حمله تند حسین شریعتمداری به روحانی
حسین شریعتمداری در سرمقاله امروز کیهان با عنوان «آقای روحانی از شما بعید بود» نوشت:
دیروز آقای دکتر روحانی در اجتماع مردم زنجان به تشریح نظرات خویش درباره فریضه امر به معروف و نهی از منکر پرداخت که باعرض پوزش باید گفت؛ اظهارات ایشان اولا؛ در بیان موضوع «دو پهلو»!، ثانیا؛ با توجه به مختصات زمانی- یعنی ماجرای اسیدپاشی ضدانقلاب داخلی و توهم پراکنی دشمنان بیرونی درباره آن- «حساب نشده»! و ثالثا؛ در برخی از موارد با واقعیات جاری انطباق نداشت! که پرداختن به آن، اگرچه ضروری است ولی فرصت دیگری می طلبد.
اما، رئیس جمهور محترم کشورمان در همین اجتماع به یکی از «درس»ها و «عبرت »های عاشورا نیز اشاره کرده و گفت: «یک درس کربلا هم درس تعامل سازنده و مذاکره در چارچوب منطق و موازین می باشد.»
آقای دکتر روحانی یک عالم دینی، حقوقدان و اهل سیاست هستند بنابراین به خوبی می دانند که همیشه «اشتراک لفظی» به معنای «اشتراک در مفهوم» نیست و برخی از کلمات در بستر حقوقی، سیاسی و یا فنی و... به واژه ای تبدیل شده اند که با معنای لغوی آنها فاصله دارد و «مذاکره» یکی از همین نمونه هاست. مذاکره اگرچه به معنای گفت وگو و سخن گفتن با یکدیگر است ولی امروزه «مذاکره» در فرهنگ سیاسی مفهوم و معنای ویژه ای دارد که با معنای لغوی آن متفاوت است و به نشست طرفین دعوا برای حل اختلافات فیمابین گفته می شود و ماهیت آن «دادن و ستاندن» است. با این توضیح که دو طرف برای حل اختلافات فیمابین با یکدیگر به مذاکره می نشینند و امتیاز یا امتیازاتی می دهند تا در مقابل آن امتیاز یا امتیازاتی بگیرند. مانند مذاکرات هسته ای که جناب روحانی از آن با عنوان «برد-برد» یاد می کنند و در توضیح آن می گویند « مذاکرات باید هم به نفع ما باشد و هم به نفع طرف مقابل» و تاکید می فرمایند که «امتیازی می دهیم و امتیازی می گیریم».
خب! با این حساب باید از جناب آقای روحانی پرسید که آیا گفت وگوی حضرت امام حسین علیه السلام با دشمن از این نوع بود؟ و حضرت می خواستند امتیازی به عمرسعد بدهند! و در مقابل از او امتیازی بگیرند؟! چه کسی می تواند انکار کند که گفت وگوی سیدالشهداء علیه السلام با سران شرک و نفاق از نوع نصیحت و دعوت آنان به صراط مستقیم الهی و دست کشیدن از کفر و پلیدی بود، نه آن که حضرت با اهدای امتیاز به آنان در پی کسب امتیاز از آنها باشد، یعنی آنچه در تعریف سیاسی واژه «مذاکره» به مفهوم رایج امروزی آن آمده است!
ممکن است جناب روحانی بفرمایند که منظور ایشان نیز مفهوم مذاکره به معنای لغوی آن- یعنی گفت وگو با دشمن برای نصیحت آنها و نه امتیاز دادن به آنان- بوده است. که متأسفانه این عذر نمی تواند پذیرفتنی باشد، چرا که ایشان می فرمایند؛ یکی از درس های کربلا هم درس «تعامل سازنده»! و «مذاکره»! است و «تعامل» چه در فرهنگ سیاسی و چه در فرهنگ لغت به مفهوم معامله کردن است یعنی «بده وبستان» و در فرهنگ سیاسی ترجمان دیگری از همان «مذاکره» است! و باید پرسید؛ آیا امام حسین علیه السلام در پی معامله با عمرسعد و ابن زیاد و یزید بود؟!
رئیس جمهور محترم بلافاصله بعد از بیان فوق به مذاکرات هسته ای جاری میان ایران و 5+1 می پردازند و از آنچه به امام حسین(ع) تحت عنوان «مذاکره و تعامل سازنده» با دشمن نسبت داده اند، برای توجیه بینش و منش دولت محترم در مذاکرات - بینش و منش دولت در مذاکره و نه اصل مذاکرات- استفاده می کنند! و این نیز نشانه دیگری است از آن که منظور آقای روحانی از «مذاکره و تعامل سازنده»!
در کربلا همان مفهوم سیاسی رایج آن، یعنی «بده و بستان» می باشد که نه فقط به شهادت تمامی اسناد تاریخی، بلکه به گواهی آنچه حضرت اباعبدالله الحسین(ع) درباره قیام خویش فرموده اند، این بده و بستان! از ساحت مقدس کربلا و عاشورا به دور است و تعجب آور است که رئیس جمهور حقوقدان که یک روحانی و سیاستمدار نیز هستند، به این نکته بسیار بدیهی توجه نکرده اند!
انتظار آن بود- و هنوز هم هست- که رئیس جمهور محترم بر این واقعیت تأکید ورزند که بزرگترین و با اهمیت ترین درس عاشورا، ایستادگی و مقاومت در برابر دشمنان قدار و ستمکار است، حتی اگر بهای آن ایثار جان در راه خدا باشد.
مگر این کلام از سید الشهداء علیه السلام نیست که «انّی لا اری الموت الّا سعاده و الحیاهًْ مع الظالمین الّا برما- من مرگ (در راه خدا) را جز سعادت نمی بینم و زندگی با ستمگران (سازش با آنها) را جز خواری نمی دانم».
آقای رئیس جمهور در بخش دیگری از سخنان خود درباره درس های کربلا و عاشورا به «قبول توبه» اشاره کرده و می فرمایند؛ «ما تابع همان حسینی(ع) هستیم که توبه حر را هم قبول کرد... من در جامعه کسی را نمی شناسم که گناهی بالاتر از گناه حر مرتکب شده باشد و (هیچ) عظیم الشأنی را در تاریخ بعد از پیامبر(ص) و امام علی(ع) جز اباعبدالله الحسین(ع) نمی شناسم که در برابر سری که حر برایش خم کرد، گذشت کرده و او را در آغوش کشیده باشد».
این بخش از اظهارات آقای روحانی «سخن حق» و صدالبته قابل قبولی است اما، اگر خدای نخواسته منظور آقای رئیس جمهور از اشاره به این فراز از تاریخ کربلا، مقایسه آن با سران فتنه آمریکایی اسرائیلی 88 باشد که متأسفانه شواهدی از این فرض حکایت دارد، باید گفت نظر یاد شده از نوع «قیاس مع الفارق» است و نه فقط کمترین مشابهتی میان جناب «حر» با سران فتنه وجود ندارد، بلکه این دو ماجرا با یکدیگر تفاوتی در حد تضاد و فاصله ای به اندازه زمین و آسمان دارند.
اول آن که، جناب حر، کمترین اهانتی به ساحت مقدس حضرت اباعبدالله الحسین(ع) روا نداشت بلکه در مقابل اعتراض حضرت خطاب به وی که مادرت به عزایت بنشیند- ثکلتک امک- در کمال ادب و خضوع عرض کرد؛ هیچکس در میان عرب چنین سخنی به من نمی گوید مگر آن که پاسخ می شنود اما، چه کنم که مادر شما، حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها است و من خود را خاکسار حضرتش می دانم.
دوم آن که تنها جرم جناب حر، بستن راه بر کاروان حسینی(ع) بود، که این گناه خود را روز عاشورا با توبه و ایثار جان خویش جبران کرد.
اکنون باید از آقای روحانی پرسید؛ کدامیک از عوامل و سران فتنه آمریکایی اسرائیلی 88 کمترین شباهتی با جناب حر دارند که این «پاکدامنی و ایثار» حر را با «فساد و تباهی» سران فتنه مقایسه فرموده اید؟! و چنانچه منظورتان از پیش کشیدن ماجرای توبه حر و پذیرش آن از سوی امام حسین علیه السلام، اشاره و کنایه به سران فتنه نبوده است، این بخش از اظهارات حضرتعالی در جغرافیای سخنان دیروز شما در زنجان چه جایگاهی داشته است؟! و با چه مقصود و منظوری مطرح شده است؟! شواهد فراوانی که برخی از اظهارات و مواضع اخیر نزدیکان جنابعالی از جمله آنهاست، نشان می دهد منظور شما از پیش کشیدن ماجرای حر، ارتباط دادن آن با ماجرای خیانت سران فتنه بوده است که نه فقط قیاس مع الفارق است بلکه می تواند برای جنابعالی یک درس بوده و «توبه» شما را از آنچه گفته اید در پی داشته باشد.
و اما، جناب حر همانگونه که آقای رئیس جمهور اشاره کرده اند، از اقدام خود که با وطن فروشی و جنایت سران فتنه قابل قیاس نیست، توبه کرد و به مصداق آیه شریفه ای که «توبه » را با اصلاح عمل انجام شده و بیان آنچه انکار کرده اند- الّاالذین تابوا و اصلحوا و بینوا (160 بقره)- صداقت خود را در توبه با ایثار جان خویش امضاء کرد.
حالا باید از رئیس جمهور محترم پرسید؛ آیا سران فتنه از جنایت و خیانتی که مرتکب شده بودند، توبه کرده اند؟ که سخن از بخشش و پذیرش توبه آنها در میان باشد؟! اگرچه در هیچیک از سیستم های حقوقی دنیا، توبه جنایتکاران مانع مجازات آنان نمی شود و در نظام حقوقی اسلام نیز چنین است. از این روی اظهارات جناب رئیس جمهور که یک عالم دینی و حقوقدان هستند، تعجب آور است و انتظار آن است که به صراحت اعلام کنند منظورشان سران فتنه و گذشت از جنایات آنان- آنهم بی آن که توبه کرده باشند- نبوده است.
و اما، درباره سخنان دیروز رئیس جمهور محترم گفتنی های دیگری نیز هست که به بعد موکول می کنیم و تنها خطاب به ایشان می گوییم «آقای روحانی از شما بعید بود»!
اما، رئیس جمهور محترم کشورمان در همین اجتماع به یکی از «درس»ها و «عبرت »های عاشورا نیز اشاره کرده و گفت: «یک درس کربلا هم درس تعامل سازنده و مذاکره در چارچوب منطق و موازین می باشد.»
آقای دکتر روحانی یک عالم دینی، حقوقدان و اهل سیاست هستند بنابراین به خوبی می دانند که همیشه «اشتراک لفظی» به معنای «اشتراک در مفهوم» نیست و برخی از کلمات در بستر حقوقی، سیاسی و یا فنی و... به واژه ای تبدیل شده اند که با معنای لغوی آنها فاصله دارد و «مذاکره» یکی از همین نمونه هاست. مذاکره اگرچه به معنای گفت وگو و سخن گفتن با یکدیگر است ولی امروزه «مذاکره» در فرهنگ سیاسی مفهوم و معنای ویژه ای دارد که با معنای لغوی آن متفاوت است و به نشست طرفین دعوا برای حل اختلافات فیمابین گفته می شود و ماهیت آن «دادن و ستاندن» است. با این توضیح که دو طرف برای حل اختلافات فیمابین با یکدیگر به مذاکره می نشینند و امتیاز یا امتیازاتی می دهند تا در مقابل آن امتیاز یا امتیازاتی بگیرند. مانند مذاکرات هسته ای که جناب روحانی از آن با عنوان «برد-برد» یاد می کنند و در توضیح آن می گویند « مذاکرات باید هم به نفع ما باشد و هم به نفع طرف مقابل» و تاکید می فرمایند که «امتیازی می دهیم و امتیازی می گیریم».
خب! با این حساب باید از جناب آقای روحانی پرسید که آیا گفت وگوی حضرت امام حسین علیه السلام با دشمن از این نوع بود؟ و حضرت می خواستند امتیازی به عمرسعد بدهند! و در مقابل از او امتیازی بگیرند؟! چه کسی می تواند انکار کند که گفت وگوی سیدالشهداء علیه السلام با سران شرک و نفاق از نوع نصیحت و دعوت آنان به صراط مستقیم الهی و دست کشیدن از کفر و پلیدی بود، نه آن که حضرت با اهدای امتیاز به آنان در پی کسب امتیاز از آنها باشد، یعنی آنچه در تعریف سیاسی واژه «مذاکره» به مفهوم رایج امروزی آن آمده است!
ممکن است جناب روحانی بفرمایند که منظور ایشان نیز مفهوم مذاکره به معنای لغوی آن- یعنی گفت وگو با دشمن برای نصیحت آنها و نه امتیاز دادن به آنان- بوده است. که متأسفانه این عذر نمی تواند پذیرفتنی باشد، چرا که ایشان می فرمایند؛ یکی از درس های کربلا هم درس «تعامل سازنده»! و «مذاکره»! است و «تعامل» چه در فرهنگ سیاسی و چه در فرهنگ لغت به مفهوم معامله کردن است یعنی «بده وبستان» و در فرهنگ سیاسی ترجمان دیگری از همان «مذاکره» است! و باید پرسید؛ آیا امام حسین علیه السلام در پی معامله با عمرسعد و ابن زیاد و یزید بود؟!
رئیس جمهور محترم بلافاصله بعد از بیان فوق به مذاکرات هسته ای جاری میان ایران و 5+1 می پردازند و از آنچه به امام حسین(ع) تحت عنوان «مذاکره و تعامل سازنده» با دشمن نسبت داده اند، برای توجیه بینش و منش دولت محترم در مذاکرات - بینش و منش دولت در مذاکره و نه اصل مذاکرات- استفاده می کنند! و این نیز نشانه دیگری است از آن که منظور آقای روحانی از «مذاکره و تعامل سازنده»!
در کربلا همان مفهوم سیاسی رایج آن، یعنی «بده و بستان» می باشد که نه فقط به شهادت تمامی اسناد تاریخی، بلکه به گواهی آنچه حضرت اباعبدالله الحسین(ع) درباره قیام خویش فرموده اند، این بده و بستان! از ساحت مقدس کربلا و عاشورا به دور است و تعجب آور است که رئیس جمهور حقوقدان که یک روحانی و سیاستمدار نیز هستند، به این نکته بسیار بدیهی توجه نکرده اند!
انتظار آن بود- و هنوز هم هست- که رئیس جمهور محترم بر این واقعیت تأکید ورزند که بزرگترین و با اهمیت ترین درس عاشورا، ایستادگی و مقاومت در برابر دشمنان قدار و ستمکار است، حتی اگر بهای آن ایثار جان در راه خدا باشد.
مگر این کلام از سید الشهداء علیه السلام نیست که «انّی لا اری الموت الّا سعاده و الحیاهًْ مع الظالمین الّا برما- من مرگ (در راه خدا) را جز سعادت نمی بینم و زندگی با ستمگران (سازش با آنها) را جز خواری نمی دانم».
آقای رئیس جمهور در بخش دیگری از سخنان خود درباره درس های کربلا و عاشورا به «قبول توبه» اشاره کرده و می فرمایند؛ «ما تابع همان حسینی(ع) هستیم که توبه حر را هم قبول کرد... من در جامعه کسی را نمی شناسم که گناهی بالاتر از گناه حر مرتکب شده باشد و (هیچ) عظیم الشأنی را در تاریخ بعد از پیامبر(ص) و امام علی(ع) جز اباعبدالله الحسین(ع) نمی شناسم که در برابر سری که حر برایش خم کرد، گذشت کرده و او را در آغوش کشیده باشد».
این بخش از اظهارات آقای روحانی «سخن حق» و صدالبته قابل قبولی است اما، اگر خدای نخواسته منظور آقای رئیس جمهور از اشاره به این فراز از تاریخ کربلا، مقایسه آن با سران فتنه آمریکایی اسرائیلی 88 باشد که متأسفانه شواهدی از این فرض حکایت دارد، باید گفت نظر یاد شده از نوع «قیاس مع الفارق» است و نه فقط کمترین مشابهتی میان جناب «حر» با سران فتنه وجود ندارد، بلکه این دو ماجرا با یکدیگر تفاوتی در حد تضاد و فاصله ای به اندازه زمین و آسمان دارند.
اول آن که، جناب حر، کمترین اهانتی به ساحت مقدس حضرت اباعبدالله الحسین(ع) روا نداشت بلکه در مقابل اعتراض حضرت خطاب به وی که مادرت به عزایت بنشیند- ثکلتک امک- در کمال ادب و خضوع عرض کرد؛ هیچکس در میان عرب چنین سخنی به من نمی گوید مگر آن که پاسخ می شنود اما، چه کنم که مادر شما، حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها است و من خود را خاکسار حضرتش می دانم.
دوم آن که تنها جرم جناب حر، بستن راه بر کاروان حسینی(ع) بود، که این گناه خود را روز عاشورا با توبه و ایثار جان خویش جبران کرد.
اکنون باید از آقای روحانی پرسید؛ کدامیک از عوامل و سران فتنه آمریکایی اسرائیلی 88 کمترین شباهتی با جناب حر دارند که این «پاکدامنی و ایثار» حر را با «فساد و تباهی» سران فتنه مقایسه فرموده اید؟! و چنانچه منظورتان از پیش کشیدن ماجرای توبه حر و پذیرش آن از سوی امام حسین علیه السلام، اشاره و کنایه به سران فتنه نبوده است، این بخش از اظهارات حضرتعالی در جغرافیای سخنان دیروز شما در زنجان چه جایگاهی داشته است؟! و با چه مقصود و منظوری مطرح شده است؟! شواهد فراوانی که برخی از اظهارات و مواضع اخیر نزدیکان جنابعالی از جمله آنهاست، نشان می دهد منظور شما از پیش کشیدن ماجرای حر، ارتباط دادن آن با ماجرای خیانت سران فتنه بوده است که نه فقط قیاس مع الفارق است بلکه می تواند برای جنابعالی یک درس بوده و «توبه» شما را از آنچه گفته اید در پی داشته باشد.
و اما، جناب حر همانگونه که آقای رئیس جمهور اشاره کرده اند، از اقدام خود که با وطن فروشی و جنایت سران فتنه قابل قیاس نیست، توبه کرد و به مصداق آیه شریفه ای که «توبه » را با اصلاح عمل انجام شده و بیان آنچه انکار کرده اند- الّاالذین تابوا و اصلحوا و بینوا (160 بقره)- صداقت خود را در توبه با ایثار جان خویش امضاء کرد.
حالا باید از رئیس جمهور محترم پرسید؛ آیا سران فتنه از جنایت و خیانتی که مرتکب شده بودند، توبه کرده اند؟ که سخن از بخشش و پذیرش توبه آنها در میان باشد؟! اگرچه در هیچیک از سیستم های حقوقی دنیا، توبه جنایتکاران مانع مجازات آنان نمی شود و در نظام حقوقی اسلام نیز چنین است. از این روی اظهارات جناب رئیس جمهور که یک عالم دینی و حقوقدان هستند، تعجب آور است و انتظار آن است که به صراحت اعلام کنند منظورشان سران فتنه و گذشت از جنایات آنان- آنهم بی آن که توبه کرده باشند- نبوده است.
و اما، درباره سخنان دیروز رئیس جمهور محترم گفتنی های دیگری نیز هست که به بعد موکول می کنیم و تنها خطاب به ایشان می گوییم «آقای روحانی از شما بعید بود»!
نظر شما :