اینفوگرافی: قصه قصاب صبرا و شتیلا به سر رسید

حیات نخست وزیر اسبق رژیم اسرائیل که عده ای آن را گره خورده به سرنوشت صهیونیسم می دانسته اند به پایان رسید.

به گزارش خبرگزاری فارس، اگر تعبیر اسرائیلی ها از «آریل شارون» که او را ارمغان آور «امنیت و صلح واقعی» می دانند صحیح باشد، روایت های موجود از اقدامات وی از جمله در اردوگاه های صبرا و شتیلا می توانند نشان دهند که امنیت و صلح و سایر ارزشهای انسانی آنجا که به قیمت ناامنی و جنگ برای عده ای دیگر به دست آمده باشند، می توانند نه در دسته فضایل اخلاقی که در زمره رذایل اخلاقی طبقه بندی شوند.

شارون در اسرائیل از محبوبیت ویژه ای برخوردار است و از او به عنوان یک فرمانده نظامی محترم یاد می شود اما نام او در خارج از این میدان با کشتارهای صبرا و شتیلا، کشتار روستای القبیه و ترور رهبران برجسته مقاومت فلسطین از جمله شیخ احمد یاسین، بنیان گذار جنبش حماس تداعی می شود.

«آریل ساموئل مردخای شرایبر»، معروف به «آریل شارون»، در تاریخ 27 فوریه 1928، در روستای میلان فلسطین به دنیا آمد. روستایی که بعدها شهرک «کفار ملال» نامیده شد.

شارون وقتی که تنها 10 سال سن داشت به یک جنبش صهیونیستی پیوست و وقتی که 14 ساله شده بود به صورت جدی تر در یک گروه صهیونیستی دیگر به نام «هاگانا» فعالیت کرد.

وظیفه این گروه از سال 1920 تا 1948 در منطقه تحت تسلط انگلستان، بیرون کردن فلسطینیان از خانه ها و زمین هایشان با هدف تصرف مناطق فلسطینی نشین بود. شارون در این گروه و از همان سنین 13 - 14 سالگی، با آدمکشی آشنا شد. در روند غصب زمین های فلسطینیان، شارون فلسطینی هایی که مقاومت می کردند را به قتل می رساند.

هاگانا گروه هایی از مهاجران یهودی بودند که با مسلح شدن توسط نیروهای انگلیسی حاضر در فلسطین، به تدریج تا زمان اعلام رسمی تشکیل دولت اسرائیل، وظیفه غصب اراضی فلسطینیان را بر عهده داشتند و بعدها پس از تشکیل این رژیم، بنیان ارتش اسرائیل، شبه نظامیان هاگانا بودند. پیش از هاگانا نیز از سال 1907، گروه هایی تحت عنوان «هاشومیر» و «برگیورا» برنامه ریزی و اشغال تدریجی فلسطین را کلید زده بودند.

عضویت شارون در هاگانا تا 19 سالگی به طول انجامید. وی در این هنگام به عضویت نیروهای امنیتی شهرک های یهودی نشین درآمد.

در جنگ 1947 شارون فرمانده گروهان پیاده نظام اسرائیل در اسکندریه بود و در جریان این جنگ نیز مجروح شد اما جان سالم به در برد. وی پله های ترقی در ارتش اسرائیل را به سرعت طی کرد و در سال 1952 به فرماندهی اطلاعات مرکزی ارتش منصوب شد. وی سپس مرخصی گرفت تا در مطالعاتش را در رشته تاریخ و فرهنگ خاورمیانه در دانشگاه عبری بیت المقدس آغاز کند.

واحد 101

حدود یک سال بعد با دستور مستقیم نخست وزیر از شارون خواسته شد شغل نظامی خودش بازگردد و فرماندهی واحد تازه تأسیس 101 را به عهده بگیرد. اعضای این گردان زندانی های یهودی محکوم به اعدام بودند. هدف 101 حمله به روستاهای فلسطینی و پاکسازی نژادی بود. حمله به روستای القبیه که در خلال آن 41 خانه همراه با ساکنان آن منفجر شدند به دستور مستقیم شارون صورت گرفت.

همزمان با عملیات کشتار غیرنظامیان بی دفاع با گلوله نیروهای یگان 101، گروهی دیگر از نیروهای این یگان، که اسرائیلی ها از آن ها به عنوان «شیاطین» یاد می کردند، شماری از منازل فلسطینی ها را بمب گذاری و منهدم کردند.

پس از انتشار خبر این جنایت غیرانسانی در جهان، اسرائیل به این بهانه متوسل شد که حمله به روستای القبیة به خاطر انتقام گرفتن از قتل یک زن یهودی به همراه کودکش بود. در کشتار وحشیانه روستای القبیه، 69 تن از جمله ده ها زن و کودک و پیر کشته و 41 خانه و مسجد به طور کلی نابود شد.

کشتار موسوم به «صبرا و شتیلا» یکی دیگر از اقدامات خشونت آمیز شارون به شمار می رود. گفته می شود در این حادثه بین 762 تا 3500 نفر کشته شدند.

پس از ناکامی تلاش صهیونیست ها برای واداشتن لبنان به صلح و خروج اعضای سازمان آزادی بخش فلسطین، اسرائیل بیروت را به خاک و خون کشید و «بشیر جمیل»، رهبر فالانژیست ها – مسیحیان مارونی لبنان- را به عنوان رئیس جمهور لبنان منصوب کردند. اما کمتر از 3 هفته، در انفجار دفتر حزب فالانژ، وی و بسیاری از مقامات این حزب کشته شدند.

به دنبال این اقدام نیروهای رژیم صهیونیستی اردوگاه آوارگان فلسطینی در جنوب بیروت که بیش از 30 هزار فلسطینی و لبنانی در آن سکونت داشتند را به محاصره خود درآوردند. نظامیان صهیونیست به فرماندهی آریل شارون به همراه شبه نظامیان مسیحی فالانژ، با محاصره این اردوگاه، سعی داشتند نیروهای سازمان آزادی بخش فلسطین را که دستاوردهای بسیاری را کسب کرده و تهدیدی برای اسرائیل بودند متلاشی کنند و لبنان را به منطقه امن اسرائیل تبدیل کنند.

حمله به اردوگاه روز 16 سپتامبر 1982 – 25 شهریور 1361 – آغاز شد. حمله ای که ظرف 38 ساعت فاجعه ای باور نکردنی رقم زد. 3300 آواره فلسطینی و لبنانی به وحشیانه ترین شکل ممکن به قتل رسیدند. در همین روز مجمع عمومی سازمان ملل این قتل عام را محکوم کرد و آن را نسل کشی خواند.

اقداماتی از این دست که شارون مرتکب شده، کم نیستند. کشتار پناهندگان در روستای قانا، قتل عام اسرای مصری در سال 1956، ترور رهبران فلسطینی تنها بخشی دیگر از اقداماتی بوده اند که باعث شده وی از اسرائیلی ها لقب ارمغان آور صلح و امنیت واقعی بگیرد.

با این حال، روز 5 ژانویه سال 2006 حیات آریل شارون به نقطه پایان خود نزدیک شد. وی با حمله مغزی به کما رفت و هزینه نگه داری و مراقبت از وی از آن زمان ماهانه نزدیک به نیم میلیون برآورد شده است.

برخی از اسرائیلی ها معتقدند زندگی شارون با سرنوشت اسرائیل گره خورده است. آنها می گویند با مرگ شارون اسرائیل نیز نابود خواهد شد.