داستان تلخ زنان قربانی تجاوزهای داعش
عراق این روزها گرم ترین زمان در طول سال را تجربه می کند. برای زنان ایزدی که از دست داعش فرار کرده اند، این اولین تابستانی است که در چادرها و کانتینرهای متعلق به آواره ها زندگی می کنند.
به گزارش خبرگزاری آنا به نقل از روزنامه نیویورک تایمز، در داخل یکی از همین کانتینرها در اردوگاهی در اربیل، یک خانواده ایزدی هشت نفره زندگی می کنند. حیدر تنها مرد این خانواده است که زنده مانده است. او خوش شانس بود که آگوست گذشته و در زمان حمله داعش، در شهر محل سکونتشان نبود. او به همراه خواهرزن ها و دو خواهرش زندگی می کند که این دو نفر به تازگی از اسارت داعش درآمده اند.
سکوت عجیبی در میان اعضای این خانواده حکم فرماست. حیدر هیچ گاه در مورد اتفاقات طول دوران اسارت، از خواهرانش سؤالی نپرسیده است. وقتی او توانست با پرداخت پول آزادی آنها را فراهم کند، فقط آن ها را در آغوش کشید و حرفی نزد. خواهر بزرگ تر که با نام مستعار لیلا شناخته می شود (حیدر نیز اسم واقعی برادرشان نیست)، هنوز از خشونت های داعش به شدت عصبانی است.
وقتی از او خواسته می شود در مورد اتفاقات دوران اسارت و به عبارت بهتر بردگی اش مصاحبه کند، می گوید: من همه چیز را می گویم تا همه بدانند زنان ما شاهد چه جنایت هایی بودند. او قبل از اینکه به محل مصاحبه برود، حتماً اصرار دارد که اجازه برادرش را بگیرد. حیدر موافقت می کند و فقط می گوید: لطفاً صورت او را بپوشانید. هنوز اعضای دیگری از خانواده ما در اسارت داعش هستند و می ترسیم جانشان به خطر بیفتد.
داخل این اردوگاه یک دکتر عراقی حضور دارد که به همراه تمام اعضای خانواده اش به صور داوطلبانه به این آواره ها کمک می کنند. وقتی از او پرسیده می شود که آیا حیدر از داستان تلخ خواهرانش اطلاعی دارد، پاسخ می دهد: او هیچ چیز نمی داند و تاکنون هم سوالی نپرسیده است. این موضوع بسیار دردناک است بنابراین سکوتی عجیب در این خانواده جریان دارد.
این سؤال پیش می آید که چرا طی این مدت همیشه زنان بازگوکننده اقدامات وحشیانه داعش بوده اند و حرفی از مردان زده نمی شود. دکتر در جواب می گوید: «آنچه از گفته های نجات یافتگان متوجه شدیم این است که داعش پس از حمله زنان و مردان را از هم جدا کرده است. پس از مدت کوتاهی مردان را به گلوله می بندند. اگر هرکدام از مردان را به دلیلی نکشند، دائماً به آن ها قرص های خواب آور می دهند و آنان در تمام ساعات تقریباً بی هوش هستند. به همین دلیل همواره زنان بازگوکننده این روایت های تکان دهنده هستند». دکتر ادامه می دهد که قرص های خواب آور یکی از روش های داعش است تا اسیران خود را تحت کنترل کامل خود داشته باشند. بنا به گفته او، در بسیاری از مواردی هم که زنان مورد تجاوز قرار می گرفتند، قرص های خواب آور خورده و در حال نیمه بی هوش بوده اند.
لیلا نه تنها گفته های دکتر را تأیید می کند، بلکه جزئیات بیشتر ماجرا را این گونه بازگو می کند: «پس از کشتن مردها، ما را سوار اتوبوسی کرده و به محلی بردند که صدها زن دیگر نیز حضور داشتند. سپس از ما خواستند روسری ها و پیراهن های خود را درآوریم. آن محل به بازاری برای اعضای داعش تبدیل شده بود. البته آنها زنان سالخورده و زنان بچه دار را به محل دیگری فرستادند که ما از سرنوشت آن ها اطلاع نداریم. مادر و دیگر خواهرانم جز همین افراد بودند». لیلا که سعی می کند گریه نکند، این گونه ادامه می دهد: «پس از چند دقیقه یک مرد چاق من را انتخاب کرد. من آن قدر از هیکل و جثه آن مرد ترسیده بودم که از یکی از اعضای لاغرتر داعش التماس کردم مرا انتخاب کند». اما آن مرد لاغرتر چنان رفتارهای وحشیانه ای با لیلا داشت که او فکر می کند شاید آن فرد چاق بهتر بود. لیلا پس از آن روز عملاً به برده این عضو داعش تبدیل شد. او با بغض روزی را تعریف می کند که به عنوان هدیه به دو نفر از دوستان این فرد لاغر داده شد.
در دوران اسارت، لیلا به همراه چند زن دیگر در یک خانه نگه داشته می شدند. غذای آن ها در طول روز تنها کمی برنج و سس بود. آب مناسبی هم برای رفع تشنگی شان نداشتند. وقتی از لیلا پرسیده می شود، اعضای داعش چه ظاهری داشتند و اهل کجا بودند، با قاطعیت می گوید: «همگی شان عراقی بودند. بدترین آن ها از شهر تلعفر (در نزدیکی موصل) بودند. همه ریش و موهای بلندی داشتند. اما تعفن برانگیزتر از همه، بوی بدن آن ها بود. آن ها به هیچ وجه حمام نمی رفتند. آن ها بیشتر شبیه دیو هستند تا انسان.»
نها زنان ایزدی هستند که به بردگی گرفته می شوند. زنان شیعه زنده زنده سوزانده می شوند. یکی از زنان شیعه را مقابل چشمان ما زنده سوزاندند. زنان مسیحی نیز پس از پرداخت مبلغی از سوی خانواده شان، آزاد می شوند. زنان سنی نیز تا زمانی که از دستور داعش پیروی کنند، خطری تهدیدشان نمی کند.
دیگر زنان حاضر در این مصاحبه نیز به مردانی تونسی و آسیایی اشاره می کنند، اما همگی شان بر خشونت بیش از اندازه اعضای عراقی داعش تاکید دارند. وقتی پرسیده می شود آیا به همه زنان اسیر شده تجاوز می شود، لیلا به سرعت می گوید: «این تنها زنان ایزدی هستند که به بردگی گرفته می شوند. زنان شیعه زنده زنده سوزانده می شوند. یکی از زنان شیعه را مقابل چشمان ما زنده سوزاندند. زنان مسیحی نیز پس از پرداخت مبلغی از سوی خانواده شان، آزاد می شوند. زنان سنی نیز تا زمانی که از دستور داعش پیروی کنند، خطری تهدیدشان نمی کند. برخی از زنان سنی نیز همسران این افراد هستند. در این میان تعدادی از آن ها همچون ما بدبخت هستند، اما تعدادی هم بودند که اعضای داعش را تشویق به اقدامات وحشیانه علیه ما می کردند.»
لیلا چندین بار سعی کرد از دست داعشی ها فرار کند که تمام آن ها ناموفق بود. طی 21 ماهی که در اسارت داعش بود، 13 نفر او را با قیمت هایی بین 10 تا 200 دلار خریداری کردند. بازگشت به خانواده تنها باعث توقف این چرخه وحشتناک و خشونت آمیز شد.
نسرین 18 ساله یکی دیگر از دوستان لیلا است که حدود دو ماه پیش آزاد شد. او چندان در مورد جنایت ها و تجاوزهای داعش سخن نمی گوید، اما به وضوح می توان عصبانیت و خشم را در سکوتش مشاهده کرد. او می گوید: «من حالا یک انسان مرده هستم. تنها امیدم به زندگی این است که مادرم از دست داعش رهایی پیدا کند و زندگی مان دوباره جریان پیدا کند». نسرین به یکی از اعضای داعش فروخته شد که همسر بارداری داشت. یکی از روزها که همسر این مرد خواب بود، نسرین گوشی موبایل را از زیر بالشت او برداشت، به بالای بام رفت و با برادرش تماس گرفت. از طریق همین تماس برادرش توانست جای او را پیدا و با پرداخت 10 هزار دلار او را آزاد کند. او همچون بسیاری از افراد دیگر می دانست این هزینه ضامن بقای داعش است، اما راه دیگری برای نجات خواهرش وجود نداشت.
در این اردوگاه آوارگان، روایت هایی از زبان این زنان شنیده می شود که در کنار دردناک بودن، گاهی غیرقابل باور است. برخی از این زنان به دختران 10 یا 11 ساله ای اشاره می کنند که قربانی تجاوز اعضای داعش شدند. وقتی از لیلا در مورد حال و اوضاع این روزهایش سؤال می شود، می گوید: «من دیگر نه گذشته ای ندارم و نه آینده ای. من اسیر خشم و غمی شده ام که داعش بر من، خانواده و جامعه ام وارد کرد. فقط دوست دارم مادر و خواهرانم را بار دیگر ببینم. تا روزی که خشونت های داعش ادامه داشته باشد، علیه آن ها افشاگری می کنم.»
به گزارش خبرگزاری آنا به نقل از روزنامه نیویورک تایمز، در داخل یکی از همین کانتینرها در اردوگاهی در اربیل، یک خانواده ایزدی هشت نفره زندگی می کنند. حیدر تنها مرد این خانواده است که زنده مانده است. او خوش شانس بود که آگوست گذشته و در زمان حمله داعش، در شهر محل سکونتشان نبود. او به همراه خواهرزن ها و دو خواهرش زندگی می کند که این دو نفر به تازگی از اسارت داعش درآمده اند.
سکوت عجیبی در میان اعضای این خانواده حکم فرماست. حیدر هیچ گاه در مورد اتفاقات طول دوران اسارت، از خواهرانش سؤالی نپرسیده است. وقتی او توانست با پرداخت پول آزادی آنها را فراهم کند، فقط آن ها را در آغوش کشید و حرفی نزد. خواهر بزرگ تر که با نام مستعار لیلا شناخته می شود (حیدر نیز اسم واقعی برادرشان نیست)، هنوز از خشونت های داعش به شدت عصبانی است.
وقتی از او خواسته می شود در مورد اتفاقات دوران اسارت و به عبارت بهتر بردگی اش مصاحبه کند، می گوید: من همه چیز را می گویم تا همه بدانند زنان ما شاهد چه جنایت هایی بودند. او قبل از اینکه به محل مصاحبه برود، حتماً اصرار دارد که اجازه برادرش را بگیرد. حیدر موافقت می کند و فقط می گوید: لطفاً صورت او را بپوشانید. هنوز اعضای دیگری از خانواده ما در اسارت داعش هستند و می ترسیم جانشان به خطر بیفتد.
داخل این اردوگاه یک دکتر عراقی حضور دارد که به همراه تمام اعضای خانواده اش به صور داوطلبانه به این آواره ها کمک می کنند. وقتی از او پرسیده می شود که آیا حیدر از داستان تلخ خواهرانش اطلاعی دارد، پاسخ می دهد: او هیچ چیز نمی داند و تاکنون هم سوالی نپرسیده است. این موضوع بسیار دردناک است بنابراین سکوتی عجیب در این خانواده جریان دارد.
این سؤال پیش می آید که چرا طی این مدت همیشه زنان بازگوکننده اقدامات وحشیانه داعش بوده اند و حرفی از مردان زده نمی شود. دکتر در جواب می گوید: «آنچه از گفته های نجات یافتگان متوجه شدیم این است که داعش پس از حمله زنان و مردان را از هم جدا کرده است. پس از مدت کوتاهی مردان را به گلوله می بندند. اگر هرکدام از مردان را به دلیلی نکشند، دائماً به آن ها قرص های خواب آور می دهند و آنان در تمام ساعات تقریباً بی هوش هستند. به همین دلیل همواره زنان بازگوکننده این روایت های تکان دهنده هستند». دکتر ادامه می دهد که قرص های خواب آور یکی از روش های داعش است تا اسیران خود را تحت کنترل کامل خود داشته باشند. بنا به گفته او، در بسیاری از مواردی هم که زنان مورد تجاوز قرار می گرفتند، قرص های خواب آور خورده و در حال نیمه بی هوش بوده اند.
لیلا نه تنها گفته های دکتر را تأیید می کند، بلکه جزئیات بیشتر ماجرا را این گونه بازگو می کند: «پس از کشتن مردها، ما را سوار اتوبوسی کرده و به محلی بردند که صدها زن دیگر نیز حضور داشتند. سپس از ما خواستند روسری ها و پیراهن های خود را درآوریم. آن محل به بازاری برای اعضای داعش تبدیل شده بود. البته آنها زنان سالخورده و زنان بچه دار را به محل دیگری فرستادند که ما از سرنوشت آن ها اطلاع نداریم. مادر و دیگر خواهرانم جز همین افراد بودند». لیلا که سعی می کند گریه نکند، این گونه ادامه می دهد: «پس از چند دقیقه یک مرد چاق من را انتخاب کرد. من آن قدر از هیکل و جثه آن مرد ترسیده بودم که از یکی از اعضای لاغرتر داعش التماس کردم مرا انتخاب کند». اما آن مرد لاغرتر چنان رفتارهای وحشیانه ای با لیلا داشت که او فکر می کند شاید آن فرد چاق بهتر بود. لیلا پس از آن روز عملاً به برده این عضو داعش تبدیل شد. او با بغض روزی را تعریف می کند که به عنوان هدیه به دو نفر از دوستان این فرد لاغر داده شد.
در دوران اسارت، لیلا به همراه چند زن دیگر در یک خانه نگه داشته می شدند. غذای آن ها در طول روز تنها کمی برنج و سس بود. آب مناسبی هم برای رفع تشنگی شان نداشتند. وقتی از لیلا پرسیده می شود، اعضای داعش چه ظاهری داشتند و اهل کجا بودند، با قاطعیت می گوید: «همگی شان عراقی بودند. بدترین آن ها از شهر تلعفر (در نزدیکی موصل) بودند. همه ریش و موهای بلندی داشتند. اما تعفن برانگیزتر از همه، بوی بدن آن ها بود. آن ها به هیچ وجه حمام نمی رفتند. آن ها بیشتر شبیه دیو هستند تا انسان.»
نها زنان ایزدی هستند که به بردگی گرفته می شوند. زنان شیعه زنده زنده سوزانده می شوند. یکی از زنان شیعه را مقابل چشمان ما زنده سوزاندند. زنان مسیحی نیز پس از پرداخت مبلغی از سوی خانواده شان، آزاد می شوند. زنان سنی نیز تا زمانی که از دستور داعش پیروی کنند، خطری تهدیدشان نمی کند.
دیگر زنان حاضر در این مصاحبه نیز به مردانی تونسی و آسیایی اشاره می کنند، اما همگی شان بر خشونت بیش از اندازه اعضای عراقی داعش تاکید دارند. وقتی پرسیده می شود آیا به همه زنان اسیر شده تجاوز می شود، لیلا به سرعت می گوید: «این تنها زنان ایزدی هستند که به بردگی گرفته می شوند. زنان شیعه زنده زنده سوزانده می شوند. یکی از زنان شیعه را مقابل چشمان ما زنده سوزاندند. زنان مسیحی نیز پس از پرداخت مبلغی از سوی خانواده شان، آزاد می شوند. زنان سنی نیز تا زمانی که از دستور داعش پیروی کنند، خطری تهدیدشان نمی کند. برخی از زنان سنی نیز همسران این افراد هستند. در این میان تعدادی از آن ها همچون ما بدبخت هستند، اما تعدادی هم بودند که اعضای داعش را تشویق به اقدامات وحشیانه علیه ما می کردند.»
لیلا چندین بار سعی کرد از دست داعشی ها فرار کند که تمام آن ها ناموفق بود. طی 21 ماهی که در اسارت داعش بود، 13 نفر او را با قیمت هایی بین 10 تا 200 دلار خریداری کردند. بازگشت به خانواده تنها باعث توقف این چرخه وحشتناک و خشونت آمیز شد.
نسرین 18 ساله یکی دیگر از دوستان لیلا است که حدود دو ماه پیش آزاد شد. او چندان در مورد جنایت ها و تجاوزهای داعش سخن نمی گوید، اما به وضوح می توان عصبانیت و خشم را در سکوتش مشاهده کرد. او می گوید: «من حالا یک انسان مرده هستم. تنها امیدم به زندگی این است که مادرم از دست داعش رهایی پیدا کند و زندگی مان دوباره جریان پیدا کند». نسرین به یکی از اعضای داعش فروخته شد که همسر بارداری داشت. یکی از روزها که همسر این مرد خواب بود، نسرین گوشی موبایل را از زیر بالشت او برداشت، به بالای بام رفت و با برادرش تماس گرفت. از طریق همین تماس برادرش توانست جای او را پیدا و با پرداخت 10 هزار دلار او را آزاد کند. او همچون بسیاری از افراد دیگر می دانست این هزینه ضامن بقای داعش است، اما راه دیگری برای نجات خواهرش وجود نداشت.
در این اردوگاه آوارگان، روایت هایی از زبان این زنان شنیده می شود که در کنار دردناک بودن، گاهی غیرقابل باور است. برخی از این زنان به دختران 10 یا 11 ساله ای اشاره می کنند که قربانی تجاوز اعضای داعش شدند. وقتی از لیلا در مورد حال و اوضاع این روزهایش سؤال می شود، می گوید: «من دیگر نه گذشته ای ندارم و نه آینده ای. من اسیر خشم و غمی شده ام که داعش بر من، خانواده و جامعه ام وارد کرد. فقط دوست دارم مادر و خواهرانم را بار دیگر ببینم. تا روزی که خشونت های داعش ادامه داشته باشد، علیه آن ها افشاگری می کنم.»
نظر شما :