بشار گفت کنار بروم، علویان قتل عام می‌شوند

دیپلماسی ایرانی: امسال سومین سالی است که دیپلماسی ایرانی یادداشت های سرکیس نعوم، نویسنده و روزنامه نگار مشهور لبنانی را که ماحصل سفر هر ساله وی به امریکا است، با هماهنگی او ترجمه و منتشر می کند. یادداشت هایی که در پی دیدارهای او با مقام های امریکایی در واشنگتن و نمایندگی های جامعه جهانی در نیویورک نوشته شده اند و به دلیل به روز بودن آنها اهمیت خاصی دارند. همانند همیشه نعوم نامی از مصاحبه کننده نمی آورد اگر چه سمت او را ذکر می کند، و به رویه همیشگی اش مصاحبه اش بیش از آن که مصاحبه باشد، گفت وگو و بحثی خواندنی است.

نعوم در مقدمه امسال یادداشت های خود آورده است: در طول 15 سال شاید هم بیشتری که هر سال در ماه مارس به واشنگتن سفر می کنم و نزدیک به پنج هفته ای را که هر سال در آن جا می گذرانم، به اداره های مختلف امریکایی و مراکز پژوهشی متنوع و صاحب نامی که ارتباطات بسیاری با سیاست خارجی و داخلی امریکا دارند، سر زده ام. امسال نیز به عادت هر ساله نزد همه آنها رفتم و به نیویورک که بعضی ها به آن لقب جهان داده اند، نیز سر زدم. با مقام های عالی رتبه نهادهای بین المللی چه اعضای سازمان ملل، چه دیپلمات های کشورهای مختلف و چه پژوهشگران مشهور مراکز پژوهشی فعال در ایالات متحده نیز دیدار کردم و همانند همیشه با برخی از چهره های ذی نفوذ در نهادهای امریکایی و حتی صهیونیستی هم دیدار کردم و به گفت وگو نشستم. در سلسله جدید از یادداشت هایم درباره شرق و غرب جهان عرب و همچنین تحولات خاورمیانه و کشورهای حوزه خلیج فارس، همچنین ایران اسلامی و ترکیه به طور مفصل خواهید خواند. البته افغانستان و پاکستان و کشوری که به تازگی تهدیدی برای امنیت ملی امریکا شده، یعنی کره شمالی نیز از قلم نینداخته ام. درگیری های فلسطینی – اسرائیلی را نیز فراموش نکرده ام.

در زیر بیست و ششمین بخش از سلسله نوشته های جدید سرکیس نعوم را می خوانید:

از مقام مسئول در یک سازمان امریکایی که رسما از سیاست های اسرائیل دفاع می کند، پرسیدم: اگر اسرائیل به طور یک جانبه از کرانه باختری عقب نشینی کند، نهر اردن می تواند مرز امنی برای اسرائیل باشد؟ گفت: «فقط برای مدتی موقت. اما اگر فروپاشید دیگر نمی پذیرد که این نهر مرز امنی برایش بماند. چرا عربستان از حکومت پادشاهی اردن حمایت نمی کند تا بر مشکلاتش فایق آید؟ آیا به مصلحتش است که خاندان هاشمی بروند؟ اسرائیل از این حکومت حمایت می کند و به حمایت خود همچنان ادامه می دهد مثل زمانی که در دهه پنجاه از قرن گذشته میلادی در ایام پدر ملک عبدالله، ملک حسین از آن حمایت می کرد.»

نظر دادم: «بریتانیا از آن حمایت می کرد وقتی که نیروهایش را در اردن پناه داد. امریکا در آن موقع حمایت نمی کرد برای این که هنوز ابتدای تلاشش برای رهبری خاورمیانه بود.» نظر داد: «اما بریتانیا با اسرائیل هماهنگ کرد که اجازه داد نیروهایش از فضایش عبور کنند تا به اردن برسند. در حالی که عربستان چنین اجازه ای نداد.»

گفتم: «فراموش نکن عامل دیگر شجاعت ملک حسین و عدم تسلیم او و اعلام عدم آمادگی اش برای مقاومت بود.»

پرسید: «نظرت درباره لبنان چیست؟» جواب دادم: «کشور ضعیفی است و به سمت انحلال یا منحل شدن می رود. همیشه عرصه جنگ برای همه طرف های منطقه ای یا بین المللی درگیر به دلیل تقسیم بندی های طایفه ای و مذهبی بوده است.»

بعد از آن به سراغ یکی از چهره های بزرگ متنفذ در تجمع سازمان های یهودیان امریکا رفتم. در ابتدای حرفم صحبت از لبنان شد، گفتم در وضعیت بدی به سر می برد و به سمت بدتر شدن هم می رود. و به ضرورت تلاش رهبران و جریان های لبنانی متخاصم یا دشمن برای استفاده از زمان برای رسیدن به توافق بر سر تشکیل دولت جدید و صدور قانون انتخابات و اجرای آن اشاره کردم و گفتم اگر چنین اتفاقی نیفتد احتمال بروز جنگ داخلی می رود. با این تحلیل موافقت کرد و خواستار استفاده از زمان شد. با این نظر من که حزب الله به دنبال جنک با سنیان در لبنان نیست نیز موافقت کرد. اما به او یادآور شدم این بدان معنا نیست که حزب الله می خواهد از ایدئولوژی و هم پیمانی های منطقه ای و طرح هایش دست بر دارد. شاید با همه بجنگد که سنی ها نیز جزئی از آن باشند ولی به دنبال جنگیدن با سنی ها نیست. همچنین تاکید کرد که حکومت سوریه به سمت فروپاشی رفته یا جایگاهش تضعیف شده است. به این وسیله حرفم را توجیه کردم که سکوتش در سایه این فروپاشی باعث می شود تا لبنانی ها وقت لازم برای آموزش و مسلح شدن و همکاری با هم پیمانانشان حتی همتایان سوری شان داشته باشند، در آن موقع واقعا خطری جدی به وجود می آید. وقتی که صحبت به ناآرامی های سوریه یا جنگ موجود در این کشور رسید و به مواضع امریکا و اعراب اشاره کردم، با ناخرسندی از واکنش های رئیس جمهور کشورش، باراک اوباما، انتفاد کرد و آن را مورد ملامت قرار داد که هنگامی که عربستان نیروی نظامی به بحرین فرستاد آن را تنها در برابر ایران رها کرد، در حالی که نباید این کار را می کرد. در آن موقع تلاش می کرد حاکمان بحرین را به اصلاح ترغیب کند.

سپس به نقل قولی از بشار اسد که به یکی از شخصیت های یهودی امریکایی که چند هفته قبل از آغاز ناآرامی ها در سوریه به آن جا رفته بود، اشاره کرد که گفت: «اگر انقلاب به سوریه رسید من به هیچ وجه تسلیم آن نمی شوم، هر چه خواست بشود، برای این که این کار به این معنا خواهد بود که فاجعه ای علیه علویان صورت بگیرد و آنها را قتل عام کنند.» و افزود: «لازم بود که امریکا در سوریه جدی تر عمل می کرد و صاحب موضع می شد، اما زمانی تردید کرد که اسلام گرایان به قدرت اصلی وقتی که مخالفان به آنها نیاز پیدا کردند، تبدیل شدند.»

گفتم: «نزدیک به 60 درصد از جغرافیای سوریه تحت کنترل مخالفان است یا به طور مشترک میان مخالفان و نیروهای حکومتی کنترل می شود. جهادی ها و تکفیری ها آن طور که شنیدم بین 5 تا 10 هزار نفر نیرو دارند. آیا این تعداد می توانند 60 درصد از جغرافیای مورد اشاره را آزاد کنند؟» جواب داد: «شمار جهادی ها و تکفیری ها بیشتر از این رقم است. نزدیک به 30 هزار نفر هستند. در آن جا هم "جبهه النصره" هست و هم "جبهه التحریر" که مورد حمایت عربستان است، از اخوان المسلمین نیز قطری ها حمایت می کنند.»

نظر دادم: «عربستان از سلفی ها حمایت می کند. نمی دانم جبهه التحریر چه کسانی هستند، اما عربستان علیه اخوان است. تنها این جریان است که می گوید می خواهد بشار و حکومتش را سرنگون کند. در این صورت اگر بنا باشد عربستان از همه مخالفان حمایت نکند، چگونه می خواهند موفق شوند؟ با علم بر این که اخوان المسلمین جزئی از ملت سوریه هستند، آنها مثل النصره نیستند که بخشی بزرگی از آنها غیر سوری باشند؟ شاید از این می ترسد که تلاش هایش در دیگر کشور اسلامی و غیر اسلامی گسترش یابد و از آن جا به جاهای دیگر منتشر شوند. فراموش نکن که یک سازمان بین المللی اخوان المسلمین وجود دارد.» جواب داد: «صحیح است. اما دقیقا نمی دانم تعدادشان چقدر است.»