن می شود ولی در این نکته کمتر می توان تردید کرد که این حوادث، قطعاً تصادفی و بدون برنامه ریزی رخ نداده اند. موقعیت ممتازی که ملت برای تحقق آن سال های درازی را انتظار کشیده و به برکت مجاهدت های خستگی ناپذیر عناصر فداکار، مومن، کاردان و مدبر در عرصه سیاست خارجی به دست آمده و درحال تثبیت است، نیاز به حفاظت و حراست دارد. این موقعیت ممتاز در سطح کشور و در سطح منطقه ای و بین المللی دوستان و دشمنانی دارد که ابعاد خشم و حسادت دشمنان را به چشم خود می بینیم. چرا باید کسانی به اسم دوستی و با ادعای انقلابی گری دست به کارهائی بزنند که دود آن به چشم نظام و انقلاب و مردم برود؟ آل سعود و همدستانش امیدوارند با بزرگنمائی این اقدامات نابخردانه، ابعاد عظیم اعتراض جهانی علیه جنایات خود را تحت الشعاع قرار دهند. همین لشکرکشی سیاسی – تبلیغاتی آل سعود برای جلب نظر سایر کشورها و ریخت و پاش دلارهای نفتی برای همدست نشان دادن رژیم های دست چندم در جهت قطع رابطه سیاسی با ایران، به اندازه کافی گویاست و نشان می دهد که عناصر خودسر، چه هزینه هائی به نظام و انقلاب و کشور تحمیل کرده اند. تکلیف «نفوذی ها» روشن است و برای موج سواری وسوءاستفاده از خشم و احساسات مردم، از هیچ شیطنتی فروگذار نمی کنند ولی قطعاً لازم است ما تکلیف خود را با عناصر خودسر، یکبار برای همیشه روشن کنیم.

عقلاً و منطقاً قابل توجیه نیست که عده ای به نام انقلاب و دلسوزی برای نظام، با اقدامات غیراصولی خود برای نظام، هزینه و خسارت ایجاد کنند و برای دشمن، «فرصت» سازی نمایند. در ماجرای سفارت و کنسولگری عربستان، قطع رابطه مهم نیست ولی اینکه این اقدامات خلاف موجب شد آل سعود بهانه ای برای مظلوم نمائی و سرپوش گذاشتن برجنایات خود پیدا کند مهم است. نظام جمهوری اسلامی باید برای همیشه تکلیف خود را با جریان های خلاف روشن کند تا هرگز با هزینه های سیاسی ناخواسته و تحمیلی مواجه نشود.